Μπροστά σε κάποιο επίτευγμα της επιστήμης πολλοί άνθρωποι εκστατικοί λέγουν χαριτολογώντας μεν, αλλά και με ένα κρυφό παράπονο τη φράση «βρε! του χάρου δεν κάνουν τίποτα…». Αν και η τεχνολογία και η επιστήμη δηλαδή έχουν προοδεύσει τόσο πολύ, ακόμη ο άνθρωπος πεθαίνει και αυτή είναι μια κατάληξη αναπόφευκτη.
Δυστυχώς σε αυτό το σημείο συμπεραίνουμε, αδελφοί μου, πως όσο προοδεύει κανείς σε πράγματα που σχετίζονται με αυτόν εδώ τον κόσμο, υστερεί στα πνευματικά, τα οποία έχουν την αναφορά τους κάπου αλλού. Πριν ακόμη βρεθούν πολλές λύσεις για μεγάλα μα και μικρά προβλήματα του κόσμου που ζούμε, είχαμε ήδη το φάρμακο κατά του θανάτου. Αυτό το φάρμακο δεν είναι άλλο από την Ανάσταση του Χριστού, ο οποίος με τον δικό Του θάνατο νίκησε το κράτος του θανάτου και την ισχύ του διαβόλου. Ήλθε και έδωσε τη θεραπεία στο μεγαλύτερό φόβο του ανθρώπου δίνοντας στον καθένα από εμάς τη δυνατότητα της σωτηρίας.
Του κάναμε, λοιπόν, του χάρου, όχι εμείς, αλλά ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Κι όμως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ελπίζουν πως θα βρεθεί ένα χάπι που θα τους κάνει επί γης αθανάτους ή τουλάχιστον θα επιμηκύνει την ζωή τους σε αυτό τον κόσμο. Προσπαθούν με χίλιους δυο τρόπους να γαντζωθούν σε αυτήν εδώ την ζωή κρύβοντας τα χρόνια τους με κρέμες και επεμβάσεις νεότητας, λες και με αυτό τον τρόπο θα ξεγελάσουν τον θάνατο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που ακόμη δεν πιστεύουν ότι ο θάνατος αποτελεί απλά ένα πέρασμα στην όντως Ζωή. Επιδιώκουν να «τραβήξουν» όσο πάει περισσότερο τον χρόνο τους στον μάταιο τούτο κόσμο και να ζουν μες στον πόνο και τη δυστυχία. Αν δεν είναι αυτό μαζοχισμός, κι ας μου συγχωρεθεί η έκφραση, τότε τι είναι; Ποιός άνθρωπος επιλέγει να ζει έτσι και δε λαχταρά την ουράνια και μακαρία ανάπαυση; Μόνον αυτός που φοβάται, και φοβάται αυτός που δεν πιστεύει. Ο μόνος λόγος για τον οποίο Χριστιανός πρέπει να φοβάται το θάνατο, είναι για το αν αυτός τον βρει έτοιμο και μετανοημένο, αφού τίποτε το άγνωστο δεν υπάρχει μετά.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει πως αυτοί που βρίσκονται στην κόλαση είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι αναζητούν ακόμη τις απολαύσεις που γεύονταν πριν πεθάνουν, τις κοσμικές, μα εκεί δεν μπορούν να τις βρουν. Ταυτίζοντας τον εαυτό του κανείς με αυτόν εδώ τον κόσμο παύει ναι είναι Χριστιανός, γιατί ο Χριστιανός νιώθει παντού ως ξένος και εξόριστος, δεν του ανήκει τίποτα ακόμη και αν αγοράσει ολόκληρο κόσμο. Όπως λέγει κι ο απόστολος Παύλος, το πολίτευμα το δικό μας βρίσκεται στον Ουρανό, αυτή είναι η πραγματική μας Πατρίδα.
Ας μην ξεχνάμε πως τίποτε, αδελφοί μου, δεν μας ανήκει. Για αυτό να μη δενόμαστε με υλικές και κοσμικές απολαύσεις, γιατί οτιδήποτε μας κρατά φυλακισμένους σε αυτόν τον κόσμο και δε μας αφήνει να δούμε την αιτία της δημιουργίας είναι αίρεση…
Σελίμου Β. Παναγιώτου