Τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη
Διάλογος πού ἔγινε στό ἀρχονταρίκιμεταξύ τοῦ πατρός Νεκταρίουκαί ἐπισκεπτῶν τῆς Μονῆς.
Ἔτσι εἶναι καί ὁ ἄνθρωπος. Ἄν μέσα του ἔχει εἰσέλθει ἡ Ζωή πρίν ἀκόμα μπεῖ στόν τάφο, τότε ὁ τάφος -ὁ θάνατος- δέν μπορεῖ νά τόν κρατήσει!Ὅπως δέν κράτησε καί τό Χριστό μας, πού εἶναι ἡ Ζωή. Θά ἀναστηθεῖ, θά πεταχτεῖ ἔξω ἀπό τόν τάφο! Κι αὐτό δέν εἶναι παραμύθι, ἀλλά τό πιστεύουμε πραγματικά καί τό ὁμολογοῦμε καί τό βροντοφωνάζουμε στό Σύμβολο τῆς Πίστης μας, λέγοντας “προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν”, περιμένω, δηλαδή, τήν ἀνάστασή μου.
Γι᾿ αὐτό καί τά παλιά χρόνια ρωτοῦσαν οἱ χριστιανοί μας για ὅποιον ἦταν ἑτοιμοθάνατος: “Τόν κοινωνήσατε’’; Τοῦ δώσατε, δηλαδή, τή ζωή μέσα του; Γιατί χωρίς ζωή, θά τόν νικήσει ὁ θάνατος. Γιά νά γίνω πιό κατανοητός καί πειστικός, θά σᾶς ἀναφέρω ἕνα ἐπιπλέον παράδειγμα. Ὅλοι γνωρίζουμε τούς χώρους τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, ὁ ὁποῖος χωρίζεται σέ τρία μέρη: Πρόναος ἤ νάρθηκας, κυρίως ναός καί τό Ἱερό. Ὁ πρόναος συμβολίζει τήν εἴσοδο τοῦ Παραδείσου, ὁ κυρίως ναός τόν Παράδεισο καί τό Ἱερό τό θρόνο πού στέκει ὁ Θεός.
Ἡ ζωή πηγάζει ἀπό τό θρόνο, πηγάζει μέσα ἀπό τό Ἱερό. Ἐκεῖ εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος μέ τίς ἁμαρτίες του ἔφτιαξε ἕνα φράγμα μπροστά στήν πηγή, τό ὁποῖο ἐμποδίζει τό ἀθάνατο νερό νά τρέξει μέσα στόν Παράδεισο. Τό φράγμα αὐτό συμβολίζεται μέ τό τέμπλο, πού χωρίζει τό Ἱερό ἀπό τόν κυρίως ναό. Μετά τήν κατασκευή τοῦ φράγματος ἀπό τόν ἄνθρωπο, τά ἀποτελέσματα γιά τόν Παράδεισο ἦταν φρικτά! Τά ποτάμια στέρεψαν, τά ρυάκια ἐξαφανίστηκαν, ἡ βλάστηση ἄρχισε σταδιακά νά χάνεται καί τά δέντρα ξεραίνονταν, γιατί τό φράγμα ἐμπόδιζε τή ροή τοῦ νεροῦ πρός τόν Παράδεισο.
Καί ὁΠαράδεισος πάει! Σιγά-σιγά καταστρέφεται… Πεθαίνει… Μαζί του ὅμως πεθαίνει καί ὅλη ἡ φύση, γιατί τό ἀθάνατο νερό δέν κυλᾶ πιά στά ποτάμια καί δέ φθάνει πλέον στίς ρίζες τῶν φυτῶν καί τῶν δέντρων. Ἀποκόπηκαν τά δέντρα διά τοῦ φράγματος ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς τους, ἀπό τό νερό, μέ ἀποτέλεσμα σιγά-σιγά νά κιτρινίζουν, νά μαραζώνουν καί νά πεθαίνουν. Ἀπό τή στιγμή πού ἔπαψαν νά ἔχουν ἐπαφή καί ἐπικοινωνία μέ τό νερό, ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ξεκίνησε καί ὁ θάνατός τους. Τό ἀθάνατο νερό καί ἡ πηγή τοῦ νεροῦ εἶναι ὁ Χριστός μας, εἶναι ὁ Θεός μας, εἶναι ὁ Δημιουργός μας. Τά ζωντανά δέντρα τοῦ Παραδείσου εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Ἀπό τή στιγμή ὅμως πού ἀνάμεσα σ’ ἐμᾶς καί στό θρόνο τοῦ Θεοῦ μπῆκε τό φράγμα, κόπηκε ἡ μεταξύ μας ἐπικοινωνία. Ἀποτέλεσμα ἦταν νά γεννηθεῖ ὁ θάνατος. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος κιτρινίζει σάν τά δέντρα, μαραζώνει καί πεθαίνει…
