Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ,  ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Μαΐου 2022

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ. (Σχόλιο σε δηλώσεις του «Πάπα» Φραγκίσκου)

    Η Αγία μας εκκλησία χαρακτηρίζεται στο Σύμβολο της Πίστεως ως «Καθολική», επειδή κατέχει ολόκληρη την αλήθεια, την οποία οφείλει να γνωρίζει ο άνθρωπος για την σωτηρία του και επειδή έχει πανανθρώπινο και διαχρονικό χαρακτήρα. Πιο συγκεκριμένα, «η έννοια της εκκλησιαστικής καθολικότητας μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους: τοπικά-γεωγραφικά και τροπικά. Με την τοπική έννοια, σημαίνει την Εκκλησία που τείνει να περιλάβει στους κόλπους της όλους τους λαούς της γης, κατά το “πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει” (Μάρκ.16,15). Με την τροπική έννοια, σημαίνει την Εκκλησία, που αποτελεί ένα ενιαίον όλο, χωρίς τοπικούς, χρονικούς, ή ποσοτικούς – αριθμητικούς περιορισμούς, η οποία περιλαμβάνει στους κόλπους της όλους εκείνους που ανήκαν, ανήκουν και θα ανήκουν στο μυστικό σώμα του Χριστού “ζώντας τε και τεθνεώτας”, τους “απανταχού της οικουμένης πιστούς”, όλων των αιώνων, είτε ζώντες είτε και “προ της του Χριστού παρουσίας ευηρεστηκότες” (Ι. Χρυσοστόμου, Εις την προς Εφεσίους – Ι΄, PG 62, 75) και “προαπελθόντες εν πίστει εκ της επιγείου εις την ουράνιον Εκκλησίαν” (λ. «Εκκλησία», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 5, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1964, σελ. 483). Η Εκκλησία μπορεί να υπάρχει και να είναι Καθολική ακόμη και στα πλαίσια μιας τοπικής Εκκλησίας, (Ελλάδας, Ρωσίας κ.λπ.), αρκεί να υπάρχουν σ’ αυτήν τα στοιχεία που κάνουν την Εκκλησία Μία, όπως προαναφέρθηκαν. Αυτή την ιδιότητα της καθολικότητας, κατανοούσε η Εκκλησία ήδη από τα αρχαία χρόνια. Όπως μαρτυρεί ο Ιγνάτιος Αντιοχείας, “όπου αν ή Χριστός Ιησούς, εκεί και η καθολική Εκκλησία” (PG 5, 713). Είναι προφανές ότι, η έννοια της καθολικότητας, όπως και αυτή της Ενότητας, εκφράζει την ταυτότητα και την Ορθοδοξία της Εκκλησίας, αποκλείοντας όλα εκείνα τα στοιχεία (αίρεση, σχίσμα) που νοθεύουν την αδιαίρετη ουσία της. Κατά συνέπεια, η καθολική εκκλησία είναι μόνο Μία, εκείνη που έμεινε πιστή στην δογματική καθαρότητα, στην βιβλική και παραδοσιακή θεμελίωση, στην ορθή σωτηριολογία, και διατήρησε ανόθευτα τη θεολογία, την ευσέβεια και τα μυστήρια» (https://el.orthodoxwiki.org).

    Δυστυχώς αυτόν τον μοναδικό χαρακτηρισμό της Καθολικότητος σφετερίστηκε ο αιρετικός Παπισμός, από τότε που αποσχίσθηκε από τον κορμό της Μίας Αγίας καθολικής και αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, τον 11ο αιώνα, ονομάζοντας εαυτόν ως «Καθολική Εκκλησία». Όπως είναι γνωστό, (και το έχουμε αναλύσει πολλές φορές), ο Παπισμός διέστρεψε ριζικά την θεανθρώπινη φύση και το έργο της Εκκλησίας, μεταβάλλοντάς την σε έναν κοσμικό οργανισμό, με βλέψεις παγκόσμιας κυριαρχίας. Θυμίζουμε και πάλι τον φρικώδη και φυσικά αντιχριστιανικό «περί Περιβολής Αγώνα» του Παπισμού για την κατάκτηση του κόσμου και όλων των εξουσιών της γης. Στον αγώνα αυτόν δεν δίστασε να «επιστρατεύσει» και την έννοια της Καθολικότητος της Εκκλησίας, για να υπηρετήσει το όραμα της παγκόσμιας κυριαρχίας, επί όλων των ηγεμόνων της γης. Μελετώντας με προσοχή την ιστορία των 10 αιώνων του Παπισμού διαπιστώνουμε αβίαστα, ότι αυτός αποτελεί κατ’ ουσίαν την διαιώνιση του φραγκικού οράματος για την κατάκτηση της ανθρωπότητας.

