Η Ορθόδοξη Εκκλησία και το σύγχρονο Ιεραποστολικό έργο

Επισκόπου Αχελώου κ. Ευθυμίου, Μπροστά στη σύγχρονη εποχή, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2009, 4 η έκδ., σελ. 180-182

Ευτυχώς όμως εδώ και μερικά χρόνια έχουν αρχίσει και στην Ελλάδα ορισμένες, μικρές μεν, αλλά αξιέπαινες προσπάθειες για την εξωτερική ιεραποστολή. Το φθινόπωρο του 1961 ιδρύθηκε Διορθόδοξο Ιεραποστολικό κέντρο «Πορευθέντες», το οποίο μελετά, εκδίδει, συνδαυλίζει την ιεραποστολική φλόγα στις ψυχές των Ορθοδόξων, εκπαιδεύει, βοηθεί, καθοδηγεί και γενικά θέτει τους καρπούς του έργου του – εκδόσεις, έρευνες, πρόσωπα – στη διάθεση των αρμοδίων εκκλησιαστικών αρχών, για την παραπέρα κανονική ιεραποστολική δράση. Το 1963 ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το Σωματείον «Οι φίλοι της Ουγκάντα Β.Ε.» το οποίο σήμερα έχει περίπου 10 παραρτήματα σε ισάριθμες πόλεις της Ελλάδος κι έχει ενισχύσει σημαντικά το Ιεραποστολικό εργο εις την Ανατολ. Αφρική δια της αποστολής χρημάτων, φαρμάκων και ειδών ρουχισμού. Η Εκκλησία της Ελλάδος επίσης ίδρυσε το 1967 Συνοδικό Γραφείο Εξωτερικής Ιεραποστολής με σκοπόν αφ’ ενός μεν τον συντονισμόν των ιδιωτικών πρωτοβουλιών, αφ’ ετέρου δε την υπεύθυνον αντιμετώπισιν των προβλημάτων της Εξωτερικής Ιεραποστολής.

Έτσι σήμερα βλέπουμε να φοιτούν στα διάφορα πανεπιστήμια της χώρας μας νέοι που ήλθαν από τις μακρυνές τους πατρίδες για να μορφωθούν. Ο αριθμός τους χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει. Ποιοί είναι αυτοί; Είναι Ορθόδοξοι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό και αυτή η πίστη τους τους έφερε στην Ελλάδα. Απίθανο και παράδοξο φαίνεται για πολλούς. Κλεισμένοι μέσα στο στενό μας περιβάλλον, δεν φανταστήκαμε ποτέ, ότι και στις χώρες της Ασίας και της Αφρικής υπάρχουν χριστιανοί που έχουν το ίδιο δόγμα με μας. Αν μελετήσουμε την ιστορία, αν ψάξουμε από πιο κοντά την υπόθεση αυτή θα δούμε ότι το πράγμα δεν είναι τόσο παράδοξο.

Η ιστορία αρχίζει το 1842, όταν ο Ρώσος ιεραπόστολος Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ άφησε το βορειότερο άκρο της Σιβηρίας και πέρασε στην απέναντι πλευρά, την Αλάσκα που τότε ανήκε ακόμη στους Ρώσους. Το παράδειγμά του το εμιμήθηκαν και άλλοι. Έτσι σε λίγο βλέπουμε Ρώσους ιεραποστόλους να αφήνουν την πατρίδα τους και να προχωρούν σε άλλες χώρες. Το 1858 στη συνθήκη του Τιέν-τσιν δίνεται η άδεια σε Ρώσους Ιεραποστόλους να κηρύξουν την Ορθόδοξη πίστη τους στην μεγάλη κινέζικη αυτοκρατορία. Το 1868 ο Σαμουράϊ Σαβάμπε και ο γιατρός Σακάϊ είναι οι πρώτοι Ιάπωνες που γίνονται Ορθόδοξοι. Η μεταστροφή τους οφείλεται στον ιεραπόστολο Ιωάννη Καζάτκιν που με το μοναχικό όνομα Νικόλαος, οκτώ χρόνια πρωτύτερα στις 2 Ιουνίου 1861, πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην Ιαπωνία. Τέλος το 1900 φθάνει στην Κορέα ο ιεροδιάκονος Νικόλαος Αλεξέϊφ και λίγο αργότερα ο δραστήριος αρχιμανδρίτης Χρύσανθος Σετκόβσκυ.

