Αυτός ήταν ο χαρακτηρισμός που είχε προσδώσει, ο αείμνηστος Επίσκοπος Παύλος, στον αγιασμένο προκάτοχό του Αντώνιο Κόμπο, στην Ημερίδα που πραγματοποιήσαμε προς τιμήν του, στην Αγιοτόκο Θεσσαλονίκη.
Αυτόν λοιπόν τον χαρακτηρισμό, επιλέγουμε και εμείς, τα παιδιά του Αγίου Δημητρίου, να προσδώσουμε σε Εκείνον. Πράγματι ήταν ένας γλυκύς Ποιμένας, ένας Ποιμένας με όλη την σημασία της λέξεως, που αγαπούσε θυσιαστικά και μοναδικά το ποίμνιο του Χριστού.
Δοξάζουμε με όλη μας την ψυχή τον Τριαδικό Θεό, που μας αξίωσε όχι απλά να τον γνωρίσουμε και να πάρουμε την ευχή του, αλλά και να συνεργαστούμε πάμπολλες φορές μαζί του.
Διδαχτήκαμε πολλά από Εκείνον, δεν σας κρύβουμε ότι τον είχαμε Πρότυπο και τον καμαρώναμε. Αισθανόμασταν ευλογημένοι, που η Μάνα Εκκλησία, ανέδειξε και είχε στο δυναμικό της, έναν τέτοιον Ιεράρχη, έναν Ιεράρχη πραγματικό Ηγέτη, ακέραιο, σοβαρό και σταθερό, έναν Ιεράρχη που ξέραμε καλά, ότι ζούσε, και βίωνε, όσα έλεγε.
Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ, έχει χαραχθεί μέσα στις ψυχές μας. Μας λείπει ήδη αφάνταστα πολύ. Είμαστε συγκλονισμένοι και δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Μας παρηγορούν όμως, τα λόγια μιας σεβαστής μας Γερόντισσας, η οποία μας είπε, ότι βρίσκεται στους ουρανούς μαζί με τους αγαπημένους του Αγίους, Όσιο Δαβίδ και Ιάκωβο Τσαλίκη και πρεσβεύουν όλοι μαζί για εμάς.
Αγαπημένε μας Ιεράρχη, πατέρα, φίλε και βοηθέ μας, σε ευχαριστούμε για ΟΛΑ όσα μας δίδαξες, για ΟΛΑ, όσα μας προσέφερες. Μέσα σε έναν κόσμο υποκρισίας, ήσουν ο γνήσιος και ανυπόκριτος φίλος μας, η φωνή μας και ο προστάτης μας. Σε ευχαριστούμε για ΟΛΑ. Είθε να αξιωθούμε, από τον Άγιο Θεό, να σου ομοιάσουμε. Η ευχή σου να μας ακολουθεί σε όλη μας την εν Χριστώ ζωή.
Με απέραντη ευγνωμοσύνη και αγάπη.
Πτυχιούχοι και Φοιτητές Διαφόρων Σχολών της Θεσσαλονίκης.
Τέκνα του Αγίου Δημητρίου.
