Ἡ Πρακτική τῆς Σατανικῆς μαγείας

του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θεολογίας

Ὁ καθορισμός τοῦ «μαγικοῦ», ὅπως χρησιμοποιεῖται στήν Σατανική Βίβλο εἶναι ἡ ἀλλαγή στίς καταστάσεις ἤ τά γεγονότα πού εἶναι (ἤ μήπως βρίσκονται) στήν θέληση κάποιου. Αὐτά γίνονται σύμφωνα μέ τίς κανονικές ἀποδεκτές σατανιστικές μεθόδους. Μπορεῖ βέβαια κανείς νά ὑποστηρίξει ὅτι ὁρισμένες ὁδηγίες καί διαδικασίες τῆς μαγείας τῆς σατανικῆς λατρείας δέν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπό μιά ἐφαρμοσμένη ψυχολογία ἤ μιά ἐπιστημολογική προσέγγιση ἤ ἕνα ἐπιστημονικό γεγονός. Αὐτές εἶναι σύνηθες δικαιολογίες τῶν σατανιστῶν καί εἶναι φαινομενικές. Ἐντούτοις ἡ μαγεία ὡς πράξη τελετουργική δέν εἶναι στό σύνολό της ἐπιστημονικά ἐξηγήσιμη. Πολλές φορές ἡ ἔννοια τῆς μαγείας ἀναφέρεται καί στόν ἐπιστημονικό χῶρο, μιλώντας ἀκριβῶς γιά τήν μαγεία τῆς ἐπιστήμης. Οἱ Σατανιστές δέν μιλοῦν γιά διαφοροποιήση τῆς Μαύρης καί τῆς Ἄσπρης Μαγείας. Ἐκτός ἀπό τήν αὐταρέσκεια, τήν ὑποκρισία, τήν ἐνοχή πού καθοδηγεῖται, οἱ δύο αὐτές τελετουργικές πράξεις, δέν προσδίδουν στήν Ἄσπρη μαγεία, τήν ἐλαφριά μαγεία. Στήν κλασσική θρησκευτική ἀναφορά ἡ Ἄσπρη μαγεία ἐκτελεῖται γιά ἀλτρουιστικούς λόγους. Σέ ἀντίθεση μέ τήν μαύρη μαγεία πού πάντα ἔχει ὡς στόχο τό κακό1. Κανένας στή γῆ δέν ἀκολούθησε τίς ἀπόκρυφες μελέτες, μεταφυσική, γιόγκα, ἤ ὁποιαδήποτε ἄλλης μορφῆς «ἄσπρη ἐλαφριά μαγεία», χωρίς τήν ἱκανοποίηση τού ἐγώ καί τήν ἔκθεση τῆς προσωπικῆς δύναμής του ὡς στόχο, δηλαδή νά καταστρέψει καθετί πού ἀντιτίθετο στή βούλησή του.

Σύμφωνα μέ τή Σατανική Βίβλο δέν ὑπάρχει διάκριση ἀνάμεσα στή «λευκή» καί «μαύρη» μαγεία, ὅπως δέν ὑπάρχει διάκριση ἀνάμεσα στό «καλό» καί στό «κακό». Ὁτιδήποτε καί ἄν κάνει ὁ σατανιστής ἤ ὁ «μάγος» εἶναι κατά τήν κρίση του «καλό», γιατί «αὐτός κρίνει τό σωστό». Ἡ θέση τοῦ LaVey εἶναι σαφής: «Ἡ λευκή μαγεία ὑποτίθεται ὅτι χρησιμοποιεῖται μόνο γιά καλούς ἤ μή ἐγωιστικούς σκοπούς καί ἡ μαύρη μαγεία, μᾶς λένε, χρησιμοποιεῖται μόνο «κακούς» ἤ ἐγωιστικούς σκοπούς. Ὁ σατανισμός δέν τραβά τέτοιες διαχωριστικές γραμμές. Ἡ μαγεία εἶναι μαγεία εἴτε γιά καλό εἴτε γιά παρεμπόδιση. Ὁ σατανιστής, ὄντας μάγος, θά πρέπει νά ἔχει τή δυνατότητα νά ἀποφασίζει τί εἶναι δίκαιο καί μετά νά ἐφαρμόζει τίς μαγικές του δυνάμεις γιά νά πέτυχει τούς στόχους του». (σελ. 51).

