Εις μνήμην μακαριστού Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγάθωνος Αρχιμ. Δαμασκηνού Ζαχαράκη
Τά ἱερά πανιά!
Δυό εἶναι τά ἱερά πανιά πού ἀνάβουνε φωτιά
καί πυρπολοῦν τοῦ Ἕλληνα τόν νοῦ καί τήν καρδιά.
Τό ἕνα εἶν’ ἡ Σημαία του πού μνῆμες τοῦ ξυπνᾶ,
τ’ ἄλλο τό Ράσο τό ἱερό, τ’ ὀρθόδοξου παπᾶ.
Ὅπου στόν κόσμο κι ἄν τά δεῖ, τά μάτια του δακρύζουν
κι ἀπό τά φυλλοκάρδια του ἁγιάσματα ἀναβλύζουν.
Τό γαλανό της τό πανί, μέ τόν σταυρό τόν ἄσπρο
θά κυματίζει ἐσαεί στοῦ ἔθνους μας τό κάστρο.
Καρδιές γι’ Αὐτή ραγίζουνε, σκοτώθηκαν κορμιά
πού πέσανε μαχόμενα γιά τήν ἐλευθεριά.
Σημαία, Ἑλλάδα, λευτεριά, πίστη καί ἐκκλησιά,
μές στή ρωμέϊκη καρδιά εἶναι τά πιό ἱερά.
Τό μαῦρο ράσο τοῦ παπᾶ, αἷμα καί ἱδρῶτες στάζει,
πόνους, θυσίες καί καημούς, διακριτικά σκεπάζει.
Σ’ ὅλα τά προσκλητήρια τοῦ ἔθνους, εἶναι παρόν
καί γίνεται ὁ φύλακας βωμῶν καί ἑστιῶν.
Κάνει ὁ παπᾶς τίς προσευχές καί, ὅταν χρειαστεῖ,
στά χέρια του ἀνταμώνουνε ὁ σταυρός μέ τό σπαθί.
Στούς τύμβους π’ ἀναπαύονται ὅλοι οἱ ἀνδρειωμένοι,
ἀνάμεσά τους βρίσκονται πολλοί ἱερωμένοι!
Κι αὐτό, τό ξέρει ὁ Ἕλληνας, ποτέ δέν τό ξεχνᾶ,
γι’ αὐτό τό ράσο τοῦ παπᾶ πάντα θά τό τιμᾶ.
Πάντοτε θά τό σέβεται καί τήν τιμή θά δίνει,
μαζί θά συμπορεύονται σέ πόλεμο κι εἰρήνη.
Αὐτά τά ἱερά πανιά, στηρίζουν τήν πατρίδα,
καί τῶν παιδιῶν της, ὅπου γῆς, φτερώνουν τήν ἐλπίδα.
Κι ἄν ἀπό κάποιους σήμερα ἐκτοξεύονται βολές,
εἶν’ ἀπό κείνους πού ἐκτελοῦν τῶν ξένων ἐντολές.
Μά καί ἐκείνων τίς καρδιές στά δύο ἄν ἀνοίξεις,
πάλι αὐτά τά δυό πανιά, μέσα, θά συναντήσεις.
Ἀρχιμ. Δαμασκηνός
Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος.
* Ο μακαριστός Καθηγούμενος Αρχιμ. Δαμασκηνός Ζαχαράκης ήταν χαριτωμένος από τον Θεό και με το χάρισμα της ποιήσεως.
Μέσα από τα ποιήματά του αναδύοταν τα συναισθήματα της ψυχής του και η περισσή αγάπη του προς τον Θεό και την πατρίδα και μέσω των ποιημάτων αυτών τα μετέδιδε με μοναδικό τρόπο στους αναγνώστες και τους ακροατές.
Κατά καιρούς συνήθιζε να αποστέλλει κάποια απ’ αυτά και στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως μας (89,4 fm), προκειμένου οι ακροατές μας να ωφελούνται πνευματικά.
Το ως άνω ποίημα είναι το προτελευταίο του, το οποίο μας απέστειλε την Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017 (μία ημέρα πριν την αιφνίδια κοίμησή του) και αναφέρεται στο ιερό ράσο και την ένδοξη ελληνική σημαία, όπως μάλιστα συνήθιζε να λέγει,
«Δυό φλόγες ανάβουν την ψυχή μου,
η πίστις μου και η πατρίς μου»,
Ας είναι η μνήμη του αιωνία!
