Συναξάρι 14ης Φεβρουαρίου

† Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Αὐξεντίου, τοῦ ἐν τῷ ὄρει.

Ὁ Ὅ­σι­ος Αὐ­ξέ­ντι­ος καταγόταν ἀπό τή Συρία καί ἔ­ζη­σε στήν Κων­στα­ντι­νού­πο­λη ἐ­πί αὐ­το­κρά­το­ρος Θε­ο­δο­σί­ου Β΄ τοῦ Μι­κροῦ (408-450 μ.Χ.) καί κα­τεῖ­χε το ἀ­ξί­ω­μα τοῦ σχο­λα­ρί­ου τοῦ στρατηλάτου. Ἡ φι­λή­συ­χη καί φι­λο­μό­να­χη δι­ά­θε­σή του καί ἡ ἀ­γά­πη του γι­ά τόν ἀ­σκη­τι­κό βί­ο, τόν ὁ­δή­γη­σε νά γί­νει μο­να­χός. Ἐ­γκα­τέ­λει­ψε λοι­πόν τίς τι­μές καί τά ἀ­ξι­ώ­μα­τά του καί ἀ­πο­σύρ­θη­κε σέ ὄρος πετρῶδες τῆς Χαλκηδό-νος, τήν Ὀξεία Πέτρα, ὅ­που καί ἀ­σκή­τευ­ε. Πα­ράλ­λη­λα ἀ­σχο­λή­θη­κε μέ τή με­λέ­τη καί σπου­δή της  Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς, τό­ση δέ ἦ­ταν ἡ φή­μη του γι­ά τίς σπά­νι­ες ἀ­ρε­τές καί τή βα­θι­ά θε­ο­λο­γι­κή μόρ­φω­σή του, ὥ­στε προ­σκλήθηκε στή Δ΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆ Σύ­νο­δο, πού συ­νε­κλή­θη τό ἔτος 451 στή Χαλ­κη­δό­να, γι­ά νά κα­τα­δι­κά­σει τίς κα­κο­δο­ξί­ες τοῦ Εὐ­τυ­χοῦς.

Στό ἀσκητήριό του καθημερινά προσέρχονταν πολλοί, γιά νά λάβουν τήν εὐλογία του, μεταξύ τῶν ὁποίων καί πολλοί πλούσιοι πού τοῦ ἔφερναν τροφές καί δῶρα. Ἀλλά ἐκεῖνος ἐχρησιμοποιοῦσε γιά τόν ἑαυτό του λίγο ψωμί γιά τή συντήρησή του καί κερί γιά τό παρεκκλή-σι του. Τά ὑπόλοιπα τά διεμοίραζε στούς πτωχούς. Ὁ σεβασμός πρός τόν Ὅσιο ἔγινε αἰτία νά ἱδρυθεῖ στούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ γυ-ναικεία μονή.

Ὁ Ἅγιος Θεός ἀξίωσε τόν Ἅγιο Αὐξέντιο τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας καί ἔτσι ἐπιτέλεσε πολλά θαύματα. Ὁ Ὅσιος ἐκοιμή-θηκε μέ εἰρήνη μεταξύ τῶν ἐτῶν 470-472 μ.Χ. Στό Συναξάριον τῆς Κω-νσταντινουπόλεως ἀναφέρεται ὅτι τό ἱερό λείψανο τοῦ Ἁγίου κατατέ-θηκε στόν εὐκτήριο οἶκο τῆς γυναικείας μονῆς, πού ἵδρυσε καί ὀνομα-ζόταν Τριχιναρία. Ἡ Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στή μονή τοῦ Καλλιστρά-του ἐντός τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Οὐαλεντίνου.

    Ὁ Ἅγιος Οὐαλεντῖνος ἦταν πρεσβύτερος καί ἐμαρτύρησε στή Ρώμη[1] ἐπί αὐτοκράτορος Κλαυδίου (41-54 μ.Χ.). 

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Πρόκλου, Ἀπολλωνίου καί Ἐφηβίου.

    Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἐμαρτύρησαν στή Ρώμη. Συνελήφθησαν, ὅταν πῆγαν νά ἐνταφιάσουν τό ἱερό λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυ-ρος Οὐαλεντίνου[2].

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Οὐαλεντίνου.

Ὁ Ἅγιος Οὐαλεντῖνος ἦταν Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Τέρνι[3] καί ἐμαρτύρησε στή Ρώμη[4]. 

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τῶν ἁγίων μαρτύρων Βασσίου, Ἀντωνίου καί Πρωτολίκου.

    Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Βάσσιος, Ἀντώνιος καί Πρωτόλικος ἐμαρτύ-ρησαν στήν Ἀλεξάνδρεια βληθέντες στή θάλασσα[5].

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀγάθωνος.

    Ὁ Ἅγιος Ἀγάθων ἦταν πρεσβύτερος καί ἐμαρτύρησε μαζί μέ ἄλλους Χριστιανούς στήν Ἀλεξάνδρεια.

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Μάρωνος.

Ὁ Ὅσιος Μάρων ἔζησε πρίν τό 5ο αἰώνα μ.Χ. καί ἐπειδή ἀγα-ποῦσε τό μοναχικό βίο καί τήν ἡσυχία εἶχε στήσει τό ἀσκητήριό του σέ κορυφή βουνοῦ τῆς πόλεως Κύρρου τῆς Συρίας. Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἐρειπωμέ-νος εἰδωλολατρικός ναός, τόν ὁποῖο ὁ Ὅσιος τόν μετέτρεψε σέ τόπο λατρείας τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου του καί τό χά-ρισμα τῆς θαυματουργίας πού ἔλαβε ἀπό τόν Θεό ὁδήγησαν προσείλ-κυσαν κοντά του πολλούς μοναχούς χάριν τῶν ὁποίων ὁ Ὅσιος ἔκτισε μονές καί ἀσκητήρια στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Κύρρου.

Ὁ Ὅσιος Μάρων, μετά ἀπό ἀσθένεια, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη[6].

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀβραάμου.

Ὁ Ὅ­σι­ος Ἀβραάμης ἔ­ζη­σε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Θε­ο­δο­σί­ου τοῦ Μεγάλου (395-408 μ.Χ.). Καταγόταν ἀπό τήν πόλη Κῦρρο τῆς Συρίας καί ἀνατράφηκε μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου.  Ὅ­ταν ἔ­μα­θε ὅ­τι σέ κά­ποι­ο χω­ρι­ό του Λι­βά­νου οἱ κά­τοι­κοι ἦ­ταν ὅ­λοι εἰ­δω­λο­λά­τρες, με­τέ­βη ἐ­κεῖ καί μέ τή δι­δα­σκα­λί­α, τήν ἅ­γι­α βιοτή του καί τή φιλανθρωπική του δράση, ἀφοῦ ἐπλήρωσε ὁ ἴδιος τούς φόρους στούς εἰσπράκτορες πού ἐπίεζαν τό λαό, προσείλκυσε στή χριστιανική πίστη πολλούς ἐθνικούς. Οἱ Χρι­στι­α­νοί ἔ­κτι­σαν να­ό στό χω­ρι­ό τους καί εἶ­χαν τόν Ἄ­γι­ο ὡς ἱ­ε­ρέ­α τους.

Ὁ Ὅσιος Ἀβραάμης, μετά ἀπό τριετῆ δράση, ἐπέστρεψε στό κελλί του καί ἀπό ἐκεῖ μετέβη στήν πόλη τῶν Καρρῶν τῆς Παλαιστί-νης[7] στήν ὁποία ἔγινε Ἐπίσκοπος ἀγωνιζόμενος νά ὁδηγήσει στήν ἀληθινή πίστη τούς εἰδωλολάτρες κάτοικους αὐτῆς.

    Ἡ φήμη τῆς ἁγιότητος καί τῆς ἀποστολικῆς δράσεως αὐτοῦ ἔφθασε μέχρι τήν Κωνσταντινούπολη, ὁ δέ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος, πού ἐπιθυμοῦσε νά τόν δεῖ προσωπικά, τόν ἐκάλεσε στή Βασιλεύουσα. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος ἐκοιμήθηκε εἰρηνικά. Τό τίμιο λείψανό του, κατά βασι-λική προσταγή, τό προέπεμψαν μέ μεγάλες τιμές στήν πόλη τῶν Κα-ρῶν, ὅπου καί ἐνταφιάσθηκε[8]. 

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Φιλήμονος, ἐπι-σκόπου Γάζης.

    Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Φιλήμων ἐμαρτύρησε τόν 10 αἰώνα μ.Χ[9]. 

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Συμεών, ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ.

    Βλ. † 15 Ἰουνίου. 

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Αὐξεντίου, τοῦ ἐν Κατιρλίῳ ἀσκήσαντος.

    Ὁ Ὅσιος Αὐξέντιος ἐγεννήθηκε στήν Ἄνδρο στίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰῶνος μ.Χ. Διακόνησε στήν ἀρχή ὡς νεωκόρος τοῦ ναοῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στό Γαλατᾶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί κατόπιν ἐχειροτο-νήθηκε διάκονος[10]. Ὡς διάκονος ἐγκαθίσταται στήν παραθαλάσσια κωμόπολη Κατιρλί τῆς Νικομήδειας καί ἀσκητεύει στό Κατίρλιον ὄρος τῆς Προποντίδος. Ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου καί τό χάρισμα τῆς θαυμα-τουργίας πού τοῦ ἐχάρισε ὁ Κύριος ἔκαναν πολλούς  νά προσέρχονται σ’ αὐτόν, γιά νά λάβουν τήν εὐλογία του καί τήν ἴαση. Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Ε΄ ((1748-1751, 1752-1757) τόν εἶχε πνευματικό πατέρα.

Ὅταν ὁ Πατριάρχης Κύριλλος Ε΄ διά συνοδικῆς ἀποφάσεως ἐκαθιέρωσε τόν ἀναβαπτισμό τῶν προσερχομένων Ρωμαιοκαθολικῶν, Διαμαρτυρομένων καί Ἀρμενίων στήν Ὀρθόδοξη πίστη, ὁ Ὅσιος Αὐ-ξέντιος τόν ὑπεστήριξε μέ τά κηρύγματά του. Ἔγινε δέ ὁ ἡγέτης τῆς μαερίδος πού ὑπεστήριζε τή βάπτιση τῶν ἑτεροδόξων. Ὅταν ἐκδιώχ-θηκε ἀπό τό θρόνο ὁ Πατριάρχης Κύριλλος Ε΄, οἱ ἐπικρατήσαντες κατεδίωξαν καί τόν Ὅσιο Αὐξέντιο. Μάταια ὅμως. Ὁ ἀποσταλείς στό Κατίρλιον ρήτορας Κριτίας ἐκδιώχθηκε ἀπό τούς Χριστιανούς τῆς κω-μοπόλεως.

Τό Συναξάρι του ἀναφέρει ὅτι ὁ Ὅσιος ἔριχνε τό  τριβώνιο πού ἐφοροῦσε στή θάλασσα καί τό ἐχρησιμοποιοῦσε ὡς βάρκα, γιά νά δια-πλέει τό πέλαγος. Ἔτσι ἔφθασε στήν Κωνσταντινούπολη, ἀφοῦ κατέ-παυσε τήν τρικυμία τῆς θάλασσας ποιώντας τό σχῆμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπί τῆς θαλάσσης[11].

    Ὁ Ὅσιος Αὐξέντιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἡ μνήμη του ἑορ-τάζεται μέ λαμπρότητα στό Σταυρό Χαλκιδικῆς, τῆς Ἱερᾶς Μητροπό-λεως Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου, ὅπου φυλάσσεται καί τμῆμα τοῦ ἱεροῦ λειψάνου αὐτοῦ, τό ὁποῖο μετακομίσθηκε ἐκεῖ ἀπό τούς ἐκριζωθέντες πρόσφυγες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τό ἔτος 1922. 

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰσαακίου τοῦ ἐγκλείστου, τοῦ ἐκ Ρωσίας.

Ὁ Ὅσιος Ἰσαάκιος (Τοροπτσάνιν) ἐγεννήθηκε στή Ρωσία ἀπό πλούσιους καί ἐπιφανεῖς γονεῖς. Ἡ κύρια ἐνασχόλησή του ἦταν τό ἐμπόριο. Κάποτε ὅμως ἡ ἀγαθή διάνοιά του ἐσκέφθηκε ὅτι ὅλα τά ἀνθρώπινα εἶναι μάταια. Ἐμοίρασε τότε ὅλη τήν περιουσία του στούς πτωχούς καί ἦλθε στό σπήλαιο τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου (†10 Ἰουλίου), στή Λαύρα τοῦ Κιέβου, ποθώντας νά ἀφιερωθεῖ στόν Κύριο. Ἐκεῖ ἐκάρη μοναχός καί ἄρχισε τόν σκληρό πνευματικό του ἀγώνα. Μέ τήν εὐλογία του Ὁσίου Ἀντωνίου ἐκλείσθηκε στό βάθος τῶν Σπηλαίων, στό πιό σκοτεινό κελλί.

Ὁ Ὅσιος προσευχόταν ἀδιάλειπτα στόν Κύριο μέ δάκρυα, χωρίς νά γνωρίζει πότε ἦταν νύχτα καί πότε ἡμέρα. Δέν εἶχε στρῶμα καί ποτέ δέν ἐξάπλωνε γιά ὕπνο. Ἐκοιμόταν ἐλάχιστα, καθισμένος σ’ ἕνα κούτσουρο. Ἔτρωγε μόνο λίγο πρόσφορο καί ἔπινε λίγο νερό πού τοῦ ἔφερνε ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος.

Ὁ Ὅσιος Ἰσάακιος ἐδοκιμάσθηκε σκληρά ἀπό τόν πειρασμό τῆς κενοδοξίας. Ὅμως τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη τῶν πατέρων τόν διεφύλαξαν σῶο καί ἀβλαβή. Ἀφοῦ ἔζησε μέ σκληρή ἄσκηση καί νηστεία καί ἐπρόκοψε στήν ὑπακοή καί τήν ἁπλὀτητα, ἐκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη. Ὁ ἡγούμενος Ἰωάννης καί οἱ ἀδελφοί ἐκήδευσαν μέ μεγάλη τιμή τό ἱερό λείψανό του στόν ὑπόγειο τόπο, ὅπου ἀναπαύ-ονται τά σεπτά λείψανα καί τῶν ἄλλων Ἁγίων Ἀσκητῶν τῆς Λαύρας.

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Νικολάου, τοῦ ἐξ Ἰχθύος τῆς Κορινθίας.

     Ὁ Νεομάρτυς Νικόλαος καταγόταν ἀπό τό χωριό Ψάρι τῆς Κο-ρινθίας. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Ἰωάννης καί Καλή καί ἦσαν εὐ-σεβεῖς καί φιλόθεοι. Ὁ Ἅγιος, σέ ἡλικία 12 ἐτῶν, ἔμεινε ὀρφανός ἀπό πατέρα. Ἔτσι ἔφυγε στή Σηλυβρία, ὅπου ἀργότερα ἐνυμφεύθηκε καί ἀπέκτησε παιδιά. Ἀπό ἐκεῖ μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη καί ἀ-σκοῦσε τό ἐπάγγελμα τοῦ πλανόδιου παντοπώλη. Ἐκατηγορήθηκε ἀπό Ἀγαρηνούς συνεδέλφους του ὅτι ἐξύβρισε τή θρησκεία τοῦ Μωά-μεθ. Γι’ αὐτό συνελήφθη, ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ σουλτάνου Σουλεϊμάν Α΄(1520-1566), καί ὁδηγήθηκε στόν κριτή. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁμολό-γησε τήν πίστη του στόν Χριστό καί ἔλεγξε τή θρησκεία τῶν Τούρκων ὡς ψευδῆ. Δέν ὑπέκυψε στά βασανιστήρια καί τίς κολακεῖες. Ἔτσι τόν ἔρριψαν πρῶτα στήν πυρά καί ὕστερα τόν ἀποκεφάλισαν. Ἦταν τό ἔτος 1554. Ἀκολουθία τοῦ Μάρτυρος συνέγραψε ὁ ἱερομόναχος Δαμα-σκηνός, ὁ μετέπειτα Ἐπίσκοπος Λιτῆς καί Ρενδίνης, τήν ὁποία ἀργό-τερα ἐξέδωσε καί ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσά-λων Ἰεζεκιήλ.

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσιομάρτυρος Δαμιανοῦ.

    Ὁ Ἅγιος Δαμιανός ἐγεννήθηκε στό χωριό Μυρίχοβο Ἀγράφων (σήμερα Ἁγία Τριάδα) περί τό 1510 μ.Χ. ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἀπό τήν παιδική ἀκόμη ἡλικία ἀγάπησε τό μοναχικό βίο καί θέλησε νά ἐνδυθεῖ μέ τό ἀγγελικό σχῆμα τοῦ μοναχοῦ. Ἔτσι ἄφησε τή γενέτειρά του καί μετέβη στό Ἅγιον Ὄρος, στή μονή Φιλοθέου, ὅπου ἐκάρη μοναχός.

    Μετά ἀπό λίγο καιρό ἀφήνει τή μονή καί ἀναχωρεῖ, γιά νά μονάσει σέ ἀσκητήριο καί νά ἀφιερωθεῖ περισσότερο στήν προσευχή. Πῆγε, λοιπόν, κοντά σέ κάποιον ἀσκητή πού τόν ἔλεγαν Δομέτιο. Ἔμεινε πλησίον του σχεδόν τρία χρόνια καί ὁ μοναχός Δομέτιος ἐπρό-κοψε σέ ὅλες τίς ἀρετές καί τά πνευματικά ἀγαθά. Μάλιστα δέ, ἀξιώ-θηκε κάποτε νά ἀκούσει τή φωνή τοῦ Κυρίου πού τοῦ ἔλεγε: «Δαμια-νέ, δέν πρέπει νά ζητᾶς μόνο τό δικό σου πνευματικό συμφέρον, ἀλλά καί τῶν ἄλλων».

    Μετά ἀπό αὐτό ὁ μοναχός Δαμιανός ἐγκαταλείπει τό Ἅγιον Ὄρος καί πηγαίνει στήν περιοχή τοῦ Ὀλύμπου. Ἐκεῖ ἐκήρυττε τό λό-γο τοῦ Θεοῦ, παρακινοῦσε τούς Χριστιανούς νά μετανοήσουν, νά ἀποφεύγουν τίς ἀδικίες καί τίς κακίες, καί τούς προέτρπε νά ἐφαρμό-ζουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος του ὅμως ἐνόχλησε κάποιους, οἱ ὁποῖοι τόν ἐκατηγόρησαν, ὅτι εἶναι λαοπλάνος καί ψεύτης. Ὁ Ὅσιος δέν ἔδωσε σημασία στίς κατηγορίες αὐτές καί ἀναχωρεῖ γιά τήν πε-ριοχή τῆς Λάρισας καί τοῦ Κισσάβου. Μετά ἀπό ἐκεῖ φθάνει στά Ἄγραφα. Ἐκεῖ, στήν Καρύτσα Δοπόλων,  ἱδρύει τή μονή τῆς Παναγίας Πελεκητῆς, πού ἦταν τό ἱεραποστολικό ὁρμητήριό του. Οὐσιαστικά ἀνακαίνισε τή μονή πού εἶχε ὑποστεῖ μεγάλες καταστροφές καί ἔτσι ἐπέρασε στή συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὡς κτίτορας αὐτῆς. Δυστυ-χῶς, καί ἐκεῖ, ἄνθρωποι δυσσεβεῖς τόν ἐκατηγόρησαν ὡς λαοπλάνο καί ψευδοκαλόγερο. Ἔτσι φεύγει καί πηγαίνει στόν Κίσσαβο καί δίπλα στό χωριό Ἀνατολή κτίζει ἕνα νέο μοναστήρι πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Πλῆθος πιστῶν τόν ἐπισκέπτεται, γιά νά ἀκούσει τό κήρυγμά του καί τίς πνευματικές του νουθεσίες.

    Κάποια στιγμή ὁ Δαμιανός πηγαίνει γιά δουλειές τῆς μονῆς στό γειτονικό χωριό Βουλγαρινή. Ἐκεῖ συλλαμβάνεται ἀπό τόν Τοῦρκο διοικητή τῆς Λάρισας μέ τήν κατηγορία, ὅτι παρεμποδίζει τήν ἀγορα-πωλησία ἐμπορευμάτων κατά τίς Κυριακές καί παρακινεῖ τούς Ἕλλη-νες νά μένουν σταθεροί στήν πίστη τους.

    Τόν ὁδηγοῦν στή φυλακή καί τόν βασανίζουν. Τοῦ δένουν τά πόδια καί τόν τράχηλο μέ βαριές ἁλυσίδες καί τόν ἀπειλοῦν γιά τή ζωή του. Μάταια, ὅμως, Ὁ Ἅγιος ὁμολογεῖ τήν πίστη του στόν Χριστό καί ὁ Τοῦρκος διοικητής προστάζει νά θανατωθεῖ καί μετά νά ριχθεῖ στή φωτιά. Οἱ στρατιῶτες τόν πῆραν καί τόν ἐκτύπησαν δυνατά στό κεφάλι μέ τόν πέλεκυ. Ὁ Ἅγιος, ἡμιθανής ὅπως ἦταν, ἔπεσε στό ἔδα-φος. Τότε ἐβλήθη στήν κάμινο τοῦ πυρός καί ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπό τό ἱερό λείψανό του τό ἔρριψαν στόν Πηνειό ποταμό.

Ὁ Ὁσιομάρτυς Δαμιανός ἔλαβε τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου τό ἔτος 1568 μ.Χ.

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Γεωργίου, τοῦ ἐκ Μυτιλήνης.

    Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Γεώργιος, ὁ ἐπικαλούμενος Παϊζᾶνος, κατά τήν κρατοῦσα παράδοση ἐγεννήθηκε στό χωριό Πλαγιά τῆς περι-φέρειας Πλωμαρίου τῆς νήσου Λέσβου[12]. Ἦταν ράφτης στό ἐπάγγελ-μα καί ἐμαρτύρησε στήν Κωνσταντινούπολη, τό ἔτος 1693, ἐπειδή ὁμο-λόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό καί ἀρνήθηκε νά ἀλλαξοπιστήσει.

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἱλαρίωνος τοῦ Ἰβηρίτου.

    Ὁ Ὅσιος Ἱλαρίων καταγόταν ἀπό τή Γεωργία καί ἐγεννήθηκε τόν 18ο αἰώνα μ.Χ.  καί ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μέ εἰρή-νη τόν 19ο αἰώνα μ.Χ.

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Νικολάου, τοῦ ἐκ Τραπεζοῦντος.

    Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Νικόλαος καταγόταν ἀπό τήν Τραπε-ζοῦντα καί ἔζησε στήν πόλη Κατίγογι τοῦ Πόντου τῆς ἐπαρχίας Ἀμα-σείας καί Ἀμισοῦ. Ἀπό τήν μικρή ἡλικία ἐποθοῦσε νά ἀφιερωθεῖ στόν Θεό, ἀλλά οἱ ἀδελφοί του δέν τόν ἄφηναν. Μετά ἀπό πιέσεις, γιά νά μή γίνει μοναχός, ἐνυμφεύθηκε, ἀλλά γρήγορα ἡ γυναίκα του ἀπέθανε μαζί μέ τό ἕνα παιδί του, ἐνῶ τό ἄλλο τό πῆρε ὑπό τήν προστασία του κάποιος συγγενής. Ὁ Ἅγιος τότε ἀφιερώθηκε στή μελέτη καί στήν προσευχή.

    Ἦλθε στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἔμαθε τήν ἰατρική τέχνη καί ἐθεράπευσε πολλούς ἀσθενεῖς. Λίγο ἀργότερα ἐκάρη μοναχός καί ἐχειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος στήν περιοχή τῆς Ἀμισοῦ. Ὁ Ἅγιος Θεός, πού ἔβλεπε τόν πνευματικό ἀγώνα τοῦ Ἁγίου, τόν ἀξίωσε καί τοῦ προ-ορατικοῦ χαρίσματος.

    Ὁ Ἅγιος Νικόλαος συνελήφθη ἀπό τούς Τούρκους καί μετά ἀπό πολλά μαρτύρια παρέδωσε τήν ἁγία του ψυχή στόν Θεό τό ἔτος 1920.

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ μετακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων Μιχαήλ τοῦ πρίγκηπος καί Θεοδώρου, τῶν ἐκ Ρωσίας.

    (Βλ. † 20 Σεπτεμβρίου).

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν!