Ἡ Ἐκκλησία µας εἶναι λιµάνι, ποὺ οἱ προστρέχοντες σ’ αὐτὴν θεραπεύονται

Τέσσερις πόλεις µπορεῖ νὰ διεκδικήσουν τὸν Ἰησοῦ, ἡ Βηθλεέµ, πόλη τοῦ Ἰούδα, ποὺ Τὸν γέννησε, ἡ Ναζαρέτ, «οὗ ἦν τεθραµµένος» (Λουκ. 4, 16), πόλη στὴν ὁποία ἀνατράφηκε, γι’ αὐτὸ καὶ Τὸν ὀνόµαζαν καὶ Ναζωραῖο ἢ Ναζαρηνὸ, ἡ Καπερναούµ, ποὺ Τὸν εἶχε συνεχῶς οἰκοῦντα σ’ αὐτὴν, καὶ ἡ Ἱερουσαλὴµ ποὺ Τὸν σταύρωσε. Πάρα πολλὰ θαύµατα ἔκανε στὴν Καπερναούµ. Ὁ Κύριος τόσο πολὺ δόξασε µέ τὴν παρουσία Του τὴν πόλη αὐτή, ὥστε ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος γράφει πὼς τὸ θαύµα τοῦ παραλυτικοῦ, ποὺ περιγράφει σήµερα τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ἔκανε «εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν» (Ματθ. 9,1) δηλ. στὴν πόλη Του. Στὴν Καπερναούµ, λοιπόν, ἔκανε τὸ θαύµα τοῦ παραλυτικοῦ, ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ δούµε µερικὲς λεπτοµέρειες.

Ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος µᾶς λέγει πὼς εἶχε µαζευτεῖ πολὺς κόσµος, ποὺ εἶχε κατακλύσει ὅλο τὸ χῶρο µέχρι καὶ τὴν θύρα. Ὁ Λουκᾶς προσθέτει καὶ τί κόσµος ἦταν. Ἦταν Φαρισαῖοι, νοµοδιδάσκαλοι κι ἄλλοι ποὺ εἶχαν ἔλθει ἀπὸ διάφορα χωριὰ τῆς Γαλιλαίας, τῆς Ἰουδαίας καὶ τῆς Ἱερουσαλὴµ (Λουκ. 5,17). Πολλοὶ εἶχαν ἔλθει, γιὰ νὰ θεραπευθοῦν. Ὁ ἱερὸς Θεοφύλακτος κάνει µιὰ παρατήρηση. Μπροστὰ στὸ Χριστὸ ἦταν µαζεµένοι πολλοὶ ἐχθροί Του. Αὐτοὶ ἦταν ἄρρωστοι ἀπὸ µανία καὶ φθόνο ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς χρησιµοποίησε πολλὰ µέσα, γιὰ νὰ τοὺς θεραπεύσει. Ἕνα ἀπ’ αὐτὰ ἦταν καὶ τὸ θαύµα τοῦ παραλυτικοῦ. Θεραπεύει ἕναν βαρύτατα ἄρρωστο µήπως καὶ συνετισθοῦν καὶ θεραπευθοῦν ἀπό τὸ φθόνο, ποὺ ἦταν ἡ ἀσθένειά τους. Ἄξιο παρατηρήσεως εἶναι πὼς ἔφεραν τὸν παραλυτικὸ τέσσερις ἄνδρες, ἄνοιξαν τὴ στέγη καὶ τὸν κατέβασαν στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος βλέποντας τὴν κατάσταση τοῦ ἀσθενοῦς δὲν τὸν ὑπέβαλε σὲ δοκιµασία πίστεως, ὅπως ἔκανε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Τὸ θάρρος τῶν συνοδῶν τοῦ ἀρρώστου κι ἡ ἀπόφαση τοῦ ἀσθενοῦς νὰ βρεθεῖ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο µὲ τὸν Χριστό, δηλ. νὰ ταπεινωθεῖ, εἶναι σηµάδια πίστεως. Ὁ Λουκᾶς γράφει πὼς προσφώνησε τὸν ἄρρωστο ὁ Ἰησοῦς «ἄνθρωπε, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁµαρτίαι σου» (κεφ. 5,20).

Στὸ πρόσωπο τοῦ παραλυτικοῦ εἰκονίζεται ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ποὺ εἶχε τὴν ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ λυτρωθεῖ ἀπὸ τὶς ἀσθένειες καὶ τὶς ἀµαρτίες. Ὅταν ἔγινε τὸ θαῦµα, τὸ πλῆθος ἔµεινε ἄφωνο καὶ φοβήθηκαν πολὺ «ὥστε ἐξίστασθαι πάντας» (Μαρκ. 2,12). Φοβήθηκαν, ἐπειδὴ εἶχαν κάνει ἁµαρτίες καὶ ὑπῆρχε τὸ ἐνδεχόµενο νὰ πάθουν τὴν ἴδια ἀσθένεια. Οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ Γραµµατεῖς ἔµειναν ἀσυγκίνητοι. Μάλιστα κατέκριναν τὸ Χριστὸ µέ τοὺς λογισµούς τους. Ὁ παραλυτικὸς στὴν προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ πάρει τὸ φορεῖο του καὶ νὰ φύγει, ἀµέσως ὑπάκουσε. Τὸ κρεβάτι του ἦταν σηµάδι τοῦ πόνου του κι ἀπόδειξη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ τοῦ θαύµατος εἶναι χαρακτηριστικό. Πολλοὶ εἶδαν τὸ θαῦµα καὶ µέ πολλοὺς τρόπους ἀντέδρασαν. Μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι µιὰ Καπερναούµ, δηλ. σπίτι παρακλήσεως, οἱ ἄνθρωποι στὶς ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ ἀντιδροῦν µέ ποικίλους τρόπους. Ἄλλοι µέ πίστη, σὰν τὸν παραλυτικό, ἄλλοι ὀρθολογιστικὰ καὶ µέ λογισµοὺς ἀµφιβολίας καὶ δυσπιστίας, ὅπως οἱ Γραµµατεῖς, ἄλλοι ἰδιοτελῶς καὶ ἀδιάφορα, ὅπως τὸ πλῆθος. Ὀφείλουµε νὰ ἐρευνήσουµε τὸν εαυτὸ µας, νὰ δούµε σὲ ποιὰ κατάσταση βρισκόµαστε καὶ νὰ ἀλλάξουµε τακτική, ἐὰν ἡ καρδιά µας ἔχει ἀρνητικοὺς λογισµοὺς γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου µας.

Ἡ Ἐκκλησία µας εἶναι λιµάνι, ποὺ οἱ χειµαζόµενοι καὶ προστρέχοντες σ’ αὐτὴν θεραπεύονται. Ἂς δείξουµε ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ σωτηρία κὰ τὴν πνευµατικὴ µας πρόοδο κι ὁ Χριστὸς θὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν ἐπιθυµία µας θετικὰ καὶ ἀποφασιστικά.