Χειροτονία Πρεσβυτέρου από τον Οικουμενικό Πατριάρχη

Την εις Πρεσβύτερον χειροτονία του Αρχιδιακόνου της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου π. Φιλαδέλφου Καφαλή τέλεσε η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος την Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019, κατά την διάρκεια της Πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Βρυξελλών.

Κατά την διάρκεια του κηρύγματος, ο Παναγιώτατος, αναφέρθηκε με λόγους πατρικούς και συμβουλές προς τον χειροτονούμενο, τον οποίο κάλεσε να συνεχίσει να διακονεί την Μητέρα Εκκλησία και τον λαό του Θεού με πιστότητα και με το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη.

»Καί νῦν, στρέφομεν τό βλέμμα μας πρός τόν χειροτονούμενον σήμερον εἰς πρεσβύτερον, Ἀρχιδιάκονον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βελγίου π. Φιλάδελφον. Ὁ π. Φιλάδελφος κατάγεται ἀπό τήν Νικήσιανη τοῦ Παγγαίου, εἰς τοὺς πρόποδας τῆς Πατριαρχικῆς Μονῆς τῆς Παναγίας τῆς Εἰκοσιφοινίσσης, τοῦ λαμπροῦ καί ἱστορικοῦ Σταυροπηγίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Εἶναι ἀπόφοιτος τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καί κάτοχος τοῦ πτυχίου Master τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Φριβούργου καί Ἰνστιτούτου Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν Ὀρθοδόξου Θεολογίας Σαμπεζύ Γενεύης. Συνεδέθη μέ τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίας Τριάδος Χάλκης μέσῳ τοῦ καθηγητοῦ του καί πρώην Ἡγουμένου αὐτῆς Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρου. Ἀπό τό ἔτος 2016 ὑπηρετεῖ εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Βελγίου ὡς διάκονος, ἀπό τοῦ ἔτους 2017 ὡς Ἀρχιδιάκονος καί ὡς Διευθυντής τοῦ Ἰδιαιτέρου Γραφείου τοῦ Μητροπολίτου ἀπό τό 2018.

Ἡ Ἐκκλησία σέ καλεῖ, ἀγαπητέ π. Φιλάδελφε, νά καταστῇς διά τῆς πανδώρου Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἱερεύς τοῦ Ὑψίστου, ὁ ὁποῖος δέν θά «ἀντιπαρέρχεται», ὡς εἷς «εἰκονικός» ἱερεύς καί Λευΐτης, τούς πεσόντας εἰς τούς ποικιλωνύμους ληστάς, ἀλλά ὡς ὁ Καλός Σαμαρείτης, θά ἐπιχέῃ ἔλαιον καί οἶνον εἰς τάς πληγάς των. Γνωρίζομεν καλῶς ἅπαντες, ὅτι, σήμερον κυρίως, αἱ πληγαί μας δέν εἶναι μόνον σωματικαί. Σήμερον οἱ «λησταί» προκαλοῦν βαρέα πνευματικά τραύματα. Τά σύγχρονα ἰδεολογήματα ἀποκόπτουν τόν ἄνθρωπον ἀπό τόν αἰώνιον προορισμόν του, ἀπό τήν πηγήν τῆς ζωῆς, καί τόν στρέφουν πρός τόν ἑαυτόν του, πρός τήν ἀτομικήν εὐδαιμονίαν καί τά δικαιώματά του, τόν καθιστοῦν ἀνίκανον νά ἀγαπήσῃ, τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεόν καί τόν πλησίον.

Ἡ κλῆσις σου, πάτερ Φιλάδελφε, εἶναι νά καταστῇς οἰκονόμος τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τῶν ἄλλων μυστηρίων τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἡ κλῆσις σου περιλαμβάνει καί τήν «λειτουργίαν μετά τήν Λειτουργίαν», τήν συνέχισιν τῆς Θείας Εὐχαριστίας διά τῆς ἀγάπης καί τῆς διακονίας. Ἀγάπη καί διακονία, ὁμοῦ μετά τῆς Θείας Εὐχαριστίας, εἶναι προεικόνισις καί πρόγευσις τῆς «πεπληρωμένης χαρᾶς» τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