    Τον ίδιο αυτό στόχο επιχειρεί να επιτύχει και στην εποχή μας, (ήδη από τα μέσα του 20ου αιώνος), επιστρατεύοντας τώρα και την παναίρεση του Οικουμενισμού. Θυμίζουμε το θεμελιώδες διάταγμα της Β΄ Βατικανής «Συνόδου», (1962-1965), το περιβόητο περί «Οικουμενισμού Διάταγμα», με το οποίο όχι μόνον υιοθέτησε τον προτεσταντικό Οικουμενισμό, αλλά τον ενέταξε στην στις κυριαρχικές επιδιώξεις του, για την υποταγή ολοκλήρου της Χριστιανοσύνης στην παπική εξουσία. Όλοι οι μέχρι σήμερα γενόμενοι «Θεολογικοί Διάλογοι» μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, μαρτυρούν ξεκάθαρα τους δόλιους σκοπούς του να υποτάξει, (κυρίως μέσω του παπικού πρωτείου) και την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, διότι σύμφωνα με το θεμελιώδες παπικό «δόγμα», «όπου ‘Πάπας’ εκεί και Εκκλησία», δηλαδή γνήσιο μέλος της Εκκλησίας μπορεί να είναι μόνον, όποιος είναι ενωμένος με τον Πάπα.

    Αυτόν τον πρωταρχικό στόχο εξέφρασε με σαφήνεια ο «Πάπας» Φραγκίσκος, σε πρόσφατη δήλωσή του την οποία δημοσιοποίησε το αποκαλυπτικό ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα». Δείτε την ανάρτηση: «Στις 28 Απριλίου, ο Πάπας Φραγκίσκος συναντήθηκε στην αίθουσα Παύλος ΣΤ’ με πιστούς από την πολωνική πόλη Λοτζ, οι οποίοι έκαναν προσκύνημα στη Ρώμη στο πλαίσιο του εορτασμού για την εκατονταετηρίδα της επισκοπής τους. Στο ακροατήριο συμμετείχαν οι πολιτικές αρχές του Λοντζ, εκπρόσωποι άλλων χριστιανικών Εκκλησιών, καθώς και πολλοί νέοι, φοιτητές, άτομα με ειδικές ανάγκες και άστεγοι. Σύμφωνα με τον Πάπα Φραγκίσκο, μια άλλη χαρακτηριστική πτυχή της Εκκλησίας είναι ο οικουμενισμός “Τα παλιά χρόνια αφορίζαμε ο ένας τον άλλον από την Εκκλησία. Τώρα, δόξα τω Θεώ, λέμε ο ένας τον άλλον αδέρφια”. Είναι απαραίτητο να διατηρηθεί η ενότητα μεταξύ όλων μας, γιατί την χρειαζόμαστε, σημείωσε ο Πάπας: “Ο Οικουμενισμός στην Εκκλησία δεν είναι καθόλου προαιρετική επιλογή και δεν είναι διακόσμηση, είναι ανάγκη. Σας προτρέπω να περπατήσετε μαζί στον θεολογικό διάλογο και στον ευαγγελισμό, σε κοινή προσευχή και ακούγοντας τον Λόγο του Θεού, στη μαρτυρία της αδελφοσύνης. Στην πορεία, δημιουργείτε μια τοπική κοινότητα, αποκαλώντας την περήφανα «κοινότητα τεσσάρων πολιτισμών”. Ο Πάπας Φραγκίσκος μίλησε για τη Σύνοδο των Επισκόπων, που ξεκίνησε τον περασμένο Οκτώβριο με θέμα “Για τη Συνοδική Εκκλησία: Συναδέλφωση, Συμμετοχή και Αποστολή”. Τώρα η πρώτη επισκοπική πτυχή φτάνει στο τέλος της. Στο πλαίσιο αυτό, ο ποντίφικας υπενθύμισε στους Πολωνούς προσκυνητές ότι η κλήση της Εκκλησίας έγκειται στον ευαγγελισμό: “Σας εύχομαι να είστε μια όμορφη, «εξωστρεφής» Εκκλησία, η οποία, όπως η μαγιά, ζυμώνει όλη τη ζύμη”». (https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/7086398_papas-o-oikoymenismos-den-einai-proairetikos-aparaititi-i-enotita-na).

