Του Γαβριήλ Μπομπέτση
Μπορεί να παρήλθε η Ανάσταση αλλά ακόμη βρισκόμαστε σε αναστάσιμη περίοδο, έτσι δεν είναι άτοπη η αναφορά μας στη χαρά και στο μήνυμα της Αναστάσεως. Διάβασα προ καιρού πως ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είχε πει πως αξίζει κανείς να είναι ορθόδοξος χριστιανός και μόνο για την Ανάσταση. Είναι τρομερό αυτό. Ασύλληπτο για να το συλλάβει η λογική. Ο Χριστός κατεβαίνει στη γη από θεϊκή συγκατάβαση και γεννιέται από την Παναγία, ζει ως άνθρωπος ο υπεράνθρωπος, κατεβαίνει ακόμα πιο κάτω, στα έγκατα της γης, στον Άδη, η άκρα ταπείνωση, για να ανέβει και πάλι στο πιο ψηλό σημείο, στον ουρανό εν δοξει. Η Ανάσταση σκανδαλίζει. Οι Αθηναίοι όταν ο απόστολος Παύλος επιχείρησε να μιλήσει για την Ανάσταση του Χριστού, αντέδρασαν. Είναι κατι το υπερφυσικό που υπερβαίνει τη λογική. Είναι περισσότερο βίωμα παρά κατανόηση.
Είναι ιδιαίτερα συγκινητικός ο κατηχητικός λόγος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου για τη μέρα της Αναστάσεως. “Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν” και “πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως”. Η Ανάσταση, το Πάσχα είναι χαρά, “λύτρον λύπης”, παραμερισμός των προβλημάτων. Δεν υπάρχει πενία, δεν υπάρχει μελαγχολία, δεν υπαρχει κατσουφιά. Είναι ανάταση ψυχής, είναι χαρά, είναι ελπίδα, είναι φως στη ζωή μας δοθέν από τη Ζωή. Η Ανάσταση και ο Παράδεισος ξεκινούν σε αυτήν την ζωή εν μέρει και βιώνονται πλήρως στην άλλη ζωή. “Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος” διαλαλούμε στο Σύμβολο της Πίστεως.
Αλλά δεν υπάρχει ανάσταση χωρίς σταύρωση, πάθη και ταφή. Ο δρόμος μας προς την άνω Ιερουσαλήμ είναι αγώνας για καθαρμό από τα πάθη, είναι κουβάλημα του σταυρού που έχει επιρριφθεί στον καθένα, είναι θλίψεις. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει ανάσταση. Και το δίδαξε αυτό ο ίδιος ο Χριστός. Στον αγώνα και στη θλίψη, όμως, ειναι που επιχέεται πλουσιοπάροχα η θεία χάρη στον άνθρωπο.
Συνηθίζουμε, επίσης, κακώς κατά τη γνώμη μου, να εστιάζουμε σε αρνητικές καταστάσεις. Λέμε πως την ημέρα του Πάσχα νοιαζόμαστε μόνο για το αρνί και τη μαγειρίτσα. Και σε γενικότερο πλαίσιο μιλάμε για την ηθική έκπτωση που μας χαρακτηρίζει. Νομίζω, εντούτοις, ότι απαντάει πάνω σε αυτά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Το Πάσχα είναι χαρά για όλους• για φτωχούς και πλούσιους, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ενάρετους και αμαρτωλούς, και για αυτούς που έστω μόνο την Ανάσταση πηγαίνουν εκκλησία[1]. Η αγάπη του Θεού είναι ασύλληπτη. Υπό αυτήν την οπτική μιλάει και ο χρυσορρήμονας άγιος, όχι για να δικαιώσει το σφάλμα και την αμαρτία. Η αγάπη του Χριστού μας αγκαλιάζει όλους την Ανάσταση αλλά και κάθε μέρα και στιγμή, και μας προσκαλεί στο συμπόσιο της χαράς. Ο Χριστός, όπως έλεγε ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, δεν κρατάει την κόλαση στο χέρι φοβερίζοντάς μας. Ανοίγει τα χέρια του και περιμένει να επιστρέψουμε. Μακάρι κάθε χρόνο και κάθε Κυριακή, ως αναστάσιμη μέρα, να γευόμαστε όλο και περισσότερο αυτό το μήνυμα και τη διάσταση της Αναστάσεως.
Ω γλυκεία Πασχαλιά, μήτηρ της χαράς, θα διαλαλήσει ο Παπαπαδιαμάντης. Χριστός Ανέστη!
[1] Η τελευταία παρατήρηση δεν υπάρχει στον κατηχητικό λόγο του Αγίου Ιωάννου, την άκουσα κάπου πρόσφατα.