«Τό τῆς ἱερωσύνης ἀξίωμα μέγα ἐστί καί θαυμαστόν», λέγει ὁ Προκάτοχος τῆς ἡμῶν Μετριότητος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, (PG 62, 525-6). Ὁ ἱερεύς δέν ἀνήκει εἰς τόν ἑαυτόν του, ἀλλά εἰς τόν Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ὑψίστη ἡ εὐλογία νά εἴμεθα ἱερεῖς τοῦ Κυρίου. Ἰδιαίτερον δέ τό προνόμιον νά ἀνήκωμεν εἰς τόν ἱερόν κλῆρον του Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τῆς Ἐκκλησίας τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων, ἡ ὁποία ἦτο καί εἶναι διακονική Ἐκκλησία. Τό πνεῦμα τοῦ ἀειφεγγοῦς Φαναρίου ὀφείλεις νά ἐκφράζῃς εἰς ὅλας τάς διαστάσεις τοῦ ἔργου σου. Τό πνεῦμα αὐτό εἶναι ἡ ἀκλόνητος πιστότης εἰς τήν Παράδοσιν τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡ διακονία τοῦ ἀνθρώπου, «δι᾿ ὅν Χριστός ἀπέθανεν» (Α’ Κορ. η’, 11). Ὀφείλεις νά προσφέρῃς εἰς τόν συνάνθρωπον «βοήθειαν» καί τήν «Ἀλήθειαν», νά διακονῇς τήν ἐπίγειον ζωήν καί τόν οὐράνιον προορισμόν του. Αὐτή ἡ ἀποστολή ἀπαιτεῖ ἀπό ἐσέ ταπεινοφροσύνην, ἐγρήγορσιν, διάκρισιν, θυσιαστικόν πνεῦμα, κατάθεσιν ψυχῆς. Ἡ ἱερωσύνη, ὡς ἐλέχθη σοφῶς, γνωρίζεται «ὡς θυσία καί οὐδέποτε ὡς ἄνεσις». Κατακλείομεν τάς πατρικάς παραινέσεις ἡμῶν πρός σέ, π. Φιλάδελφε, διά τῶν λόγων τοῦ μακαριστοῦ πνευματικοῦ ἡμῶν πατρός Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος, κατά τήν χειροτονίαν τῆς ἡμῶν Μετριότητος εἰς πρεσβύτερον ἐν τῷ Καθολικῷ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης πρό πεντήκοντα ἀκριβῶς ἐτῶν, τήν 19ην Ὀκτωβρίου 1969: «Ἡ στιγμή αὐτή εἶναι στιγμή βαθείας περισυλλογῆς καί περισσότερον σιωπῆς καί ὄχι τῶν λόγων. Διά τοῦτο θά σοι εἴπω μόνον λόγον ἕνα: Ἔρχεσαι ἵνα λάβῃς τήν χάριν. Αὐτή εἶναι τό κύριον. Αὐτή εἶναι ἡ ἀποφασίζουσα εἰς τό τέλος. Ἀλλά διά νά γίνῃ αὐτό πρέπει νά κενωθῇς διά νά δοθῇ τόπος εἰς τήν χάριν. Ἡ ἁμαρτία καί ἡ κακία εἶναι πολύμορφος, ἀλλά ἡ ρίζα τῆς ἁμαρτίας καί τῆς κακίας εἶναι τό «ἐγώ» ἡμῶν, ἡ φιλαυτία, ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ ὑπερηφανία, καί δή ἡ πνευματική ὑπερηφανία. Φυλάξου ἀπό τούτων. Κενώθητι. Ταπεινώθητι. Καί κυρίως δός θέσιν τῇ θείᾳ Χάριτι. Καί μεῖνον διά βίου, μέχρι τέλους, μέχρι τῆς ἀποδόσεως λόγου τῷ Κυρίῳ, κεχαριτωμένος παρά Θεοῦ, κεχαριτωμένος παρά ἀνθρώποις» (Χαλκηδόνια, σ. 65-66). » ήταν ο λόγος του Πατριάρχου για τον χειροτονούμενο.

Με το πέρας της Θείας Λειτουργίας στην παρατιθέμενη δεξίωση ο Ιερομόναχος Φιλάδελφος προσφώνησε τον Παναγιώτατο εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη για το δώρο της ιερωσύνης και την αφοσίωσή του στον Πρώτο της Ορθοδοξίας και στην Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως.

