Εξόδιος ακολουθία της μητέρας του Επισκόπου Αμορίου κ. Νικηφόρου

Το Σάββατο του Λαζάρου 20 Απριλίου το μεσημέρι στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Aδένδρου, τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία της μητέρας του  Ηγουμένου της εν Θεσσαλονίκη Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής των Βλατάδων, Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αμορίου κ. Νικηφόρου, μακαριστής Μελιτζανιώς.

Στην εξόδιο ακολουθία προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μιλήτου κ. Απόστολος με την συμμετοχή των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ, Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννου, Ανθηδώνος κ. Νεκταρίου, Κίτρους, Κατερίνης  και Πλαταμώνος κ. Γεωργίου και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Θερμών κ. Δημητρίου.

Στο τέλος ομίλησε ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Παν. Αρχιμ. Αθηναγόρας Μπίρδας, ως εκπρόσωπος της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και ο Σεβ. Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων, εκ μέρους των παρισταμένων αρχιερέων.

Η ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας :

«Ἐγώ εἰμί ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή».

Μέ τή βεβαιότητα ἀλλά καί τήν ἐλπίδα πού μᾶς δίδει ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πρός τήν ἀδελφή τοῦ τε­τρα­ημέρου φίλου του Λαζάρου, προ­πέμπουμε σήμερα τή μακα­ρι­στή ἀδελφή μας κατά τήν ἡμέρα αὐτή, κατά τήν ὁποία ὁ Χριστός θέλησε νά μᾶς δώσει τή διαβε­βαί­ω­ση τῆς κοινῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν ἀνθρώπων, μέ τήν ἀνά­σταση τοῦ Λαζάρου.

Καί αὐτή ἡ ἐλπίδα καί ἡ βεβαιό­τη­τα μᾶς κάνει νά μήν ἀντιμετω­πίζουμε τόν θάνατο ὡς ἀπώλεια καί νά μήν θρηνοῦμε ἀπαρηγό­ρη­τοι γιά τόν χωρισμό μας ἀπό τά οἰκεῖα καί προσφιλῆ μας πρόσω­πα, «κα­θά­­περ οἱ λοιποί, οἱ μή ἔχο­ντες ἐλ­πίδα», ἀλλά νά τόν ἀντι­μετωπί­ζου­με μέ τήν πίστη ὅτι εἶ­ναι προ­σωρινή ἡ διάστασή μας ἀπό αὐτούς, καί ὅτι ὁ θάνατος εἶναι με­τάβαση τοῦ πιστοῦ ἀνθρώ­που ἀπό τά λυ­πηρά πρός τά θυμη­δέ­στερα, εἶναι ἡ εἴσοδος τοῦ ἀν­θρώπου στήν αἰώνιο ζωή, τήν ὁποία χάρισε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους, διά τῆς σταυ­ρικῆς θυ­σίας καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ του, τοῦ Κυ­ρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁποῖος νίκησε τόν θάνατο «θανάτῳ θάνατον πα­τή­σας».

Μέ αὐτή τή βεβαιότητα καί αὐτή τήν πίστη ἔζησε τήν ἐπίγεια ζωή της καί ἡ μακαριστή ἀδελφή μας, καί αὐτή ἡ πίστη, ἡ βαθειά καί ἁπλῆ πίστη στόν Χριστό, ἦταν ὁ κανόνας καί ὁ ὁδηγός στή ζωή της ὡς συζύγου καί ὡς μητέρας, ἀλλά καί ὡς εὐσεβοῦς μέλους τῆς Ἐκ­κλη­σίας, καί τήν ἐξέφραζε μέ τήν ἁπλότητα, μέ τή γλυκύτητα, μέ τήν πραότητα καί μέ τήν ὑπομονή πού τήν χαρακτήριζαν.

Αὐτή τήν πίστη μετέδιδε καί στούς γύρω της, στήν οἰκογένειά της καί στά παιδιά της, καί μέ τήν αὐτή τήν πίστη δέχθηκε νά προσ­φέ­ρει καί τόν υἱό της στήν Ἐκ­κλη­σία τοῦ Χριστοῦ καί στή διακονία τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρ­χείου. Καί ἀξιώθηκε νά τόν δεῖ καί Ἡ­γού­­μενο μιᾶς ἱστο­ρικῆς Πα­τρι­αρ­­­χι­κῆς Μονῆς, τῆς Μονῆς τῶν Βλα­τάδων, ἀλλά καί ἀρ­χιερέα καί Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκ­κλη­σίας.

Καί ὁ Χριστός ἐπέτρεψε γι᾽ αὐτή της τήν πίστη νά τήν καλέσει κο­ντά του τήν ἡμέρα κατά τήν ὁ­ποία ὁ ἴδιος μέ τό θαῦμα τῆς ἀνα­στά­σεως τοῦ φίλου του, τοῦ τε­τρα­ημέρου Λαζάρου, δίδει πρός ὅ­λους μας τό μήνυμα καί τήν ἐλ­πίδα τῆς ἀναστάσεώς μας.

Προπέμποντάς την, λοιπόν, σή­με­­ρα καί ἐμεῖς μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως, εὐχόμεθα, καί ἐκ μέ­ρους τῶν παρισταμένων Ἁγίων Ἀρ­χιερέων, ὁ Θεός νά ἀναπαύσει τή μακαρία ψυχή της ἐν σκηναῖς δι­καίων καί μετά τῶν ἁγίων του, καί νά χαρίσει τήν ἐξ ὕψους πα­ρη­γο­ρία στούς οἰκείους της, γιά νά διατηροῦν τήν ἀνάμνηση τῆς πί­στεως καί τῆς ἀγάπης της, καί ἡ εὐχή της νά τούς συ­νοδεύει ὅλους, καί ἰδιαιτέρως τόν προσφιλῆ υἱό της, Θεοφιλέστατο Ἅγιο Ἀμο­ρίου.