    Είναι ευρύτατα διαδεδομένη μέσα στους κόλπους του Οικουμενισμού η αντίληψη, ότι οι αφορισμοί δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχουν πια θέση μέσα στην Εκκλησία. Γι’ αυτό άλλωστε και οι Ιεροί Κανόνες της, στους οποίους οι φράσεις «αφοριζέσθω» και «καθαιρήσθω» κυριαρχούν πληθωρικά, χαρακτηρίσθηκαν ως «τείχη του αίσχους». Σίγουρα όταν ο «Πάπας» διαβάζει τον λόγο του αποστόλου Παύλου «ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω», (Γαλ. 1,9), θα παθαίνει αλλεργία και δεν θα ξέρει, ποια ερμηνεία να δώσει, ώστε να εναρμονίζεται με την οικουμενιστική νοοτροπία, που απαιτεί την κατάργηση των αφορισμών και γενικότερα των Ιερών Κανόνων. Και ο μεν «Πάπας» πιθανότατα δεν γνωρίζει ότι οι Ιεροί Κανόνες, τους οποίους θέσπισαν εν αγίω Πνεύματι οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, οι συγκροτήσαντες τις άγιες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους, έχουν περιβληθεί με το κύρος της θεοπνευστίας, γι’ αυτό και θεωρεί τους αφορισμούς απόβλητους και ξένους προς την χριστιανική αγάπη. Όμως πως δικαιολογείται να τηρούν παρόμοια στάση και οι εξ’ «Ορθοδόξων» οικουμενιστές, οι οποίοι ενώ γνωρίζουν το θεόπνευστο κύρος των Ιερών Κανόνων, αλλά και την αναγκαιότητα της εφαρμογής των αφορισμών, εν τούτοις τους καταπατούν;

    Σύμφωνα με τον κ. Φραγκίσκο, ο Οικουμενισμός χαρακτηρίζεται ως μια «πτυχή της Εκκλησίας» και παρά κάτω θεωρεί ότι αυτός «δεν είναι καθόλου προαιρετική επιλογή και δεν είναι διακόσμηση, είναι ανάγκη». Το τι είναι ο Οικουμενισμός, μας τον αποκάλυψαν επακριβώς σύγχρονοι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες και μάλιστα ο θεοφώτιστος Γέροντας άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για τους ψευτοχριστιανισμούς, για τις ψευτοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του βρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι ψευτοχριστιανισμοί, όλες οι ψευτοεκκλησίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αίρεση δίπλα στην άλλη. ….Ο σύγχρονος ‘διάλογος της αγάπης’, ο οποίος τελείται με τη μορφή γυμνού συναισθηματισμού, είναι στην πραγματικότητα ολιγόπιστη άρνηση του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αληθείας (Β΄ Θεσ. 2,13), δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους ‘αγάπης της αληθείας’ (Β΄ Θεσ. 2,10). Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια· η αγάπη ζει και υπάρχει αληθεύουσα. …Ας μην απατόμεθα. Υπάρχει και ο ‘διάλογος του ψεύδους’, όταν οι διαλεγόμενοι συνειδητά, ή ασυνείδητα ψεύδονται ο ένας στον άλλον. Τέτοιος διάλογος είναι οικείος στον ‘πατέρα του ψεύδους’, τον Διάβολο, ‘ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού’ (Ιω.8,44). Οικείος είναι και σε όλους τους εκουσίους, ή ακουσίους συνεργάτες του, όταν αυτοί θελήσουν να πραγματοποιήσουν το καλό τους μέσω του κακού, να φθάσουν στην ‘αλήθεια’ τους με τη βοήθεια του ψεύδους. Δεν υπάρχει ‘διάλογος της αγάπης’ χωρίς τον διάλογο της αληθείας. Διαφορετικά, ο τέτοιος διάλογος είναι αφύσικος και ψευδής. Γι’ αυτό και η εντολή του Αποστόλου ζητά να είναι ‘η αγάπη ανυπόκριτος’» (Ρωμ. 12,9).[1]