»Ἐν μέσῳ τῆς χαρᾶς διά τήν εὐφρόσυνον ταύτην ἡμέραν καί φαιδράν πανήγυριν τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας τοῦ ἑορτασμοῦ χρυσοῦ Ἰωβηλαίου, ἤτοι τῆς συμπληρώσεως ἡμίσεος αἰῶνος ζωῆς καί διακονίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βελγίου καί Ἐξαρχίας Κάτω Χωρῶν καί Λουξεμβούργου, ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἐπεφύλασσε εἰς τήν ἐλαχιστότητά μου τήν μεγίστην χαράν καί εὐφροσύνην τῆς ζωῆς μου.

Σήμερον, ὅπου ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς κύκλῳ τῆς Τραπέζης τοῦ Κυριακοῦ Δείπνου, Παναγιώτατε Πρωτοθύτα καί Πρωτάρχα τῆς Ορθοδοξίας, διά τῆς προσφορᾶς τῆς ἀναιμάκτου Θυσίας, τό πάντα χορηγοῦν Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, Ὑμετέρᾳ ἐπικλήσει, κατῆλθεν, ἵνα ἀναπληρώσῃ τάς πολλάς ἐλλείψεις μου καί νά θεραπεύσῃ τάς ἀσθενείας μου, καταστῆσαν με ὄργανον καί οἰκονόμον τῆς Χάριτος, εἰς διακονίαν τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας.

Μυστήριον μέγα, ὁρῶ καί παράδοξον. Φρίττω καί δειλιῶ ἐνώπιον τοῦ μεγάλου τούτου ὀνόματος καί πράγμαμτος τῆς Ἱερωσύνης. Ἀλήθεια, τί μείζων τῆς χάριτος τῆς ἱερωσύνης καί τί τιμαλφέστερον δῶρον τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἀνθρωπον; Δῶρον, τό ὁποῖον στεροῦνται καί αὐτοί οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι καί προσφέρεται εἰς χείρας ἀνθρώπων ἁμαρτωλῶν!

Ὅταν ἡ Χάρις αὕτη δίδεται διά τῶν τιμίων καί σεπτῶν χειρῶν τοῦ Πρώτου τῶν Πρώτων, τῆς Σεπτῆς τῶν Ὀρθοδόξων κορυφῆς, Παναγιώτατε, τότε ἡ τιμή καθίσταται μεγαλυτέρα καί ἡ εὐθύνη ἀνάλογος. Τί εἶναι ὁ ἱερεύς; Εἷς λαμπαδηδρόμος, ὅστις καλεῖται νά παραλάβῃ τήν δάδα τῆς πίστεως καί τῆς αὐτοκενωτικῆς θυσίας καί, χάριτι καί βοηθείᾳ Θεοῦ, νά τήν διατηρήσῃ ἀνημμένην καθ᾽ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς πορείας αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον καί νά τήν παραδώσῃ ἄσβεστον τοῖς ἐπιγενομένοις.

Ὑμεῖς, Παναγιώτατε Δέσποτα, ὁ ἔμψυχος λυχνοστάτης τοῦ ἀειφεγγοῦς Φαναρίου τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους μας, παρεδώκατέ μοι τήν φλόγα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν καλοῦμαι νά διατηρήσω ἄσβεστον. Εὐχηθῆτε, λοιπόν, νά μή φανῶ ἀνάξιος τῆς χάριτος καί κακός οἰκονόμος τῶν τιμαλῶν καί ὁσίων, ἅτινα ἡ πατρική Σας καρδία μοί ἐνεπιστεύθη.

Ἐκζητῶ νῦν, τήν χάριν τοῦ Παναγάθου Θεοῦ καί τό ἄπειρον ἔλεος Αὐτοῦ καί τήν εὐλογίαν τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Εἰκοσιφοινίσσης, διότι εἰς τούς πρόποδας τοῦ Μαριοσκεπάστου Παγγαίου ἐγεννήθην καί ἠνδρώθην. Ἀναφέρει προκάτοχος Ὑμῶν διά τήν κωμόπολιν τῆς Νικησιάνης, τῆς ἱδιαιτέρας πατρίδος μου, ὅτι αὕτη ὑπάρχει ἡ πιστοτέρα καί ἐργατικοτέρα θυγάτηρ τῆς Μητρός Εἰκοσιφοινίσσης τοῦ Παγγαίου.

Ἐκζητῶ τάς εὐχάς τῶν κατά σάρκα γεννητόρων μου, τῶν φυσικῶν μου γονέων, τῶν ἀκαμάτων ἐργατῶν τοῦ καθ᾽ ἡμέραν βίου, τοῦ ἤθους καί τῆς εὐσεβείας, διά τῶν ὁποίων ἀνέστησαν ἐμέ καί τά ἀδέλφια μου.

Ἐκζητῶ τάς εὐχάς τοῦ πολλά διδάξαντός με καί ἐφησυχάζοντος σήμερον και απόντος λόγοις ὑγείας Γέροντος Αὐγουστίνου Μαστέλλου, τοῦ πολιοῦ ἱερέως τοῦ χωρίου μου, ἀνδρός ἱεροπρεποῦς καί σεβασμίου, πλησίον εἰς τὸν ὁποίον ἐδιδάχθην πολλά.

Κατά τά ἔτη τῶν σπουδῶν μου εἰς τήν Θεσσαλονίκην συνεδέθην μετά τοῦ ἐκλεκτοῦ ἱεράρχου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρου, ὅστις μέ συνέδεσε μέ τάς αὐλάς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τοῦ προσώπου Σας, Παναγιώτατε, καί τῆς φαναριωτικῆς ἀρχοντικῆς παραδόσεως. Εὐχαριστῶ τόν ἅγιον Ἀμερικῆς διά τάς πρός ἐμέ εὐεργεσίας του.

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἡ δική Σας ἐπιλογή, Παναγιώτατε, μέ μετεφύτευσαν εἰς τόνδε τόν Ἀμπελῶνα τοῦ Χριστοῦ, τήν κατά Βέλγιον Ἐκκλησίαν. Πρό τεσσάρων ἐτῶν ἐλάμβανα εἰς τήν Βασιλεύουσαν, κατά τήν λαμπράν ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων, διά νά ἔλθω νά διακονήσω ἐνταῦθα. Μετά τῶνεὐχπων καί τῶν λοιπῶν δώρων τῆς ἀγαπώσης καρδίας Ὑμῶν, μοί ἐδώκατε καί τήν κλῆσιν μου, τό ὅνομά μου, ἀναδεικνύων με δέσμιον εἰς τήν ἀρετήν τῆς φιλαδελφείας.

Ἐνταῦθα εὖρον Ποιμενάρχην ἐκλεκτόν καί πατέρα τίμιον, ὅστις μέ ἐδέχθη, μέ ἐνέταξεν εἰς τό δυναμικόν τῆς Ἐπαρχίας του, μέ ἐτίμησε, ἀναθέτων μοι θέσεις καί ὑπευθύνους ἀποστολάς, με περιέβαλε διά τῆς ἐμπιστοσύνης του. Δέν θά ἐπεθύμουν νά ἀναφέρω πολλά διά τόν Σεβασμιώτατον Ποιμενάρχην μου εἰ μή μόνον ἕν εὐχαριστῶ δι᾽ ὅσα ἐδιδάχθην πλησίον του κατά τά τέσσαρα ἔτη τῆς διακονίας μου, καί ἕν συγγνώμη διά τά λάθη καί ἐλλείψεις μου. Ἐνταῦθα, ὡσαύτως, εὗρον καί ἀδελφούς καλούς, συγκυρηναίους καί συνοδίτας, μέ προεξάρχοντα τόν πατέρα Ἀθανάσιον, ἀγγέλους διακονήσαντας τήν εἰσδοχήν καί τήν καθιέρωσίν μου εἰς τήν διακονίαν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Σήμερον, Παναγιώτατε, με καταστήσατε ἱερουργόν τῶν ἱερῶν μυστηρίων καί πρεσβύτερον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιτρέψατέ μοι νά συνεχίσω νά θεωρῶ ἑμαυτόν διάκονον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἀπό αὐτό τό προκεχωρημένον φυλάκιον τῆς Ἑσπερίας Εὐρώπης παρά τόν Ἀτλαντικόν, πλησίον τοῦ Γέροντός μου, διακονῶν τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, ὅπως Ὑμεῖς μέ παροτρύνατε, ἐξ ἀφορμῆς τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου…» ανέφερε ο π. Φιλάδελφος, ο οποίος θα συνεχίσει να διακονεί ως Διευθυντής του Ιδιαιτέρου Γραφείου του Μητροπολίτου Βελγίου.