Γράφει το πνευματικό του παιδί,΄ο πρωτοπρεσβύτερος Κυριάκος Αναστ. Μανέττας, Κληρικός-Εκπαιδευτικός, εφημέριος του ιερού ναϋδρίου Αγίας Ειρήνης-Τριών Ιεραρχών Παν/μίου Αιγαίου
29 Απριλίου 1988, ημέρα Παρασκευή.
29 Απριλίου 2017, ημέρα Σάββατο.
29 χρόνια πέρασαν από την Κοίμηση του Άρχοντα, Αριστοκράτη, Πολύκλαυστου, Αξιαγάπητου και Ανεπανάληπτου Μητροπολίτη Ρόδου Κυρού Σπυρίδωνος του Συνοδινού από το Ληξούρι Κεφαλληνίας καταγομένου. Τρεις ημερομηνίες με τον αριθμό 29 συμπίπτουν σήμερα. Τα χρόνια κυλάνε σαν νερό. Πότε στα αλήθεια πέρασαν 29 χρόνια από την Κοίμηση του Μητροπολίτη Ρόδου Σπυρίδωνα Συνοδινού…
Του κορυφαίου και πολυεδρικού αυτού ιεράρχη, που επί 38 χρόνια λάμπρυνε σαν ποιμενάρχης την Ιερά Μητρόπολη Ρόδου και από το 1945 σαν Επίσκοπος Απαμείας βοηθός του γέροντα Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γενναδίου Αλεξιάδη.
Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι το πέρασμά του άφησε σελίδα μοναδική στη νεώτερη εκκλησιαστική ιστορία. Άλλωστε σε Θεολογικά επίσημα περιοδικά του Πατριαρχείου Κων/πόλεως, της Εκκλησίας της Ελλάδος και στην Θεολογική Εγκυκλοπαίδεια έχουνε γραφτεί πολλά, για το έργο και την προσφορά του αξέχαστου αυτού Ιεράρχη, που εμένα προσωπικά υπήρξε ο πνευματικός μου πατέρας και ευεργέτης.
Μιας υπόσχεσης, μιας συμφωνίας, μιας υπογραφής, ότι όσο υπάρχει η παρουσία μου στον επίγειο κόσμο και της οικογένειάς μου, δεν πρόκειται ούτε λεπτό, να ξεχαστεί η μορφή του και η μνήμη του.
Άλλωστε το απέδειξα επί 29 χρόνια νυχθημερόν να τον μνημονεύω, να τελώ επί 29 χρόνια επίσημα μνημόσυνα όπως και εφέτος στις 9 Απριλίου, την Κυριακή των Βαΐων μαζί με την μητέρα μου, και κάθε χρόνο με αγρυπνία η λειτουργία πρωινή, στις 12 Δεκεμβρίου την ημέρα της εορτής του, δηλαδή του Αγίου Σπυρίδωνος. Αποτελώ την τελευταία χειροτονία του. Διάκονος έγινε 31 Ιανουαρίου 1988, Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου στον Μητροπολιτικό ναό Εισοδίων Θεοτόκου και πρεσβύτερος το Μέγα Σάββατο (9 Απριλίου 1988, συγκυρία εφέτος με το μνημόσυνο (9 Απριλίου 2017), που ετέλεσα την Κυριακή των Βαΐων στη μνήμη του.
Άλλωστε Κυριακή των Βαΐων του 1951 ενθρονίστηκε στην Ιερά Μητρόπολη Ρόδου και παρέμεινε πιστός διακοτρόφος και πνευματικός πατέρας μέχρι της κοιμήσεώς του με ανακοπή καρδιάς την Παρασκευή 29 Απριλίου του 1988 σε ηλικία 81 ετών. Υπηρέτησε την Εκκλησία του Χριστού με αυταπάρνηση και με μεγάλη κοινωνική, εκκλησιαστική και εθνική προσφορά. Άριστος ομιλητής και γνώστης της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας, εξαιρετικός λειτουργός των Ιερών Μυστηρίων του Θεού.
Έκτισε και πρωτοστάτησε στον προσκυνηματικό ναό του Πολιούχου Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου, του ιερού ναού της Παναγιάς Καθολικής στην Κρεμαστή, όπου αναπαύονται τα ιερά του λείψανα στο προαύλιό της, τον ιστορικό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, από Καθολικό τον εξωραΐζει και φέρνει τους μεγάλους αγιογράφους της εποχής Φώτη Κόντογλου και τον μαθητή του Τερζή, όπου το μεγαλύτερο μέρος των αγιογραφήσεων του ναού και οι εικόνες του τέμπλου είναι έργο τους.
Πλείστοι άλλοι ιεροί ναοί με τον Άγιο Χριστοφόρο, τον Άγιο Δημήτριο Ροδινιού θεμελιώθηκαν και προχώρησαν αρκετά επί των ημερών του βρίσκονται δωρητές όπως τον μακαριστό Γιώργο Πάχο κ.ά. Ευγενής, μεγαλοπρεπής ακτινοβολούσε παντού η προσωπικότητά του έχοντας για στήριγμα στη ζωή του πολλές προσωπικότητες όπως τον μακαριστό μητροπολίτη Ηλείας Αντώνιο, τον Θεσσαλονίκης Γεννάδιο Αλεξιάδη, τους καθηγητές και υποστηρικτές του Αμίλκα Αλιβιζάτ, Γεράσιμο Κονιδάρη κ.ά. Διέπρεψε και εκπροσώπησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε ιερές αποστολές, συνέδρια, εκδημίες Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, ενθρονίσεις σε συμβούλια διεθνή κ.λπ. Δύο Οικουμενικούς Πατριάρχες υπηρέτησε: τον μεγαλοπρεπή Αθηναγόρα Σπύρου και τον άγιο Δημήτριο Κωνσταντινίδη.
Επί των ημερών του έκανε λαμπρές χειροτονίες κληρικών, χειροθεσίες ιεροψαλτών, αναγνωστών κ.λπ. Με αποκορύφωμα την ανεπανάληπτη γλυκύτατη μορφή του αξέχαστου, λαμπρού, ενάρετου και αξιοπρεπούς Πρωτοσυγκέλλου Αλεξάνδρου Θεοδωρακοπούλου +(1923-1982). Η όλη δομή και αναγνώριση και προβολή του καθεδρικού ναού του Ευαγγελισμού Ρόδου, στον Άγιο Πρωτοσύγκελλο, Αλέξανδρο Θεοδωρακόπουλο οφείλεται και όχι μόνο. Αυτή η σπουδαία επιλογή του Σπυρίδωνα Συνοδινού για Πρωτοσύγκελλο έκανε στα χρόνια εκείνα ευκλεή την ποιμαντορία του εκτός και εντός Ελλάδας.
Παγκόσμια συμβούλια εκλησιών 1959, τρεις Πανορθοδόξους Διασκέψεις (1961, 1963, 1964) και χιλιετηρίδα του Αγίου Όρους ήτανε αρκετή, όπως και η έναρξη του Θεολογικού Διαλόγου Καθολικών-Ορθοδόξων (1981), να προβάλλουν την Μητρόπολη Ρόδου με τα 6 νησιά της τότε (Σύμη, Χάλκη, Τήλο, Καστελλόριζο, Νίσυρο) σαν την πιο ιστορική και δυναμική μητρόπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κων/πολης.
Πατέρα μου και ευεργέτη Μητροπολίτη Ρόδου Σπυρίδωνα Συνοδινέ. Μου λείπει η αρχοντιά σου, η αγάπη σου, τον αέρα που μου έδωσες, να αρθρογραφώ, να κηρύττω με προώθηση στον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Ράλλη το 1980 να ομιλήσω στους χαιρετισμούς σε χιλιάδες κόσμο μπροστά από στήθους, φοιτητής τότε στην Παναγία Κρεμαστής. Όταν οι φίλοι μου και οι πλησίον μου και οι κατά σάρκα συγγενείς μου, στην ορφάνεια και στη μοναξιά μου εξ εναντίον μου ήγγισαν και έστεισαν, όλοι ήταν μακριά, το δικό σου χέρι, το δικό σου βλέμμα το αετίσιο και αξιοπρεπές είδα. Μου έδωσες ανάσα από την ανάσα σου και πνοή από την πνοή σου.
Δεσπότη μου. Η υπόσχεση στο Κοιμητήριο Αγίο Δημητρίου λίγες ημέρες πριν κοιμηθείς έγινε πραγματικότητα. Μου είπες χαρακτηριστικά: «Θα ήθελα να κηδευτώ στην Κεφαλλονιά. Αλλά γνωρίζω ότι εσύ και μόνο εσύ θα τηρήσεις τις επιθυμίες μου και δεν θα με ξεχάσεις όσο υπάρχεις παιδί μου», Την ευχή που μου έδωσες την χρειάζομαι συνεχώς εγώ και η οικογένειά μου.
Ιδιαιτέρως ο γιος μου ο Σπυρίδωνας που του έδωσα το όνομά σου. Του χρόνου πρώτα ο Θεός στην επέτειο των 30 χρόνων κοίμησής σου θα γίνουν εκ μέρους μου στη μνήμη σου λαμπρές εκδηλώσεις. Την ευχή σου πατέρα μου. ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ…
