Στα 9μερα της μοναχής Παϊσίας «Ο ένας Πατριάρχης δεν μιλιέται με τον άλλον… »

Στην μονή αγίων Αυγουστίνου και Σεραφείμ Τρικόρφου Δωρίδος, λειτούργησαν οι αρχιμανδρίτες Ευσέβιος Μεάντζια και Σεραφείμ Δημητρίου τη Κυριακή 16 Ιουνίου 2022.

Το μνημόσυνο 9ημερών της μοναχής Παϊσίας, κατά κόσμον Παναγιώτας Μουλατσιώτη, μητρός του καθηγουμένου της μονής, αρχιμανδρίτου Νεκταρίου, ήταν η αιτία της εκεί μεταβάσεως των. Συλλειτούργησαν  με τον εκ της ενορίας της αγίας Μαρίνης προελθόντα, αδελφό της μονής και εφημέριο της ημέρας στο καθολικό, αρχιμανδρίτη Θεόκτιστο και τέλεσαν την επιμνημόσυνη δέηση. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας τελέσθηκε και επιτάφιο τρισάγιο.

Με προτροπή το καθηγουμένου, ο αρχιμανδρίτης Σεραφείμ κήρυξε τον θείο λόγο αφορμώμενος από της ευαγγελικής περικοπής.

