Κυριακή του Τυφλού (Ιωαν. Θ΄ 1-38)

Μελετώντας κανείς τα θαύματα του Κυρίου Ιησού, αφ’ ενός συγκινείται από την αγάπη Του και συγκλονίζεται από την παντοδυναμία Του, αφ’ ετέρου εκπλήσσεται από την κακία και την ψυχική διαστροφή των Φαρισαίων της τότε, αλλά και της κάθε εποχής.

Η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού που θα ακούσουμε την Κυριακή στους Ιερούς μας Ναούς, είναι πολύ χαρακτηριστική.

Αφού ο Ιησούς ξεκαθαρίζει το θέμα στους μαθητές του, ότι ούτε ο άνθρωπος αυτός είναι η αιτία, ούτε οι γονείς του που γεννήθηκε τυφλός, ενεργεί με την Θεϊκή του παντοδυναμία την θαυμαστή θεραπεία. Ο πρώην τυφλός, μετά την επίχριση του πηλού στα μάτια του και το νίψημό του στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, καθίσταται εντελώς υγιής στο σώμα και αναγεννημένος στην ψυχή.

Και ενώ οι γείτονες και οι γνωστοί του απορούσαν και θαύμαζαν και ο ίδιος διαβεβαίωνε ότι «εγώ είμαι ο πρώην τυφλός», εξηγώντας τον υπερφυσικό τρόπο της θεραπείας του, κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους οι Φαρισαίοι. «Ούτος ο άνθρωπος ουκ έστι παρά του Θεού, ότι το Σάββατον ου τηρεί» (Ιωαν. Θ΄ 16). Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι από το Θεό, διότι δεν τηρεί το Σάββατο. Αλλά πώς πάλι μπορεί άνθρωπος αμαρτωλός να πραγματοποιεί τέτοια θαύματα; Ακούγεται σοβαρός τώρα ο αντίλογος.

Το θέμα έλαβε διαστάσεις, με αποτέλεσμα να κληθούν και οι γονείς του πρώην τυφλού για να καταθέσουν τη μαρτυρία τους. Δυστυχώς όμως οι γεννήτορές του φάνηκαν «ανθρωπάκια» και από τον φόβο και τη δειλία που τους χαρακτήριζε, «ρίχνουν το μπαλάκι» και πάλι στο παιδί τους, για να γλυτώσουν οι ίδιοι τον χαρακτηρισμό του «αποσυνάγωγου».

Πρόκειται για τους ανθρώπους που τους βρίσκουμε σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο, που ενώ γνωρίζουν την αλήθεια προσώπων και καταστάσεων, για να στερούνται «αρετής και τόλμης», για να μη χάσουν «τη θεσούλα τους» και να μη μειωθεί η «τιμή τους», όχι απλώς κλείνουν το στόμα τους, αλλά και αν το ανοίξουν, βαπτίζουν τη γλώσσα τους στο φάρυγγα του φιδιού για να «χαντακώσουν» τον συνάνθρωπό τους, που λογικά θα περίμενε την υποστήριξή τους.

Βέβαια ο θεραπευμένος τώρα πρώην τυφλός, όχι απλώς δεν τα χάνει μέσα στο αλλοπρόσαλλο κλίμα της τρομοκρατίας και της δειλίας που επικρατεί στην ατμόσφαιρα, αλλά μετα παρρησίας, τόσο την πρώτη, όσο και την δεύτερη φορά που τον φώναξαν να απολογηθεί, ομολογεί το γεγονός της θεραπείας αλλά και την πίστη του στον Ιησού. Φτάνει μάλιστα στο σημείο, ακόμα και να ειρωνευθεί το συνέδριο των Φαρισαίων αφ’ ενός με την φράση του «μη και υμείς θέλετε αυτού μαθηταί γενέσθαι;» (Ιωάν. Θ΄ 27) Δηλ. μήπως και εσείς θέλετε να γίνετε μαθητές Του; και αφ’ ετέρου τους ελέγχει με τα καυστικά του λόγια: «…εν γαρ τούτο θαυμαστόν εστίν, ότι υμείς ουκ οίδατε πόθεν εστί, και ανέωξέ μου τους οφθαλμούς» (Ιωάν. Θ΄ 30) Δηλ. εδώ βεβαίως είναι το απορίας άξιον, ότι εσείς δεν ξέρετε από πού είναι, και όμως μου άνοιξε τα μάτια.

Με δυο λόγια, τους αντιμετωπίζει με τέτοια ψυχική διάθεση που φανερώνεται η ελευθερία, το θάρρος, η πίστις αλλά και η περιφρόνισις στις στρεψοδικίες που προσπαθούν να εδράσουν οι διεστραμμένοι Φαρισαίοι στο νόμο του Θεού…

Το ότι τελικώς «εξέβαλον αυτόν έξω» (Ιωάν. Θ΄ 34), τον πέταξαν δηλ. έξω από τη συναγωγή, τούτο είναι η πλέον εναργός απόδειξις που πιστοποιεί ότι ο άνθρωπος είχε πιστέψει στον Ιησού και παρέμενε ασυμβίβαστος.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός φίλοι μου, ότι όχι πριν, αλλά αφού χαρακτηρίστηκε αποσυνάγωγος, ο υγιής τώρα στους αισθητούς και πνευματικούς οφθαλμούς συνάνθρωπός μας, δέχεται την επίσκεψη εκ μέρους του Ιησού.

Οπωσδήποτε, στο αποκορύφωμα της χαράς του μετά την θεραπεία του, θα αισθανόταν την αγωνία πού και πώς θα γνωρίσει τον ευεργέτη του. Και έρχεται η ευλογημένη αυτή συνάντηση, την κατάλληλη στιγμή. Όταν ουσιαστικά τον αρνούνται οι ίδιοι οι γονείς του, όταν το σαπισμένο θρησκευτικό κατεστημένο του Ισραήλ τον απορρίπτει για την ελευθερία της γνώμης του, όταν φαίνεται ότι μένει εντελώς μόνος, τότε ακριβώς του αποκαλύπτεται ο ίδιος ο Ιησούς.

Φαίνεται ότι για να αισθανθούμε την παρουσία του Ιησού στη ζωή μας, είναι ανάγκη να αρνηθούμε συνειδητά, πρόσωπα και καταστάσεις, τα οποία είναι αντίθετα με Τον Ίδιο και το πανάγιον θέλημά Του. Να είμαστε βέβαιοι ότι αν ο πρώην τυφλός είχε φοβηθεί το θράσος και υποχωρήσει μπροστά στην κακία των Φαρισαίων. Αν είχε υποταχθεί δουλικώς «για λόγους υπακοής» στα όσα του υπέβαλε το συνέδριο. Αν είχε χάσει την ελεύθερη προσωπικότητα που του χάρισε η θεραπεία. Ε, ναι, δεν θα δεχόταν αυτή την άμεση και προσωπική επίσκεψη του Ιησού.

Ουσιαστικά τούτο είναι το ζητούμενο. Τί είδους επικοινωνία έχουμε αναπτύξει στη ζωή μας με τον ίδιο τον Ιησού. Ανεξαρτήτως του αν είναι κανείς υγιής ή όχι. Ανεξαρτήτως του αν μπορεί ή όχι με τα μάτια του σώματος να χαίρετε την υλική δημιουργία, το ζητούμενο λοιπόν είναι, βρίσκεται σε κατάσταση ώστε να αισθάνεται με τους οφθαλμούς της ψυχής του την παρουσία του Χριστού;

Ας το ομολογήσουμε ξεκάθαρα αγαπητοί μου. Όσο θα βασανιζόμαστε για να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα στην καθημερινότητα, όσο θα αγωνιούμε μέσα στην καρδιά μας για να συνυπάρξουν η Χάρις του Θεού και η πονηρία του κόσμου και όσο θα φοβόμαστε να διαρρήξουμε τους δεσμούς με οποιαδήποτε μορφή προσωπικού πάθους, κοινωνικής αδικίας ή νοσηρής πνευματικότητας, να είμαστε βέβαιοι ότι το μόνο που θα γευόμαστε τελικώς, θα είναι η πικρία της κοσμικής απορρίψεως και ιδιαίτερα η στέρησις της Θεϊκής παρουσίας.

Είθε να επιτρέψουμε στον δημιουργό των οφθαλμών και στον κατασκευαστή των καρδιών να ρυθμίσει τον εσωτερικό μας άνθρωπο, ώστε ο νους να βλέπει και να ζει την μοναδική προσωπικότητα του Κυρίου Ιησού, η καρδιά μας να φλέγεται από τη δική Του αγάπη και με τη θέλησή μας να γινόμαστε έτοιμοι την κάθε στιγμή, ώστε να απορρίπτουμε ο,τιδήποτε ζητά να μας αποκόψει από το Θεναδρικό του πρόσωπο.
Αμήν.