Από τότε η προσπάθεια συνεχίζεται. Είναι μια προσπάθεια γεμάτη δράση αγώνες, επιτυχίες, αποτυχίες, εναλλαγές. ’νθρωποι με αξία, με πίστη και με φλογερή καρδιά δόθηκαν στην μεγάλη αυτή θεϊκή περιπέτεια, για να γνωρίσουν και άλλοι το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου. Δυστυχώς, η επανάσταση του 1917 έβαλε ένα τέρμα στις προσπάθειες της Ρωσικής Εκκλησίας για ιεραποστολή. Εν τω μεταξύ μεσολάβησαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Παρ’ όλες όμως αυτές τις δυσκολίες, οι εκκλησίες της Αλάσκας, Ιαπωνίας και Κορέας υπάρχουν. Είναι μικρές. Δείχνουν όμως μια αντίσταση στο χρόνο, που μαρτυρεί, ότι η φλόγα του Θεού είναι μέσα τους. Σήμερα μάλιστα ζούμε σε μια δειλή άνθησή τους. Μια μαρτυρία γι’ αυτό είναι οι νέοι φοιτηταί που έρχονται να σπουδάσουν στη χώρα μας.

Για την Αφρική ο Θεός διάλεξε έναν άλλο δρόμο, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι μόνος του εφύσηξε την φλόγα στην αφρικανική καρδιά, μια φλόγα που σήμερα καίει τόσο όμορφα. Το 1929 δύο πατριώτες, αφρικανοί ιερείς από την Ουγκάντα μαζί με ένα αριθμό πιστών εγκαταλείπουν την αγγλικανική Εκκλησία. Με το σύνθημα «η Αφρική για τους Αφρικανούς» προσπαθούν να ιδρύσουν μια Αφρικανική Εκκλησία. Στην προσπάθειά τους και στους αγώνες τους συναντούν έναν έλληνα ιερέα. Αυτός τους κάνει λόγο για την Ορθόδοξη Εκκλησία, με την οικουμενικότητά της, αλλά και με τον σεβασμό της στο τοπικά χρώμα. Ο Ρουβήμ Σπάρτα και ο Οβαδίας Μπασατζακιτάλο, οι δύο αυτοί ιερείς ακούνε, σκέπτονται, συμφωνούν. Δεν απομένει παρά η συγκατάθεση του Πατριάρχη Αλεξανδρείας και η αναγνώρισή τους. Το 1946 οι πιστοί της Ουγκάντα, Κένυα και Ταγκανίκα μπαίνουν επίσημα στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Παιδιά της Εκκλησίας αυτής είναι οι Αφρικανοί που σπουδάζουν σήμερα στη χώρα μας. Ο πρώτος που τελείωσε τη Θεολογική Σχολή Αθηνών εδώ και αρκετά χρόνια, έγινε Επίσκοπος και εργάζεται στην Ουγκάντα για τη διάδοση του Χριστιανισμού. Είναι ο π. Θεόδωρος Νανκυάμα.

Σήμερα ζούμε σε μια δειλή αναγέννηση των ιεραποστολικών μεγαλείων της Εκκλησίας μας. Αρκετοί επίσκοποι ενδιαφέρονται κατά τρόπο άμεσο για την ιεραποστολή. Μερικοί από αυτούς έδωκαν υποτροφίες σε αρκετούς Αφρικανούς για να σπουδάσουν στην Ελλάδα. ’λλοι βοηθούν τις Εκκλησίες της Αφρικής και καταρτίζουν γενικότερα σχέδια για την ενίσχυση του Ιεραποστολικού έργου.

Έτσι το όραμα «Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν» που πριν από 19 αιώνες έδωσε την αφορμή στον Απ. Παύλο να πρωτοανάψει τη φλόγα της πίστεως στα χώματα της Ευρώπης, ακούγεται και σήμερα από την ’πω Ανατολή και την Αφρική, σαν έκκληση, σαν παράπονο, σαν προσταγή.