Την Κυριακή της Πεντηκοστής 4 Ιουνίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο και στη συνέχεια χοροστάτησε στον εσπερινό της γονυκλισίας στην Παλαιά Μητρόπολη Βεροίας.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑ
«Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω».
Ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ ἀκούεται κατά τήν ἡμέρα τῆς Ἰουδαϊκῆς Πεντηκοστῆς, τήν ἐσχάτη ἡμέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς, ὅπως σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ἰωάννης, καί προσκαλεῖ ὅλους ἐκείνους πού τόν ἀκοῦν καί διψοῦν νά τόν πλησιάσουν καί νά πιοῦν ἀπό τό νερό πού προσφέρει.
Δέν προσέφερε βεβαίως ὁ Χριστός φυσικό νερό, ἀπό αὐτό τό ὁποῖο πίνει κανείς καί στή συνέχεια διψᾶ καί πάλι, ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος στή Σαμαρείτιδα πού συνάντησε στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Προσφέρει τό νερό πού, ὅποιος τό πιεῖ. δέν διψᾶ εἰς τόν αἰώνα.
Αὐτό τό νερό, πoύ προσέφερε τότε ὁ Κύριος στούς Ἰουδαίους, ἦταν ὁ λόγος του, πού εἶναι «ὕδωρ ζῶν», τό ὁποῖο ξεδιψᾶ τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, τούς ἑλκύει κοντά του καί τούς κάνει νά ξεχνοῦν τίς φυσικές τους ἀνάγκες, γιατί πληροῖ καί ἀναπαύει τήν ψυχή τους.
Ὅμως ὁ Χριστός ἐπαναλαμβάνει τήν πρόσκλησή του καί σέ μᾶς σήμερα, κατά τή μεγάλη ἡμέρα τῆς δικῆς μας Πεντηκοστῆς, τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐπί τούς ἁγίους μαθητές καί ἀποστόλους του. Ἡ φωνή του ἀκούεται καί πάλι καί μᾶς καλεῖ λέγοντας: «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω». Ἄν κάποιος διψᾶ, ἄς ἔρθει κοντά μου καί ἄς πιεῖ.
Καί ποιός μπορεῖ, ἀδελφοί μου, νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι δέν διψᾶ; Ποιός μπορεῖ νά πεῖ ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τό νερό πού ἀναζωογονεῖ τήν ὕπαρξή του, πού τόν δροσίζει καί τόν ἀναπαύει; Ποιός μπορεῖ νά πεῖ ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τή θεία δωρεά τοῦ νεροῦ, ὅταν εἶναι γνωστό ὅτι ὅλοι ζοῦμε «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ», σέ μία γῆ ἔρημη ἀπό τήν ἀπουσία τῆς ἀγάπης, ἄβατη ἀπό τά ἀγκάθια τῆς κακίας καί τῶν πειρασμῶν καί ἄνυδρη ἐξαιτίας τῆς ἐλλείψεως τοῦ πολύτιμου αὐτοῦ στοιχείου;
Ὅμως τό νερό πού προσφέρει σέ μᾶς ὁ Χριστός καλώντας μας σήμερα πλησίον του δέν εἶναι μόνο τό ζωογόνο ὕδωρ τοῦ λόγου του, τό ὁποῖο προσέφερε στούς Ἰουδαίους τῆς ἐποχῆς του. Μαζί μέ αὐτό τό νερό ὁ Χριστός μᾶς προσφέρει καί τό ζωηφόρο ὕδωρ τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, καθώς μέσα στήν Ἐκκλησία του μᾶς καλεῖ νά λάβουμε «πνεῦμα», μᾶς καλεῖ νά λάβουμε «πνεῦμα σοφίας, πνεῦμα συνέσεως, πνεῦμα φόβου Θεοῦ». Μᾶς καλεῖ, δηλαδή, νά μετάσχουμε στά ζωήρρυτα νάματα πού προσφέρει σήμερα διά τῆς ἐπιφοιτήσεώς του τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Καί μπορεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα νά κατῆλθε στούς μαθητές τοῦ Κυρίου ὡς πῦρ, κατῆλθε ὅμως ὄχι ὡς «πῦρ καταναλίσκον», ἀλλά ὡς πῦρ καθαῖρον καί ζωογονοῦν τήν κτίση. Διότι ἡ ἰδιότητα τοῦ πυρός δέν εἶναι γιά τό Πανάγιο Πνεῦμα ἀντίθετη πρός αὐτή τοῦ ὕδατος, ἀλλά ἀπολύτως συμβατή, διότι τό ὕδωρ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο «ἀρδεύει ἅπασαν τήν κτίσιν πρός ζωογονίαν», δέν εἶναι ὕδωρ φυσικό ἀλλά ὕδωρ πνευματικό, εἶναι νερό ἀπό τό ὁποῖο ὅσοι πιοῦν δέν διψοῦν πλέον, ὅπως βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός· εἶναι νερό τό ὁποῖο ξεδιψᾶ τίς ψυχές περισσότερο ἀπό ὅ,τι τό φυσικό νερό ξεδιψᾶ τά σώματα τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι νερό τό ὁποῖο ποτίζει τό γεώργιο τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων καί κάνει τόν σπόρο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ νά βλαστάνει «καρπόν ἑκατονταπλασίονα». Εἶναι νερό τό ὁποῖο δροσίζει καί ἀναπαύει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού εἶναι κατάκοπες ἀπό τήν προσπάθεια καί τήν ὁδοιπορία στούς δρόμους τοῦ κόσμου καί τίς ἀναζωογονεῖ ἀπό τήν ταλαιπωρία τῶν πειρασμῶν καί τῶν δοκιμασιῶν. Εἶναι τό νερό, πού, ὅταν τό δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος στήν ψυχή του, τήν αἰσθάνεται νά μαλακώνει, νά γαληνεύει, ἀλλά καί τό αἰσθάνεται νά πολλαπλασιάζεται καί νά αὐξάνεται μέσα του. Διότι ἔτσι λειτουργεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Γιά ὅποιον τήν λάβει καί τήν δεχθεῖ στήν ψυχή του, ἡ θεία Χάρις δέν παραμένει ἀδρανής, ἀλλά αὐξάνεται, ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος ἐναρμονίζει τήν ὕπαρξή του πρός τήν παρουσία της. Αὐξάνεται καί πλημμυρίζει τήν ψυχή καί τήν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἀκριβῶς τό περιγράφει ὁ Χριστός γιά ὅσους πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν, λέγοντας: «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ποταμοί ἐκ τῆς κοικίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος».
Ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός μᾶς ἀπευθύνει καί πάλι τήν πρόσκλησή του καί μᾶς καλεῖ νά λάβουμε τό ὕδωρ τό ζῶν τοῦ λόγου του καί τή χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἄς μήν ἀμελήσουμε. Ἄς μήν ἀφήσουμε τήν ψυχή μας νά διψᾶ καί νά στερεῖται τήν πνευματική τροφοδοσία πού τῆς προσφέρει ὁ Χριστός διά τῆς Ἐκκλησίας του. Ἄς σπεύσουμε ὅλοι νά λάβουμε τό ὕδωρ τό ζῶν. Ἄς ἀνοίξουμε μέ ταπείνωση τήν ψυχή μας γιά νά δεχθοῦμε τή χάρη τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος. Ἄς τό παρακαλέσουμε νά ἔρθει καί νά σκηνώσει στίς ψυχές μας καί νά μᾶς πλημμυρίσει μέ τά νάματα τῆς χάριτός του, ὥστε νά γίνουμε καί ἐμεῖς σάν τούς μαθητές του, κήρυκες καί ἀπόστολοι τῆς ἀληθείας καί τῆς πίστεώς του στόν κόσμο, πού ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀπό τόν Χριστό καί τό πνευματικό ὕδωρ πού Ἐκεῖνος προσφέρει.
