Πόσο μου αρέσει αυτή η θεολογία, που πηγάζει από τα κοσμικά τραγούδια. Όσο κι αν θέλω, δε μπορώ να μην εκμεταλλευτώ την ευκαιρία του σχολιασμού. Τι υπέροχος που είναι, επί παραδείγματι, ο στίχος του τίτλου μας: «εγώ το Φως μετάλαβα» και που αλλού θα ταίριαζε καλύτερα, απ’ ότι στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
«Εγώ Ειμί το Φως του κόσμου» λέγει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός κι εμείς αγαπητοί μου, αυτό το Φως το βάζουμε μέσα μας, κάθε φορά που μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Σωτήρα μας. Είναι πράγματι συγκλονιστικό, το να σκεφτεί κανείς, πως παίρνει μέσα του τα φριχτά και άχραντα μυστήρια. Τότε γινόμαστε σύναιμοι και σύσωμοι Χριστού, γινόμαστε θεοφόροι και Χριστοφόροι, αφού όπως λέγει ο απόστολος Παύλος: «έχομεν τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσι».
Όμως εκτός από φως, η Θεία Κοινωνία, είναι και φωτιά, πυρ καταναλίσκον, γι αυτό κι ο Άγιος Συμεών ο μεταφραστής προσεύχεται, να μην τον κάψει η Θεία Μετάληψη, αλλά να τον καθαρίσει από κάθε κηλίδα. Το ίδιο Σώμα και Αίμα του Χριστού μας, άλλους τους τρέφει κι άλλους τους βλάπτει, άλλους τους φωτίζει κι άλλους βυθίζει σε πυκνότερο σκοτάδι, άλλους τους ζεσταίνει και άλλους τους καίει. Άραγε, τι ευθύνεται γι αυτό; Η δική μας, βέβαια, δεκτικότητα και προετοιμασία. Το πρώτο και κυριότερο βήμα είναι το να καταλάβουμε, τι πάμε να κάνουμε! Πάμε εμείς οι ανάξιοι, να βάλουμε μέσα μας «τον μόνον καθαρόν και ακήρατον Κύριον». Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε θα έλθει η συντριβή της καρδίας κι από εκεί θα γεννηθεί η μετάνοια. Για σκεφθείτε έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι λουσμένος με πετρέλαιο, να πλησιάζει τη φωτιά για να ζεσταθεί. Όχι απλά δε θα ζεσταθεί, αλλά θα καεί ολόκληρος. Φταίει η φωτιά, ή ο ίδιος που δεν κατάλαβε ότι είναι λουσμένος με πετρέλαιο και δεν καθαρίστηκε;
Ασφαλώς και κανείς μας δεν είναι άξιος να μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων, μα ο Κύριος το γνωρίζει καλύτερα αυτό κι ως φιλεύσπλαχνος καταδέχεται και εισέρχεται στη φάτνη της ταπεινής μας ψυχής και του πήλινου σώματος. Επομένως το Σώμα και το Αίμα του Χριστού δεν είναι έπαθλο των αξίων, αλλά φάρμακο των ασθενών «εις ίασιν ψυχής τε και σώματος». Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει πως λαμβάνουμε το θάρρος και προσερχόμαστε στο άγιο Ποτήριο, για να μην γίνουμε τροφή του νοητού λύκου, δηλαδή του διαβόλου, μένοντας μακριά από το Χριστό μας.
Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με ταπείνωση και την ευχή του πνευματικού το άγιο Ποτήριο και ας γινόμαστε μέτοχοι της πνευματικής Τραπέζης, που σε κάθε Θεία Λειτουργία, ο Κύριος μας προσφέρει, ή μάλλον ο Ίδιος προσφέρεται. Τότε αυτό ο θείο φως θα λούσει, όχι μονό την ψυχή μας, αλλά και το σώμα μας, θα πλημμυρίσει ολόκληρη την ύπαρξη μας.
Σελίμου Β. Παναγιώτου