Δεκαπέντε χρόνια στὸ πηδάλιο τῆς νηός, τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ταμασέων

Ὁ καλὸς καὶ ἔμπειρος καπετάνιος ἀκόμη μὲ μέσα ἀπὸ τρικυμίες καὶ κλύδωνες μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸ πλοῖο πρὸς γαλήνιο λιμάνι. Βαστάζει στὸ στιβαρὸ χέρι του τὸ πηδάλιο καὶ ὁδηγεῖ τὸ πλοῖο μὲ πίστη στὸν Χριστό μας, τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ μας, ποὺ «ἐπετίμησε τοῖς ἀνέμοις καὶ τῇ θαλάσσῃ καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη» (Ματθ. η΄ 26). Στιβαρὸ χέρι ποὺ μπορεῖ νὰ κυβερνήσει ἕνα καράβι, χέρι ποὺ κατευθύνεται ἀπὸ μία δύναμη ἀσύγκριτα ἀνώτερη ἀπὸ αὐτὴ τῶν κοσμικῶν κύκλων, ἀπὸ μιὰ δύναμη θεϊκή, Αὐτοῦ ποὺ «ἐπιβλέπει ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιεῖ αὐτὴν τρέμειν, ποὺ ἅπτεται τῶν ὀρέων καὶ καπνίζονται» (Ψαλμ. 103, 32), Αὐτοῦ ποὺ «ἡ θάλασσα καὶ οἱ ἄνεμοι ὑπακούουσιν» (Ματθ. η΄ 27), ἀναδείχθηκε ὁ Μητροπολίτης Ταμασοῦ καὶ Ὀρεινῆς κ. Ἡσαΐας.

Ἕνας σύγχρονος Γέροντας ἔλεγε, ὅτι δὲν φθάνει νὰ ἔχουμε στὴν Ἐκκλησία μας καλὰ καράβια, πρέπει νὰ ἔχουμε καὶ καλοὺς καπεταναίους. Καὶ καταφάνηκε ὅτι μὲ Ἡσαΐα καπετάνιο ἡ φουρτούνα κοπάζει καὶ ἡ γαλήνη βρίσκεται ἐγγύς. Ἀπὸ νεαρὸς ὁ χαρισματικὸς αὐτὸς Μητροπολίτης εἶχε πολιὸ φρόνημα καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ δεκαπέντε χρόνια στὸ πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ταμασέων ἀπέδειξε ὅτι τὰ στιβαρά του χέρια τὴν ὁδηγοῦν σταθερὰ πρὸ λιμένα ἀπάνεμο, λιμένα σωτηρίας.

Οἱ ἱκανότητες ὅλων μας ἀποδεικνύονται στὶς δύσκολες καὶ ἀνυπέρβλητες περιστάσεις ποὺ βιώνουμε ὡς ἄνθρωποι, ὡς οἰκογένειες, ὡς κοινωνία, ὡς ἐκκλησία, μέσα στὴν ὁποία ἐνυπάρχουμε ἢ διοικοῦμε. Αὐτὲς ἀποδεικνύονται στὸ φουρτουνιασμένο πέλαγος τῆς ζωῆς καί, βέβαια, μόνο μὲ τὴν Θεία Συνέργεια, ἀφοῦ μόνος του ὁ ἄνθρωπος «οὐ δύναται ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄5). Ὁ Μητροπολίτης Ἡσαΐας στὸ πέρασμα τῶν δεκαπέντε αὐτῶν ἐτῶν κατέδειξε ὅτι δὲν σκέφτεται τὸν ἑαυτό του, τὴν ὑγεία του, τὴν ἡρεμία του, ἀλλὰ τὴν ὑγεία, τὴν ἡρεμία, τὴν πρόοδο, τὴν «καινὴ κτίση» (Β΄ Κορ. Ε΄ 17) τοῦ πληρώματός του, αὐτοῦ ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου καὶ αὐτοῦ ποὺ τὸν κατέστησε οἰακοστρόφο, ποιμένα καὶ πατέρα φιλόστοργο. Ἔχει ὡς κυβερνήτης ἀνεπτυγμένη τὴν συναισθηματικὴ ταύτιση τῶν ἐπιβατῶν τοῦ πλοίου του καὶ προσπαθεῖ νὰ ἀπαλλάξει κάθε ἐπιβάτη ἀπὸ ὁποιαδήποτε ψυχική, οἰκονομικὴ ἢ ἀσθενικὴ ἐπιβάρυνση, ἀναλαμβάνοντας κατάλληλες πρωτοβουλίες.