Σέ ἄλλο σημεῖο τῆς Σατανικῆς Βίβλου διαβάζουμε ἐπίσης τά τόσο διαφωτιστικά καί ἐνδιαφέροντα τά ἀναφερόμενα στή μαύρη καί λευκή μαγεία. Ἐπισημαίνει κατηγορηματικά καί στό σημεῖο αὐτό ὁ συγγραφεύς πώς: «δέν ὑπάρχει καμία διαφορά μεταξύ λευκῆς καί μαύρης μαγείας, ἐκτός ἀπό τήν αὐτάρεσκη ὑποκρισία, τήν ὁδηγούμενη ἀπό ἐνοχή ἔλλειψης τιμιότητας καί τήν αὐταπάτη τοῦ ἰδίου τοῦ λευκοῦ μάγου. Στήν κλασική θρησκευτική παράδοση ἡ λευκή μαγεία γίνεται ἀπό ἀλτρουιστικούς, ἐξελεγκτικούς καί καλούς σκοπούς. Ἐνῶ ἡ μαύρη χρησιμοποιεῖται γιά αὔξηση τοῦ ἐαυτοῦ, προσωπική δύναμη καί διαβολικούς σκοπούς». (σελ. 110-111)

Οἱ μαγικές πράξεις τῶν Σατανιστῶν βρίσκονται σέ δύο κατηγορίες: τήν τελετουργική ἤ ἐθιμοτυπική καί τήν μή τελετουργική ἤ ἀλλιῶς ἐπεμβατική. Ἡ τελετουργική μαγεία ἀποτελεῖται ἀπό τήν τέλεση μιᾶς ἐπίσημης τελετῆς πού πραγματοποιεῖται, τουλάχιστον ἐν μέρει, στά ὅρια μιᾶς περιοχῆς σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο. Ἡ κύρια λειτουργία αὐτῆς τῆς μαγικῆς πρακτικῆς γιά κάθε σατανιστή ἐκφράζει τήν προσωπική του ἐμπειρία. Ἀκόμα ὡς μαγική ἁπλή τελετουργική πράξη προωθεῖ στήν μεταμόρφωση (μέ τήν σατανική ἔννοια), σέ μεταδοτική δύναμη, κακή δύναμη θά λέγαμε σέ κοινωνία μέ ἄλλους σατανιστές.

Μερικές ἀπό τίς δύο κατηγορίες λατρείας, δηλαδή, τελετουργική ἤ ἐθιμοτυπική καί μή τελετουργική ἤ ἐπεμβατική δέν ἰσχύουν γιά ὅλους. Ἡ συγκέντρωση λοιπόν λίγων ἀνθρώπων στό σημεῖο αὐτό στοχεύει στήν μετάδοση τῆς δύναμης τοῦ Σατανᾶ. Εἶναι καθαρά μιά τελετή πού γεμίζει τόν σατανιστή. Δέν ἔχει σχέση μέ κηρυγματικής μορφή τελετή. Ἡ κηρυγματική μορφή δέν ἀποσιωπᾶται, ἁπλά πρέπει νά τελεῖται πρίν ἤ μετά ἀπό τήν τελετή.

1 Χριστοδούλου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν & πάσης Ἑλλάδος, ὄπ. π., σελ. 67. «Ὅμως ἀκόμη πιό ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ μαύρη μαγεία διότι ἡ μαύρη μαγεία ἀποβλέπει στό νά κάνει κακό σέ κάποιον συγκεκριμένο ἄνθρωπο καί αὐτή ἡ μαύρη μαγεία εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία συνήθως τελεῖται καί γιά τήν ὁποία βεβαίως γίνεται λόγος …».