Σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς εἶπε: Ἀδελφοί, ἀφοῦ λοιπὸν ἔχουμε μέγα ἀρχιερέα, ποὺ διάβηκε καὶ πέρασε τοὺς οὐρανούς, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἂς κρατᾶμε καλὰ τὴν πίστη μας. Γιατί δὲν ἔχουμε ἀρχιερέα, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συμπαθήσει τὶς ἀδυναμίες μας, ἀλλὰ ἔχουμε ἀρχιερέα ποὺ δοκίμασε πειρασμοὺς ὅμοια σὰν κι ἐμᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ ἁμαρτήσει. Ἂς πλησιάζουμε, λοιπόν, μὲ θάρρος κι ἐμπιστοσύνη στὸ θρόνο τῆς Χάριτος, γιὰ νὰ πάρουμε ἔλεος καὶ γιὰ νὰ βροῦμε Χάρη στὴν ὥρα ποὺ θὰ ἔχουμε ἀνάγκη γιὰ βοήθεια. Κάθε ἀρχιερέας ποὺ ἐκλέγεται ἀνάμεσα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους διορίζεται, γιὰ νὰ προσφέρει στὸν Θεὸ δῶρα καὶ θυσίες γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων. Καί σὰν ἄνθρωπος νὰ μπορεῖ νὰ συμπάθει ἐκείνους ποὺ βρίσκονται στὴν ἄγνοια καὶ τὴν πλάνη, ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς ἔχει ἐπάνω του τὴν ἀνθρώπινη ἀτέλεια.
Καὶ γι’ αὐτὴ τὴν ἀτέλεια εἶναι ὑποχρεωμένος, ὅπως γιὰ τὸν λαό, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, νὰ προσφέρει θυσίες γιὰ τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν. Κανένας δὲν παίρνει μόνος του ἀπὸ τὸν ἑαυτό του τὴν τιμὴ τῆς ἱερωσύνης, ἀλλ’ ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ τὸν καλεῖ, δηλ. ἀπὸ τὸν Θεό, καθὼς ἀκριβῶς ἔγινε καὶ μὲ τὸν Ἀαρών. Ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς δὲν δόξασε μόνος του τὸν ἑαυτό του νὰ γίνει ἀρχιερέας, ἀλλὰ τὸν δόξασε μόνος του αὐτὸς ποὺ τοῦ εἶπε: Υἱός μου εἶσαι σύ, ἐγὼ σήμερα σὲ γέννησα. Καθὼς καὶ σ’ ἄλλο ψαλμὸ ποὺ λέγει: Ἐσὺ εἶσαι αἰώνιος ἱερέας κατὰ τὴν τάξη Μελχισεδέκ.»
Ἕνα ἀπὸ τὰ κυριότερα θέματα ποὺ διαπραγματεύεται ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ εἶναι καὶ ἡ ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποία ἀξίζει τὸ κόπο νὰ προσεγγίσουμε θεολογικά. Αὐτὸ εἶναι τὸ κέντρο καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου. Τὸ ἀρχιερατικὸ ἀξίωμα τοῦ Κυρίου περιλαμβάνει ὅλα τὰ φοβερά, ὀδυνηρὰ καὶ ἐξευτελιστικὰ βασανιστήρια ἀλλὰ καὶ παθήματα, τὰ ὁποῖα εἶχε ὑποστεῖ ὁ Κύριος μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του ἀπὸ τὸ πτωχὸ καὶ λιτὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ μέχρι τὸν ὀδυνηρὸ καὶ μαρτυρικὸ Γολγοθᾶ. Κεντρικὸ σημεῖο τῶν παθημάτων του ὁ σταυρικὸς θάνατος, τὸν ὁποῖο ἀποδέχτηκε χωρὶς κανένα ἐνδοιασμὸ καὶ γιὰ χάρη μας καὶ ἀντὶ τῶν ἁμαρτιῶν ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ἀλλὰ καὶ τοῦ κάθε ἀνθρώπου ξεχωριστά. Ἡ συγκεκριμένη περικοπὴ (Ἑβρ. 4,14 – 5,6) ἀναφέρεται σὲ μία θεμελιώδη ἰδιότητα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, τὴν ἀρχιερατική. Εἶναι ὁ Ἀρχιερέας τῆς Καινῆς Διαθήκης· «ἔχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας». Ὁ Χριστὸς πρόσφερε τὴν ὑπέρτατη σταυρικὴ θυσία, γιὰ νὰ ἀπολυτρώσει τὸ ἀνθρώπινο γένος. Σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ ὁποῖοι θυσίαζαν ζῶα, γιὰ νὰ συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες τους, ὁ Χριστὸς πρόσφερε ἀλλὰ καὶ θυσίασε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του, ἔδωσε σὰν λύτρα τὴν «ψυχὴν αὐτοῦ» (Ματθ. 20,28), τὴν ζωή του, προκείμενου νὰ μᾶς ἐξαγοράσει ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ νόμου καὶ νὰ μᾶς χαρίσει τὴ θεία υἱοθεσία.(Γαλ.3,13 καὶ 4,5).
Ἡ ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή Του: Ὄντας ἀληθινός ἄνθρωπος, ποὺ μοιράζεται τὴν ἔνδειά μας ὡς τὸν πειρασμό, καὶ ταυτόχρονα ἀληθινὸς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους, εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ αἰώνιος Ἀρχιερεύς, «τὴν ἐντελεστέραν καὶ ζῶσαν θυσίαν ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου ἱερουργήσας», καθὼς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου. Καὶ συνεχίζει ὁ ἴδιος Πατέρας: «Αὐτὸς ἱερεῖον, αὐτὸς θῦμα, αὐτὸς ἱερεύς, αὐτὸς θυσιαστήριον, αὐτὸς Θεός, αὐτὸς ἄνθρωπος, αὐτὸς βασιλεύς, αὐτὸς ἀρχιερεύς, αὐτὸς πρόβατον, αὐτὸς ἀρνίον, τὰ πάντα ἐν πᾶσιν ὑπὲρ ἡμῶν γενόμενος». Ἡ ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ βάζει τέλος στὴν παλαιὰ ἱερωσύνη. Στὸ ἑξῆς μεσολαβητὴς γιὰ τὰ πάντα εἶναι Ἐκεῖνος καὶ ὄχι οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶναι ὁ μεσίτης καὶ ὁ μέγας Ἀρχιερεὺς τῆς Νέας Διαθήκης.
Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἀρχιερέας ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν ἀλήθεια αὐτὴ μᾶς διδάσκει σήμερα ὁ Ἄπ. Παῦλος, καὶ μάλιστα μᾶς τονίζει καὶ τὸ χρέος μας ἀπέναντι στὸν ἀρχιερέα Χριστό. Συγκεκριμένα τὸ χρέος μας εἶναι νὰ «κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας». Νὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν περιφρουροῦμε. Αὐτὸ ὑποδηλώνει ὅτι πρῶτο δὲν ντρεπόμαστε γιὰ τὴν πίστη μας πρὸς τὸν Χριστό. Μὲ πολὺ ἁπλὸ λεξιλόγιο δὲν πρέπει νὰ νιώθουμε ἀνασφάλειες καὶ πολὺ περισσότερο ντροπή, γιατί εἴμαστε Χριστιανοί. Δεύτερο δὲν ἀρνούμαστε τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς μᾶς λέει μὲ σαφήνεια: «Ὅποιος θὰ μὲ ἀπαρνηθεῖ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀπαρνηθῶ κι ἐγὼ μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10,33). Αὐτὸ ἔκαναν καὶ οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι παρέμειναν σταθεροὶ στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ θυσίασαν ἀκόμα καὶ τὴ ζωή τους γιὰ τὴν ἀγάπη του.
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, τὸν ὁποῖο προσκυνοῦμε ἀποτελεῖ τὸ σύμβολο τῆς ὑπέρτατης θυσίας ποὺ πρόσφερε γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ἡ προσκύνησή του ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς εἶναι ἡ ὁμολογία μας ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ λυτρωτής μας, ὁ μέγας Ἀρχιερέας μας καὶ ὁ αἰώνιος μεσίτης μας. Παράλληλα, βιώνοντας τὴ σταυρωμένη ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, γιατί αὐτὸ σημαίνει ὁ λόγος του, ὁμολογοῦμε ἔτσι τὴν πίστη μας τὴν ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση μας σ’ Ἐκεῖνον. Δηλαδὴ νὰ «κρατοῦμεν τῆς ὁμολογίας» Του. Ἀμήν.-
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο [email protected] άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