Ὁ Μητροπολίτης Ἡσαΐας ἔχει ἀποδείξει ὅτι ὑποφέρει μαζὶ μὲ τὸ πλήρωμά του, κάνει δικό του τὸ ἄλυτο, πολλὲς φορὲς πρόβλημα τῶν ἄλλων, μπαίνει καὶ ἐμβαθύνει στὸ ψυχικὸ κόσμο τῶν ἀνθρώπων ποὺ ὑποφέρουν, γίνεται συνοδοιπόρος στὸν δύσκολο δρόμο τῶν οἰκογειαρχῶν, τῶν ἀσθενῶν, τῶν ἐμπεριστάτων, τῆς νεότητος, τοῦ γήρατος. Ἀγκαλιάζει στὴν πλατιὰ ἀγκαλιά του, αὐτὴν ποὺ μοιάζει μὲ τῶν πνευματικῶν του Γερόντων, τοῦ νῦν στοὺς οὐρανοὺς Γέροντος Γαβριὴλ καὶ τοῦ μοναδικοῦ Μητροπολίτου Κύκκου καὶ Τηλλυρίας,πανιερωτάτου κ. Νικηφόρου, ὅλους ἀνεξαιρέτως καὶ τοὺς τείνει χεῖρα βοηθείας χωρὶς ποτὲ νὰ προσδοκᾶ κάτι. Ἔτσι εἶναι μαθημένος, νὰ δίνει καὶ ὄχι νὰ παίρνει, κατὰ τὸ τῆς Γραφῆς, «μακάριον ἔστι μάλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. Κ΄ 35). Γι’ αὐτὸ ἀπευθυνόμενος σὲ ὅλους, ὅσοι ἀνυπομονοῦν, κλαῖνε, συγκινοῦνται γιὰ τὰ τεκταινόμενα γύρω τους, χωρὶς αὐτοπροβολὴ φωνάζει, ὅτι εἶναι δίπλα τους, συμπαραστάτης τους βοηθὸς στὴν λύση τῶν προβλημάτων τους. Χωρὶς προσωπίδα, ἀπὸ ἐνσυναίσθητη ἀνθρωπιά, πατρότητα, συμπόνια καὶ ἐπιδίωξη ψυχῶν σωτηρίας, μπαίνει μπροστάρης γιὰ τὴν ἐπίλυση ὁποιουδήποτε προβλήματος τῶν λογικῶν του προβάτων μὲ ἐσώψυχη συμπαράσταση.

Ὁ Μητροπολίτης Ἡσαΐας στὰ δεκαπέντε χρόνια τῆς διακυβερνήσεως τοῦ πλοίου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ταμασέων κατέδειξε ὅτι προσέχει τὸ πλοῖο, προστατεύει τὸ πλήρωμα, εἴτε βρίσκεται ἐν πλῷ εἴτε βρίσκεται ἐν λιμένι καὶ ὅτι εἶναι καπετάνιος τῆς σωτηρίας ψυχῶν κάθε ἐπιβάτου ποὺ λέγεται Ταμασεύς, ἐν γένει Κύπριος, Ὀρθόδοξος ἀλλοδαπῆς ἢ Ἄνθρωπος ποὺ ἐνοικεῖ ἢ παροικεῖ στὴν μητροπολιτική του περιφέρεια. Ἐγγύηση τῆς ἱκανότητός του ἀποτελεῖ ἡ ἱεροπρέπειά του, ἡ μοναδικὴ θύραθεν παιδεία του, ἡ καταδεκτικότητά του, ἡ συμπάθειά του πρὸς πρὸς κάθε ἐμπερίστατο, ἡ φιλοπονία του καὶ ἡ κατάδειξή του σὲ ἄξιο μαθητὴ τοῦ ὁραματιστοῦ καὶ ἀρχετύπου τῆς προσφορᾶς Ἀρχιποίμενος Κύκκου καὶ Τηλλυρίας κ. Νικηφόρου.

Θαυμάζοντες τὶς ἱκανότητες καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ Μητροπολίτου Ἡσαΐου εὐχόμεθα, ὅπως ὁ ἀγαθόδωρος Κύριος τὸν ἀξιώνει νὰ προσφέρει ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς του στὸ λογικό του πλήρωμα καὶ νὰ κυβερνᾶ τὸ πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας πάντοτε σὲ γαλήνιο λιμένα, λιμένα ψυχικῆς ἀγαλλιάσεως, προόδου καὶ εὐημερίας.

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας