Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου: Χωρίς πίστη στον Χριστό πνιγόμαστε στην άβυσσο των θλίψεων

Μέσα στὴ θάλασσα καὶ τὴν τρικυμία τῆς ζωῆς ὁ Χριστός μας, ἀδελφοί μου, μᾶς ἁπλώνει τὸ χέρι, ζητώντας μας νὰ Τὸν ἐμπιστευθοῦμε. Καταποντιζόμαστε καθημερινῶς μέσα στὰ προβλήματα καὶ τὸ ἄγχος τῆς καθημερινότητος, βουλιάζουμε στὰ χρέη τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ἡ ἀπελπισία μᾶς ὁδηγεῖ στὸν πάτο. Ἡἄβυσσος τῶν θλίψεων ἀνοίγει τὸ ἀπύθμενο στόμα της, γιὰ νὰ καταπιῇ τοὺςὀλιγόπιστους καὶ νὰ πνίξῃ ὅσους δὲν σκέφτονται νὰ ζητήσουν τὴν θεία βοήθεια.

Ὁ Πέτρος σήμερα βιώνει ἕνα προσωπικὸ θαῦμα. Περπατᾶ ἐπάνω στὰκύμματα τῆς θάλασσας, ὅταν ὁ Κύριος τοῦ δίνει τὸ πρόσταγμα «Ἔλα κι ἐσύ, Πέτρε, νὰ δῇς ὅτι Ἐγὼ κυριαρχῶ ἐπάνω στὰ στοιχεῖα τῆς φύσης καὶ τοὺς φυσικοὺς νόμους». Ὅμως πρὸς στιγμὴν ἀπὸ τὸν τολμηρὸ μαθητὴ περνᾶ ὁλογισμὸς ὅτι δὲν θὰ τὰ καταφέρῃ· ἀρχίζει νὰ βυθίζεται μέσα στὸ νερό. Δὲνὀλιγοπιστεῖ γιὰ τὸν θαυμαστὸ περίπατο ἐπάνω στὰ κύμματα· ὀλιγοπιστεῖ γιὰτὴν ἐκπηγάζουσα ἀπὸ τὸν Χριστὸ σωτηρία του. Ὁ ἄνεμος τὸν σμπρώχνει καὶ τὸφυσικὸ ἀποτέλεσμα τῆς πτώσης εἶναι δεδομένο, ἂν καὶ καθόλου μεμπτό, ἀφοῦ τὸθαῦμα βρίσκεται ἀκόμη ἐν ἐνεργείᾳ. Αὐτὸ ποὺ χάνει ὁ Πέτρος εἶναι ἡἐμπιστοσύνη του πρὸς τὸν Σωτῆρα, ἡ πίστη ὅτι Ἐκεῖνος μᾶλλον ἀδυνατεῖ νὰ τὸν διατηρῇ περιπατοῦντα, ὄρθιο ἐπάνω στὰ κύμματα. Νομίζει ὁ Πέτρος ὅτι, ἐπειδὴ ὁἄνεμος τὸν ῥίχνει, ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀσθενέστερη τοῦ ἀνέμου, ὅτι τὸστοιχεῖο τῆς φύσης εἶναι ἰσχυρότερο τοῦ δημιουργοῦ της. Δὲν ἀμφιβάλλει ὅτιἘκεῖνος μπορεῖ νὰ τὸν σώσῃ, γι’ αὐτὸ καὶ ἀμέσως φωνάζει γιὰ βοήθεια. «Κύριε, σῶσε με. Βυθίζομαι στὸ νερὸ καὶ χάνομαι. Θὰ πνιγῶ στὰ σίγουρα, ἂν δὲν μοῦἁπλώσῃς τὸ Πανάχραντο χέρι Σου, ἂν δὲν μὲ κρατήσῃς Ἐσύ, ποὺ κρατᾶς στὴν παλάμη Σου τὰ σύμπαντα».

Τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ χώρα μας ἔχει θρηνήσει τὸν χαμὸ χιλιάδωνἀπελπισμένων ἀνθρώπων. Ἀλλὰ καὶ πόσοι ἄλλοι φεύγουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴμέσα στὴν ἀπελπισία, μέσα στὴν ὀλιγοπιστία ἢ ἀκόμη καὶ τὴν ἀπιστία. Ὁἄνθρωπος ἐμπιστεύεται περισσότερο αὐτὸ ποὺ βλέπει καὶ προσπαθεῖ νὰκρατηθῇ ἀπὸ αὐτό, εἴτε εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, εἴτε εἶναι τὸ χρῆμα, εἴτε ὁ,τιδήποτεἄλλο μπορεῖ νὰ τοῦ δώσῃ τὴν αἴσθηση τῆς ἀσφάλειας. Κάποιοι δὲν τὰκαταφέρνουν. Στρέφονται κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ αὐτοκτονοῦν, γιατὶ δὲν πιστεύουν σὲ τίποτα, οὔτε κἂν στὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό. Γι’ αὐτοὺς ὑπάρχει μόνονἡ σιγουριὰ τοῦ μηδὲν ὡς μοναδικὴ λύση στὰ ψυχολογικὰ καὶ ἄλλα προβλήματά τους.

 Γιὰ τοὺς χριστιανούς, γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐμπιστεύονται τὴ ζωή τους στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑπάρχει τέτοια βάσανος. Σίγουρα τὶς θλίψεις τοῦ κόσμου τὶς βιώνουν οἱ χριστιανοὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ τὶς βιώνουν καὶ τὰ δισεκατομμύρια τῶν συνανθρώπων τους, ὅμως γι’ αὐτοὺς ὑπάρχει ἕνα ἁπλωμένο χέρι, ὄχι συνηθισμένο, ὄχι ἀδύναμο νὰ σώσῃ, ὄχι χέρι ἀνίκανο νὰ τραβήξῃ ἀκόμη καὶ ἀπὸτὸν πυθμένα τῆς θαλάσσης τὸν πνιγόμενο καὶ νὰ τὸν βγάλῃ στὴν ἐπιφάνεια,ἀλλὰ χέρι Σωτῆρος Χριστοῦ, χέρι πλαστουργοῦ καὶ ἀνακαινιστοῦ.

Στὸν Κύριό μας ὡς πρὸς τὸν Νὲο Ἄνθρωπο ἐδόθη ἀπὸ τὸν Πατέρα Του «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς». Ὁ Νέος Ἄνθρωπος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, κυριαρχεῖ ἐπάνω στὰ στοιχεῖα τῆς φύσης καὶ τὰ ἐξουσιάζει, καὶ ὡς Θεὸς καὶ ὡςἄνθρωπος. Καὶ καθένας ποὺ εἶναι ἑνωμένος μὲ Αὐτὸν μπορεῖ νὰ ἐνεργῇ ὡς κύριος τῆς κτίσης καὶ ὄχι μόνον νὰ περπατᾷ ἐπάνω στὰ κύμματα, ὄχι μόνον νὰμετακινῇ βουνά, ἀλλὰ νὰ ἐξουσιάζῃ τὰ πάντα μέσα στὴν κτίση, ἀρκεῖ νὰ μὴνἐξουσιάζεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη του. Ἡ ἁμαρτία ἔστρεψε τὴν φύση κατὰ τοὺ βασιλέα της, τὴν δούλη κατὰ τοῦ κυρίου. Ὅταν ὁ βασιλέας ἄνθρωποςὅμως εἶναι «καινὴ κτίσις», ὅταν εἶναι ἄνθρωπος ἀνακαινισμένος μέσα στὴν θεία χάρη, τότε τίποτε δὲν εἶναι ἐμπόδιο στὴ δύναμή του.

Ἀκόμη κι ἂν εἶναι ἐναντίος ὁ ἄνεμος τῆς ἀμφιβολίας, ἀκόμη κι ἂν ἡθάλασσα τῆς ζωῆς μας εἶναι φουρτουνιασμένη, ἀκόμη κι ἂν ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης πέσουν ἐπάνω μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀπελπίσουν καὶ νὰ μᾶς πνίξουν, οἱχριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ ζητοῦμε τὴν ἄνωθεν ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου μας. Δὲν θὰμᾶς ἀπογοητεύσῃ, οὔτε κι ἂν δειλιάσουμε. Θὰ εἶναι δίπλα μας στὶς ἀνάγκες μας καὶ θὰ περιμένῃ νὰ ἁπλώσουμε κι ἐμεῖς τὸ χέρι, ἀνταποκρινόμενοι στὸ καλέσμα τοῦ δικοῦ Του ἁπλωμένου γιὰ βοήθεια χεριοῦ.

π. Στυλιανός Μακρής