Ας προσευχηθούμε για να έχουμε καλούς λογισμούς

Κύριε, θέλω ἰδιαιτέρως νὰ σὲ παρακαλέσω γιὰ ὅσους λογισμοὺς καλλιεργῶ, καθημερινά, μέσα μου. Μελετῶντας τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ τὸν Ὅσιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη, ποὺ ἰδιαιτέρως ἐτόνιζε τὴν σημασία ποὺ ἔχει στὴ ζωή μας ἡ δημιουργία «ἐργοστασίου καλῶν λογισμῶν», σὲ ἱκετεύω :

Βοήθησέ με, Κύριε, ὅταν παρουσιάζωνται ἀνέλπιστες ἐξελίξεις στὴ ζωή μου, νὰ τὶς ἀντιμετωπίζω μὲ λογισμοὺς πίστεως καὶ ταπεινοφροσύνης.  Πίστεως, διότι ἡ Ἀγαθότητά Σου γνωρίζει γιατὶ τὶς ἐπέτρεψε. Ταπεινοφροσύνης, διότι, ἀλήθεια εἶναι, ἀξίζω, λόγῳ τῆς ἁμαρτωλότητάς μου, χειρότερα ἀπ’ ὅσα ἡ μακροθυμία Σου ἐπέτρεψε.

Ὅταν μὲ περιφρονοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ μάλιστα πρόσωπα ποὺ δὲν θὰ τὸ περίμενα, στήριξέ με τότε, Κύριε, καὶ βοήθα με νὰ μὴν τοὺς κατακρίνω, ἀλλὰ νὰ σκέφτωμαι τὶ περιφρονήσεις ὑπέμεινες Ἐσύ, ὁ Ἅγιος καὶ Ἀναμάρτητος.

Ὅταν μοῦ ὑποδεικνύουν κάποιο λάθος ἤ ἀδυναμία μου, σὲ παρακαλῶ, διῶξε κάθε λογισμὸ ὀργῆς καὶ στεῖλε μου δύναμη νὰ διορθώσω τὶς ἀτέλειές μου μὲ τὴν Μετάνοια καὶ τὴν Ἐξομολόγηση.

Ἄν  κατηγορίες ἐκτοξευθοῦν ἐναντίον μου ἀνυπόστατες, ἰδιαιτέρως τότε, καὶ πάλι σὲ παρακαλῶ, κάνε με νὰ σκεφθῶ ὅτι εἶναι μία εὐκαιρία ἐξασκήσεως στὴν ὑπομονή καὶ στὴν συγχώρηση, ἀλλὰ καὶ εὐκαιρία γιὰ νὰ κερδήσω ἀπὸ τὴν ἀγαθότητά Σου ξεχωριστά, ἀμαράντινα στεφάνια. Ἄς μὴν πέσω, Κύριε, καὶ ἐγὼ σὲ λογισμοὺς κατακρίσεως, ἀλλὰ ἄς δικαιολογήσω τὸν ἀδελφό μου μὲ τὰ ἑξῆς ἐλαφρυντικά : Μὴπως ἀπὸ ἄγνοια ὡμίλησε ; Μήπως οἱ πληροφορίες του ἦταν ἐλλιπεῖς ; Μήπως τὸ φιλικό ἤ καὶ οἰκογενειακό του περιβάλλον δὲν στάθηκε ἱκανὸ στὸ νὰ βοηθήσῃ στὴν κρίση του αὐτή ; Μήπως ἡ ἐλλιπὴς χριστιανική πίστη του ἤ καὶ ἡ ἀπομάκρυνσή του ἀπ’ αὐτήν, ὡδήγησαν τὰ βήματά του καὶ τὴ γλῶσσα του σὲ τέτοιους χαρακτηρισμούς ; Μιὰ συνεξήγηση ἵσως λύσῃ τὴν ἀναστάτωση. Κύριε, φώτισε τὸν ἀδελφό μου καὶ ἐμένα νὰ εἰρηνεύουμε. Τὸ ἔχουμε, στὴν κοινωνία ποὺ ζοῦμε, ἀνάγκη.

Ὅταν μὲ κυκλώνουν λογισμοὶ ὑπερηφανείας γιὰ κάποιο «κατόρθωμά μου»,  ἄς σκέφτωμαι, Κύριε, τὴν ἀθλιότητά μου, ἀφοῦ σὲ ἄλλες περιστάσεις τῆς ζωῆς μου «μὲ τὸ πρῶτο φύσημα τοῦ ἀνέμου» εὔκολα παρασύρθηκα καὶ ἔπεσα, διαπράττοντας τὸ κακό, ἀφοῦ Ἐσὺ τὸ εἶπες : «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Δῶσε, Κύριε, ὥστε οἱ λογισμοί μου νὰ εἶναι καλοί, ἁπλοῖ, ἁγνοί, ἀπονήρευτοι, συγκαταβατικοί, γεμάτοι ἀγάπη, λογισμοὶ σὰν τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ. Λογισμοὶ μετανοίας. Ἤ καλύτερα, νὰ ἀποκτήσω «νοῦν Χριστοῦ», τὸν δικό Σου, Ἅγιο καὶ Ἀναμάρτητο νοῦ. Γιατὶ ἔτσι καὶ ἡ ζωή μου μὲ τὴν Χάρη Σου θὰ γίνῃ εὐτυχισμένη, εἰρηνική καὶ ἁγία, καὶ ἡ ζωὴ τῶν ἄλλων θὰ βοηθῆται μὲ τὴν ταπεινὴ προσευχή μου, ἀλλὰ καὶ θὰ ἀξιωθῶ νὰ εἰσέλθω στὴν πολυπόθητη Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, κοντά Σου, Κύριε. Ἀμήν.