    Με βάση τα παρά πάνω μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε, ότι ο Οικουμενισμός όχι μόνο δεν αποτελεί «κύριο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας», ούτε φυσικά «ανάγκη» για την Εκκλησία, αλλά αντιθέτως την πιο σατανική και αντίχριστη αίρεση όλων των αιώνων, που επενόησε ποτέ ο διάβολος. Ο Οικουμενισμός όπως τον βιώνει ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός, ως δήθεν κύριο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας, είναι κατ’ ουσίαν ένα ολέθριο και δαιμονικό κατασκεύασμα των σκοτεινών δυνάμεων. Δεν μπορεί να έχει σχέση με τον άγιο και σωτήριο χαρακτήρα της Εκκλησίας του Χριστού και με την σωτηριώδη αποστολή της.

    Παρά κάτω ο κ. Φραγκίσκος κάνει λόγο και περί της ενότητος της Εκκλησίας: «Είναι απαραίτητο να διατηρηθεί η ενότητα μεταξύ όλων μας, γιατί την χρειαζόμαστε». Φυσικά την ενότητα αυτή την εννοεί μέσα σε οικουμενιστικά πλαίσια, όπως ακριβώς την εννοούν και οι εκ των «Ορθοδόξων» θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι πιστεύουν ότι η Εκκλησία του Χριστού «διεσπάσθη εν χρόνω» σε διάφορες χριστιανικές ομολογίες. Μία δε από αυτές είναι και η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία για να ξαναβρεί την καθολικότητά της οφείλει να ενωθεί με τις άλλες ομολογίες – αιρέσεις. Αυτό  σημαίνει εμμέσως πλην σαφώς, ότι απεμπολούν την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ότι μόνον αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία!

    Κλείνοντας θεωρούμε ότι τέτοιου είδους ανακοινώσεις από τον «Πάπα» είναι παραπλανητικές και εξυπηρετούν τους κρυφούς και καταχθόνιους σκοπούς του για την υποταγή του χριστιανικού κόσμου και της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην εξουσία του. Και όχι μόνο του χριστιανικού κόσμου, αλλά και όλων των θρησκειών, οραματιζόμενος, μέσα στον δαιμονικό εσμό του, να γίνει ο μελλοντικός παγκόσμιος θρησκευτικός ηγέτης, ο ηγέτης της εφιαλτικής Πανθρησκείας του Αντιχρίστου! Αυτό φανερώνουν περίτρανα  οι αντικανονικές συμπροσευχές στην Ασίζη, με όλη της θρησκευτική πανσπερμία! Φαίνεται ότι το έτος 2025 θα σημάνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα. Δεν αποκλείεται τη χρονιά αυτή, να γίνει η θρυλούμενη «ένωση των Εκκλησιών», όπως την επιδιώκουν οι Οικουμενιστές, αλλά και ο κ. Φραγκίσκος, χωρίς την παραμικρή μετάνοια των αιρετικών! Ας αγρυπνούμε για κάθε ενδεχόμενο!
[1] Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, καθ. Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Εκδ. Ιεράς Μονής Αρχαγγέλων Τσέλιε, Βάλιεβο, Σερβία, σελ. 224,226