«Σήμερα θα ακούσουμε τον Χριστό να μιλάει μέσα από την ευαγγελική περικοπή όχι με λόγια, αλλά με πράξεις. Βρίσκεται δίπλα στο νερό και εκεί ο Χριστός ψαρεύει. Δεν ψαρεύει όμως ψάρια, ψαρεύει ανθρώπους. Ψαρεύει τους ψαράδες. Και εκείνοι αφήνοντας τα δίχτυά τους, ακολουθούν τον διδάσκαλο και γίνονται μαθητές του. Η εικόνα αυτή αν θέλουμε να τη μεταφέρουμε στις μέρες μας θα είναι πολύ παράξενο να συμβεί. Να βρεθεί ένας διδάσκαλος σε μία παραλία και να μιλήσει στους ψαράδες να τους προσκαλέσει και εκείνοι να αφήσουνε το βιό τους, τα καΐκια τους, και να ακολουθήσουν τον διδάσκαλο. Την ίδια συμπεριφορά θα είχαν και οι ψαράδες εκείνης της εποχής, αν δεν ήταν προετοιμασμένοι από τον μεγάλο τον Προφητών, τον Πρόδρομο. Δεν πήγαν τυχαία κοντά στον Χριστό οι πρώτοι μαθητές του. Άκουσαν το κήρυγμα μετανοίας του Προδρόμου. Έγιναν μαθητές του Προδρόμου και έτσι όταν είδαν μπροστά τους κάποιον για τον οποίον ο Πρόδρομος ομολογούσε ότι είναι μεγαλύτερος από αυτόν και ο ίδιος δεν είναι άξιος, ούτε να λύσει τους ιμάντες από τα υποδήματά του, τον ακολούθησαν. Οι ψαράδες αυτοί, απλοϊκοί, έχοντας τις προϋποθέσεις που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε θέσει, βρέθηκαν δίπλα στον Χριστό. Όχι χωρίς να αφήσει ο καθένας τον εαυτό του και να αναγεννηθεί δίπλα στο Χριστό, αλλά κουβαλώντας ο καθένας τις ιδιοτροπίες του, τις ιδιαιτερότητες του, τις δυνατότητές του και τις δυνάμεις του. Δείτε  πόσο εύκολα επιβλήθηκε ο Πέτρος ανάμεσα στους συμμαθητές του και ονομάστηκε από την Εκκλησία Πρωτοκορυφαίος. Τον βλέπουμε σε πολλές εκφάνσεις της πορείας δίπλα στο Χριστό να έχει λόγο, να έχει άποψη, αλλά και να καταδεικνύεται ότι δεν ήταν αυτός που θα έπρεπε, αφού στα δύσκολα βρέθηκε αρνητής. Ο Ανδρέας και ο Πέτρος, αδέλφια ακολούθησαν πρώτοι τον Ιησού. Ο Ανδρέας ονομάζεται γι΄αυτό και πρωτόκλητος, ακολούθησαν τα παιδιά του Ζεβεδαίου και σιγά-σιγά οι υπόλοιποι των 12 έως τους 70 και παραπάνω. Έγινε λοιπόν ένα κίνημα σε μία εποχή που ζούσαν οι άνθρωποι κάτω από το τέλμα το οποίο είχε επιβάλει η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ήταν για τους ανθρώπους ο Χριστός και το κήρυγμά του κάτι διαφορετικό, ήταν πιθανώς η ελπίδα των Ισραηλιτών για την παγκόσμια διακυβέρνηση από αυτούς, μέσω του Μεσσία,  του αναμενόμενου. Όμως δεν αποδείχθηκε αυτό και δεν κατάφεραν οι Ιουδαίοι να βρουν στο πρόσωπο του Ιησού, τον χριστόν εκείνον που θα γινότανε ανώτερος των Ρωμαίων και θα υποκαθιστούσε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με μια άλλη Ισραηλιτική αυτοκρατορία. Ο Χριστός έμεινε στην αγάπη. Δεν είπε πράγματα περισσότερα και πέρα από αυτήν, αλλά ότι έλεγε και ότι έκανε ήταν γύρω από την αγάπη. Αυτό δεν ικανοποίησε τους Εβραίους, αυτό δεν ικανοποίησε τους λαούς που δέχτηκαν τον Χριστιανισμό στους αιώνες και ως τις μέρες μας. Γιατί αν η αγάπη ικανοποιούσε τους ανθρώπους, δεν θα ζούσαμε πολέμους και ακοάς πολέμων και έριδες και μάχες νομικές, καταστάσεις οι οποίες μας προβληματίζουν και μας σκανδαλίζουν. Αν η αγάπη υπήρχε στον κόσμο δεν θα ψάχναμε να βρίσκουμε τρόπους, όχι έξω και πέρα από την Εκκλησία αλλά μέσα σε Αυτή, για να πολεμάμε ο ένας τον άλλον. Αν η αγάπη ήτανε επιλογή ζωής για τον καθένα από εμας τους κληρικούς πρώτα και τους λαϊκούς στη συνέχεια, τότε θα είχαμε καταφέρει να κάνουμε την κόλαση αυτού του κόσμου, τον παράδεισο του Θεού. Αλλά δεν ακούσουμε τον Χριστό να μας ζητά να αγαπήσουμε, ακόμα και εμείς που κηρύσσουμε το ευαγγέλιο, τους εχθρούς μας, δημιουργούμε εχθρούς από το πουθενά. Μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, της τοπικής, αλλά και στο σύνολο της. Ο ένας Πατριάρχης δεν μιλιέται με τον άλλον, αναθεματίζει ο ένας τον άλλον, πολεμάει ο ένας τον άλλον, στο υψηλότερο επίπεδο και κατεβαίνουμε, και κατεβαίνουμε και το συναντάμε παντού. Ζούμε αυτή την ανθρωποφαγία ανάμεσα σε μαθητές του Ιησού που θα έπρεπε να λιώνουν από την αγάπη. Και τούτες τις μέρες εδώ στην τοπική μας Εκκλησία, στην εκκλησία της Ελλάδος έχουμε γίνει θύματα πληροφόρησης  εκ των Μ.Μ.Ε.  ενός τέτοιου πολέμου. Ο Χριστός έχει δώσει την λύση σε αυτό το θέμα που μας κοινολόγησαν τα μέσα. Στον ευαγγελιστή Μάρκο διαβάζουμε το εξής περιστατικό Ελαβε τον λόγον ο Ιωάννης και είπε· «διδάσκαλε, είδαμε κάποιον να διώχνη με την επίκλησιν του ονόματός σου δαιμόνια· αυτός όμως δεν μας ακολουθεί και δεν ανήκει εις την ομάδα μας. Δια τούτο και τον εμποδίσαμε, ακριβώς διότι δεν μας ακολουθεί ως μαθητής σου». Και ο Ιησούς  απάντησε · «μη τον εμποδίζετε, διότι δεν υπάρχει άνθρωπος, ο οποίος με την δύναμιν του ονόματός μου θα κάμει θαύμα, και θα μπορέσει σύντομα να με κακολογήσει. Μη εμποδίζετε λοιπόν κάτι τέτοιους, διότι εκείνος που δεν είναι εναντίον σας και δεν σας πολεμεί, είναι με το μέρος σας». Ο Χριστός δεν τους είπε  Δεν τους ξέρω, δεν είναι δικοί μας, δεν κάνουν αυτά που εγώ έχω υποδείξει, είναι ψεύτες, κρεμάστε τους στα μανταλάκια. Τους είπε ακριβώς το αντίθετο. Αφήστε τους αφού χρησιμοποιούν το όνομά μου να κάνουν αυτό που κάνουν. Εάν λοιπόν έτσι σκεφτόμασταν όλοι, κληρικοί και λαϊκοί και αφήναμε την ειρήνη να βασιλεύει αναμεσά μας, τότε πραγματικά θα ήταν και η εκκλησία στο τοπικό μας επίπεδο, ή και έξω και πέρα από αυτό, ένας τόπος αναψυχής πραγματικός για όλους. Γιατί, είναι τόπος  αναψυχής για τον καθένα, που έρχεται με διάθεση να βρει αυτή την αναψυχή, να βρει τη θεραπεία, την ανάπαυση. Μπορεί να γεμίζουμε τους ναούς με αριθμούς ατόμων, προσώπων αν θέλετε, όμως δεν βρίσκουν όλοι την ειρήνη που είναι ο Χριστός. Εκείνο λοιπόν το ζητούμενο, την ειρήνη που μόνο ο Χριστός τη δίνει και γι’ αυτό πολλές φορές μέσα στην προσευχή μας και στη Θεία Λειτουργία ιδιαίτερα, επαναλαμβάνουμε το Ειρήνη πάσι, ειρήνη σοι τω αναγιγνώσκοντι, ειρήνη συ το ευαγγελιζομένω. Χρησιμοποιούμε λοιπόν αυτή τη φράση με ελπίδα να βρούμε την ειρήνη, παντού και πάντα. Αλλά βλέπετε 2022 χρόνια μετά την Γέννηση του Χριστού και η ειρήνη είναι ζητούμενο. Όχι μεταξύ εχθρών, αλλοφύλων και αλλοθρήσκων αλλά ανάμεσα σε ομοθρήσκους και σε αδέλφια, όπως βιώνουμε τώρα στον εμφύλιο πόλεμο των Ρώς εκεί στα βόρεια της γειτονιάς μας και όχι μόνο εκεί, αλλά και μέσα στην εκκλησία όπως σας είπα προηγουμένως. Δεσπότης εγκαλεί τον παπά, ο παπάς αμύνεται και να λέει κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Εκεί έρχονται οι ανθρωποφάγοι των ΜΜΕ και φτιάχνουν ιστορίες με τίτλους και υπονοούμενα. Ποιον βλάπτουμε δεσπότη μου, ποιον βλάπτουμε παπά μου, ποιον βλάπτουμε πατριάρχη μου; Την εκκλησία βλάπτουμε. Με τα δικά μας, του εγωισμού τα έργα, που είδαμε πως τα πλήρωσε ο Πέτρος. Έγινε τελικά αρνητής. Ευτυχώς όμως μετανόησε, έκλαψε πικρά και δεν είχε την τύχη του Ιούδα, γιατί ο Ιούδας έχασε τα πάντα όχι γιατί δεν μετανόησε, μετανόησε, πήγε και πέταξε τα αργύρια στους Ιουδαίους και είπε παρέδωσα αθώο, αλλά δεν ταπεινώθηκε, να πάει στον διδάσκαλο του κάτω από το Σταυρό και να του πει με δάκρυα όπως έκλαψε ο Πέτρος: „ Ήμαρτον, άνοιξε την αγκαλιά σου και δέξε με».

 Ένα λιμάνι λοιπόν μιας θάλασσας στη ζωή και ετούτο εδώ το ευλογημένο μοναστήρι και πολλές ψυχές δίπλα στον διδάσκαλο τον σεβαστό μας Γέροντα τον π. Νεκτάριο. Ένα λιμάνι στο οποίο έδωσε τρόπο να υπάρξει και να στηθεί μια ευλογημένη ψυχή για την οποία σήμερα θα μιλήσουμε στον Θεώ επιμνημόσυνα για την συμπλήρωση των 9 ημερών από την κοίμησή της. Της μακαριστής αδελφής Παϊσίας, της μοναχής εκείνης, η οποία πραγματικά έχει ενώπιον του Θεού την παρρησία να σηκώσει το βλέμμα της και να πει:» Ήρθα, δώσε μου την κληρονομιά που υποσχέθηκες στα παιδιά σου γιατί όσα είπες προσπάθησα και τα έκανα πράξη». Αν τα πει εκεί, είναι γιατί δεν τα έλεγε εδώ και ποτέ της, μα ποτέ της δεν έδειξε το εγώ. Όσο τη συναναστράφηκα και ιδιαίτερα στο κοιμητήριο της Ηλιούπολης και πριν την κουρά της τη μοναχική, όπου εκκλησιαζότανε αλλά και όχι μόνο, ποτέ δεν την είδα να έχει λόγο περί εαυτήν, ποτέ δεν μίλησε για τον εαυτό της, ποτέ δεν μίλησε για τα κατορθώματά της, για τα παιδιά της, για τίποτα δεν μιλούσε παρά μόνο ελεούσε, με χέρια και με λόγια. Ο Θεός να την αναπαύει να έχουμε την ευχή της και να μας αξιώσει όλους, μα όλους, πρώτα τους κληρικούς από τους ψηλότερους έως τους χαμηλότερους να έχουμε πάντοτε στη ζωή μας την μετάνοια του Πέτρου που έγινε από πρωτοκορυφαίος, αρνητής».