Να μη αμελούμε την σωτηρία μας

Να μη αμελούμε την σωτηρία μας Ἑβρ. 1.10 – 2.3

Κατ᾽ ἀρχάς σὺ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι. Πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχ θρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. Εἰ γὰρ ὁ δι᾽ Ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη.

Δεύτερη Κυριακή των Νηστειών σήμερα, και ο απόστολος Παύλος μάς υπενθυμίζει να μη αμελούμε την σωτηρία μας. Και για τον σκοπό αυτό αντιπαραβάλλει τον λόγο του Χριστού, ο οποίος είναι ο προ αιώνων Θεός,

με τους λόγους των αγγέλων που συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη. «Από την αρχή», λέει, «εσύ Κύριε θεμελίωσες την γη, και έργα των χεριών σου είναι οι ουρανοί· αυτοί χάνονται, εσύ όμως παραμένεις· και όλοι θα παλιώσουν σαν το ένδυμα, και σαν το πανωφόρι θα τούς τυλίξεις και θα αλλάξουν· εσύ όμως είσαι αναλλοίωτος και δίχως τέλος». Ανακεφαλαιώνει ο απόστολος ολόκληρη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, από την δημιουργία του κόσμου κατά την Γένεση μέχρι την διασάλευση του σύμπαντος και την ανακαίνισή του, που περιγράφονται στην Αποκάλυψη. Εσύ είσαι, Κύριε, ομολογεί, ο Δημιουργός και ο Κριτής του κόσμου. Και ανάμεσα στα δύο ακραία γεγονότα, Εσύ είσαι το φως και ο σωτήρ του κόσμου, η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Και συνεχίζει με την εξής ερώτηση: «σε ποιον από τους αγγέλους είπε ποτέ (ο Θεός), “κάτσε στα δεξιά μου μέχρι να υποτάξω στα πόδια σου τους εχθρούς σου”; δεν είναι όλοι (οι άγγελοι) λειτουργικά πνεύματα, που αποστέλλονται σε διακονία για εκείνους που πρόκειται να κληρονομήσουν την σωτηρία;». Ένα κοινό σημείο και μία μεγάλη διαφορά έχει ο Χριστός από τους αγγέλους. Το κοινό σημείο, είναι ότι ο λόγος και των δύο είναι λόγος που προέρχεται από τον Θεό και αποσκοπεί στην σωτηρία μας· η δε διαφορά, ότι ο μεν λόγος των αγγέλων είναι έμμεσος, κατόπιν εντολής του Θεού, του δε Χριστού άμεσος, καθότι «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ὑμῖν» (Ιω. 1.14). Γι αυτό και ο Θεός Πατήρ απευθύνεται στον Θεό Λόγο με λόγια τα οποία δεν είπε ποτέ στους αγγέλους, και τον θέτει εκ δεξιών του, επειδή είναι «φῶς ἐκ φωτός, Θεός ἀληθινός ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ». Η βαρύτητα των λόγων του Χριστού, επομένως, θα πρέπει να μάς καθιστά προσεκτικούς στην ζωή μας. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο απόστολος Παύλος καταλήγει λέγοντας: «Γι αυτό πρέπει εμείς να προσέχουμε πολύ περισσότερο αυτά που έχουμε ακούσει, μήπως κάποια στιγμή παρασυρθούμε. Γιατί, αν ο λόγος τον οποίο διατύπωσαν οι άγγελοι αποδείχθηκε αληθινός, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε τον δίκαιο μισθό της, πώς εμείς θα ξεφύγουμε εάν αμελήσουμε τόσο μεγάλη σωτηρία; η οποία, αφού άρχισε να κηρύττεται από τον Κύριο, βεβαιώθηκε σε εμάς από εκείνους που τον άκουσαν». Γνωρίζουμε, μάς λέει, ότι ο λόγος των αγγέλων αποδείχθηκε αληθινός, και ότι εκείνοι που τον αθέτησαν τελικά ανταμείφθηκαν με δίκαιη τιμωρία. Γνωρίζουμε επίσης, ότι ο λόγος του Χριστού είναι λόγος αληθινός και σωτήριος, και ότι έχει μεταδοθεί σε εμάς από τους αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες, τους Αγίους Αποστόλους και Ευαγγελιστές. Επομένως, τί θα μάς συμβεί εάν αθετήσουμε την ίδια μας την σωτηρία; Άρα, οφείλουμε να είμαστε διπλά προσεκτικοί, ώστε να μη παρασυρθούμε. Δεν είναι δύσκολο να παρασυρθούμε, και μάλιστα έχει πολλές μορφές η πλάνη. Πολλές φορές διαμορφώνουμε μία δική μας αντίληψη για την σημασία των λόγων του Ευαγγελίου, η οποία μάλιστα δεν απέχει και πολύ από το να μάς οδηγήσει σε αίρεση. Άλλοτε παρασυρόμαστε από τις επιθυμίες και από τις ηδονές του βίου, τρεφόμενοι με ξυλοκέρατα, ωσάν τον άσωτο υιό. Άλλοτε πάλι, τρέχουμε πίσω από πλανώντες και πλανεμένους, λησμονώντας ότι τα πάντα και οι πάντες οφείλουμε να προσβλέπουμε και να δείχνουμε στον Χριστό. Άλλοτε πάλι γινόμαστε κριτές της οικουμένης, και στέλνουμε τους αδελφούς μας στον παράδεισο ή στην κόλαση, λες και είμαστε καρδιογνώστες, λησμονώντας την εντολή του Κυρίου μας «μή κρίνετε, ἵνα μή κριθῆτε» (Ματθ. 7.1) Άλλοτε πάλι, ο πειρασμός έρχεται να ενσπείρει μύριους λογισμούς στην καρδιά μας, κυρίως εκ των δεξιών, στους οποίους υποκύπτουμε· και στην συνέχεια μάς ελέγχει, όχι για να μετανοήσουμε αλλά για να μάς οδηγήσει στην απόγνωση, στην ακηδία, στην απελπισία, στον πνευματικό θάνατο, όπως έπραξε με τον Ιούδα. Άλλοτε πάλι, νομίζουμε ότι επειδή τηρήσαμε δυο-τρεις από τις εντολές του Θεού, επειδή κρατήσαμε την νηστεία ή κάναμε και καμιά ελεημοσύνη, μάς οφείλει και τον παράδεισο· και λησμονούμε ότι τα έργα μας δεν πρέπει να διακατέχονται ούτε από τον φόβο της κολάσεως, ούτε από την προσδοκία της μελλοντικής ανταποδώσεως, αλλά από την αγάπη προς τον Θεό, η οποία καθρεφτίζεται και καλλιεργείται μέσα από την αγάπη προς τον πλησίον· γιατί «ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τά ἑαυτῆς» (Α’ Κορ. 13.5). Όλα αυτά μάς τα θυμίζει σήμερα ο απόστολος Παύλος, προκειμένου να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, και ειδικά ετούτη την ευλογημένη περίοδο της Μεγάλης Τεσαρακοστής, με αδιάπτωτο σθένος, με νήψη, δηλαδή με προσοχή μεγάλη και επιφυλακή των πνευματικών μας αισθήσεων, με πίστη στα σωτήρια λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με μετάνοια, με εξομολόγηση καρδίας, με προσευχή προς τον Θεό και με αγάπη προς τον πλησίον. Ας μη αθετήσουμε, λοιπόν, την σωτηρία μας, ας μη αποκάμουμε από τις τρικυμίες του βίου, ας κάνουμε πράξη στην ζωή μας τις εντολές του Χριστού, ο οποίος είπε ότι «ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν» (Ιω. 14.23). Η αρχή δηλαδή της αγάπης προς τον Θεό είναι η τήρηση των εντολών του, και το τέλος αυτής είναι η κοινωνία με τον Θεό, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.

π.Χ.Β.