«Πίστη καί Ἀθεΐα»

Ἡ πίστη μας, ἡ πίστη τῶν χριστιανῶν, εἶναι ὁ πιό μεγάλος θησαυρός. Αὐτή δονεῖ τήν καρδιά μας, πλημμυρίζει τήν ὕπαρξή μας καί ἀποτελεῖ τόν ἀσφαλή ὁδηγό στήν ἐγκόσμια πορεία μας. Ἄν χάσει ὁ χριστιανός τήν πίστη του, τότε χάνει τό πᾶν, τό νόημα τῆς ζωῆς, τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο ὑπάρχει, τήν ἴδια τήν σωτηρία του.

Τό μέγεθος τῆς ἀξίας πού κρύβει ἡ πίστη πρός τόν Χριστό προσδιορίζει καί τό μέτρο εὐθύνης τοῦ Χριστιανοῦ ἀπέναντί της. Ἡ προσοχή τοῦ πιστοῦ πάντοτε θά συγκεντρώνεται στήν προσπάθεια νά διαφυλάττει καί ταυτόχρονα νά ζεῖ τό μυστήριο τῆς πίστεώς του. Καί γιατί ἄραγε; Γιατί ἁπλούστατα ὑπάρχουν πολλοί πού ἀπειλοῦν νά τόν διαρπάσουν. Νά μᾶς μετακινήσουν «ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ Εὐαγγελίου» (Κολ. Α΄ 23). Νά μᾶς ἀποσπάσουν ἀπό τόν Χριστό καί νά μᾶς ὑποτάξουν στά δικά τους «πιστεύω».

Αὐτό τόν κίνδυνο ἐπισημαίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό σημαντικό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα: «Ἀδελφοί », τονίζει πρός τούς Χριστιανούς τῶν Κολοσσῶν «προσέχετε καλά, μή σᾶς ἐξαπατήσει κανείς μέ τήν κούφια καί ἀπατηλή φιλοσοφία πού στηρίζεται σέ ἀνθρώπινες παραδόσεις καί σέ μία λανθασμένη πίστη πρός τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου καί ὄχι στήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ». Ὅσο καί ἄν ἄλλαξαν ἀπό τότε οἱ ἐποχές, ὁ κίνδυνος πού ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐξακολουθεῖ νά ἀπειλεῖ τήν πίστη τῶν χριστιανῶν καί σήμερα στήν ἐποχή μας. Πρόκειται γιά τόν ἴδιο κίνδυνο, ὁ ὁποῖος ἁπλούστατα στίς μέρες μας ἐμφανίζεται μέ διαφορετικό πρόσωπο ἤ μέ πλῆθος προσωπείων. Εἶναι τά διάφορα ἀντιχριστιανικά ἰδεολογικά ρεύματα πού μέ ζῆλο πολεμοῦν τήν χριστιανική πίστη καί μέ ποικίλους τρόπους προσπαθοῦν νά στρατολογήσουν ὀπαδούς μεταξύ τῶν χριστιανῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀθεϊσμός ἀποτελεῖ μιά ἀντιχριστιανική ἰδεολογία τήν ὁποία θά ἀναλύσουμε δι’ ὁλίγων πιό κάτω.

Σύμφωνα μέ τόν ἀθεϊσμό ὁ Θεός δέν ὑπάρχει. Βάλθηκε ἡ ὁμάδα αὐτή τοῦ ἀθεϊσμοῦ νά γκρεμίσει τόν Θεό ἀπό τόν θρόνο Του. Τόν βλέπει σάν ἐχθρό του, αἰτία τῆς ἀνθρώπινης μιζέριας, ἐμπόδιο στήν πρόοδο καί τήν ἀνάπτυξη, δυνάστη καί σφετεριστή τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Ἡ ἀθεϊστική σκέψη, πιστεύοντας στήν αὐτάρκεια τοῦ ἀνθρώπου, θεωρεῖ τήν πίστη στήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ σάν κάτι περιττό καί ἄχρηστο. Καί ἐπιδιώκοντας τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία σάν τό ὑπέρτατο ἀγαθό καί γι’ αὐτό σάν τήν πρώτη ἀξιολογική ἀρχή, βλέπει τόν Θεό σάν φραγμό στήν ἐλευθερία καί ἐμπόδιο στίς ἐπιλογές τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἀθεΐα, θεοποιώντας τήν λογική καί τήν γνωστική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου, νομίζει πώς ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν δυνατότητα νά ἐξηγήσει μόνος του τά πάντα. Χωρίς τήν συνδρομή τοῦ Θεοῦ. Χωρίς τήν βοήθεια τῆς ἀποκαλύψεώς του. Τοῦ φτάνει ἡ ἐπιστήμη. Τοῦ ἀρκεῖ ἡ δύναμη τοῦ λογικοῦ γιά νά λύσει τά μυστήρια τοῦ σύμπαντος. Νά ἐξηγήσει τήν προέλευση τῶν ὄντων. Νά ἑρμηνεύεσει τό αἴνιγμα τῆς ἴδιας τῆς ὑπαρξῆς του. Ἔτσι πολλοί στίς μέρες μας διαλάλησαν μέ κομπασμό τόν «θάνατο» τοῦ Θεοῦ καί ἔσπευσαν νά ὑπογράψουν τήν ληξιαρχική πράξη θανάτου Του!!!

Ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ ὅπως καί τόσα ἄλλα δέν παρέμενε ἀνεξέλικτη. Ξεκίνησε ὡς ἄποψη καί ἀντίληψη στό χῶρο τῆς σκέψεως. Ἔγινε ἰδεολογία καί κίνημα. Ἕνα εἶδος θρησκείας. Καί ἀπετέλεσε μαζί μέ τόν ὑλισμό, τό θεωρητικό ὑπόβαθρο τῶν ὁλοκληρωτικῶν πολιτικῶν καθεστώτων τοῦ περασμένου αἰώνα.

Πολεμᾶ τήν πίστη μέ πάθος καί μέ κάθε τρόπο. Ἐπιστρατεύει τήν ἐπιστήμη καί μέ τήν καπηλεία τοῦ ὀνόματός της προσπαθεῖ νά ἀνατρέψει τίς ἀλήθειες τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας. Παραποιεῖ τήν ἱστορία γιά νά ἀποδείξει τήν δῆθεν ἀποτυχία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὑποτάσσει καί θέτει τήν διανόηση καί τήν τέχνη στήν ὑπηρεσία τῶν ἰδεολογικῶν του στόχων. Χρησιμοποιεῖ τήν διαβολή καί τήν συκοφαντία, τήν εἰρωνία καί τήν διακωμώδηση ὅλων αὐτῶν, θεσμῶν, προσώπων, καί πραγμάτων, πού ἔχουν σχέση μέ τήν πίστη. Τέλος δέν διστάζει, ὅπου πλέον ἐπικράτησε σά κυρίαρχη ἰδεολογία καί περιβλήθηκε τό μανδύα τῆς ἀπόλυτης καί ἀνεξέλεγκτης ἐξουσίας, νά διώκει συστηματικά τήν πίστη. Νά πολεμᾶ μεθοδικά τήν Ἐκκλησία. Νά ὁδηγεῖ ἀκόμα καί στό μαρτύριο τούς πιστούς.

Αὐτό πού συνιστᾶ στούς Κολοσσαεῖς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι νά προσέξουν. Νά προσέξουν γιά νά μήν ἐξαπατηθοῦν ἀπό τήν κούφια καί ἀπατηλή φιλοσοφία ἀλλά νά παραμείνουν προσηλωμένοι στόν Ἰησοῦ Χριστό πιστοί στήν διδασκαλία του. Ἀναμφίβολα τήν ἴδια σύσταση ἀπευθύνει καί σ’ ἐμᾶς. Αὐτό πού ἔχουμε περισσότερο ἀνάγκη οἱ σημερινοί χριστιανοί εἶναι νά εἴμαστε ὁπλισμένοι μέ διάκριση καί πολλή προσοχή. Ἀνέκαθεν μά περισσότερο στήν ἐποχή μας, οἱ διάφορες ἰδεολογίες ἀσκοῦν μία κάποια γοητεία στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Ἐμφανίζονται μέ τήν λάμψη τοῦ καινούργιου πού θέλει νά ἐκτοπίσει τό παλαιό. Κηρύττουν τήν κατάργηση τῶν φραγμῶν τοῦ παρελθόντος καί εὐαγγελίζονται τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία. Κολακεύουν τόν ἐγωϊσμό τοῦ ἀνθρώπου καί ἀφήνουν τά ἀσύδοτα πάθη του. Ἔτσι δέν εἶναι δύσκολο ἡ ἐπιχειρηματολογία του νά πείσει καί οἱ ἐπαγγελίες τους νά αἰχμαλωτίσουν στά ἰδεολογικά δίχτυα τους τούς ἀστήρικτους στήν πίστη. Νά, λοιπόν, γιατί χρειάζεται νά δείχνουμε πολλή προσοχή.

Ἀδελφοί μου! Βρισκόμαστε στό κατώφλι ἑνός καινούργιου χρόνου πού μᾶς χαρίζει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρας μας. Εἶναι μία ὥρα περισυλλογῆς καί συνειδητοποιήσεως τοῦ χριστιανικοῦ μας χρέους ἀπέναντι σ’ αὐτήν τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου μας. Ὡς χριστιανοί εὐθυνόμαστε γιά τό πῶς θά ζήσουμε καί τί θά ἐπιδιώξουμε στήν διάρκεια τοῦ νέους ἔτους. Ἡ σύσταση πού εἰδικῶς σήμερα μᾶς ἀπευθύνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶναι νά δείχνουμε πολλή προσοχή στίς πλάνες τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί παράλληλα νά παραμένουμε πιστοί στό Ἰησοῦ Χριστό καί στήν αἰώνια διδαχή του. Καί τά δύο ἔχουν πρωταρχική σημασία.