Βλέποντας ὁ Θεός τῆς ἀγάπης τό θάνατο τῶν δημιουργημάτων Του, ὡς φιλάνθρωπος, μᾶς συμπόνεσε καί πῆρε τή μεγάλη ἀπόφαση:Ἔσπασε τό φράγμα! Γι᾽ αὐτό καί τό Ἱερό ἔχει στό κέντρο του τήν Ὡραία Πύλη, ἡ ὁποῖα μαρτυρεῖ τό σπάσιμο τοῦ τείχους καί τό ἀθάνατο νερό. Ἡ Ζωή ἡ αἰώνιος ἐξῆλθε ξανά καί ρέει ἀνάμεσά μας! Ἐμμανουήλ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Ἕνα ὄνομα ἑβραϊκό, πού σημαίνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι καί πάλι ἀνάμεσά μας. Ναί, εἶναι ἀνάμεσά μας! Τόν βλέπουμε τόν Ἰησοῦ σέ κάθε Θεία Λειτουργία νά φεύγει ἀπό τό θρόνο Του καί νά ἐξέρχεται διά τῆς Ὡραίας Πύλης, γιά νά εἰσέλθει ἀνάμεσά μας. Ποτίζει τίς ρίζες μας, τρέφει τά κλαριά μας, ξαναπρασινίζει τά φύλλα μας, μᾶς δίνει καί πάλι ζωή, γιατί μέσα στό Δισκοπότηρο εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Ἰησοῦς, εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Θεός, εἶναι ἡ Ζωή, εἶναι τό ἀθάνατο νερό, πού σπάζοντας τό φράγμα κύλησε καί πάλι ἀνάμεσά μας! Ἔχει τή δυνατότητα πλέον ὁ ἄνθρωπος νά ἐπικοινωνεῖ ξανά μέ τήν πηγή τῆς ζωῆς του, τό Θεό! Τά ἀρχαῖα παρῆλθαν, ἰδού ἔγιναν ὅλα καί πάλι καινούργια! Ὁ θάνατος καταργήθηκε, τά πάντα μετέχουν τῆς ζωῆς! Ἡ κοινωνία ἀνθρώπου καί Θεοῦ ξεκίνησε μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τό θρόνο τῆς δόξης Του ἀνάμεσά μας καί θά συνεχιστεῖ εἰς αἰώνας αἰώνων!
Προλάβετε, λοιπόν, ἄνθρωποι, νά ἐπανασυνδεθεῖτε μέ τήν μπρίζα τοῦ ρεύματος, προλάβετε νά ἑνωθεῖτε μέ τό “ρεῦμα”, προλάβετε νά πιεῖτε νερό ἀπό τό ἀθάνατο νερό τοῦ Ἰησοῦ, ἑνωθεῖτε τώρα μέ τή Ζωή, γιά νά συνεχίσουμε νά ζοῦμε καί μετά τήν ἀνάσταση τῶν σωμάτων μας ἑνωμένοι μέ τή Ζωή, ὅπως ἤμασταν καί πλαστήκαμε ἀπαρχῆς μέσα στόν Παράδεισο! Ἐγώ σᾶς μίλησα τόση ὥρα παραβολικά καί ὅλοι καταλάβατε ὅτι ὁ ἀνεμιστήρας πού ἀποκόπηκε ἀπό τό ρεῦμα εἴμαστε ἐμεῖς, τά δέντρα πού ξεραίνονται μέσα στόν Παράδεισο εἴμαστε ἐμεῖς, μέ ὅλα τά γνωστά ἀποτέλεσματα πού προανέφερα ἕως τώρα. Γι’ αὐτό καί σάν τό Χριστό θά σᾶς πῶ: “Ὁἔχων ὤτα ἀκούειν ἀκουέτω”.
Ἄς μήν ξεχάσουμε ποτέ ὅτι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀπομάκρυνσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό ἦταν καί εἶναι ὁ θάνατος, ἡ δυστυχία καί ὅλα τά δεινά. Ἀπό τή στιγμή πού ἀποκόπηκε ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς καί κάθε καλοῦ, ἦταν φυσικό ἀποτέλεσμα νά χάσει ὅλα ὅσα τοῦ χάριζε ἡ ἕνωσή του μέ τό Θεό.
Ὅ,τι αὐτονομεῖται ἀπό τό Θεό, ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, πεθαίνει. Μόνο ἡ ἕνωση ὅλων τῶν κτισμάτων μέ τό Θεό τούς χαρίζει τή ζωή, τήν ἀθανασία, τήν αἰωνιότητα καί ὅλα ὅσα προέρχονται καί πηγάζουν ἀπό Αὐτόν. Αὐτή ὅμως ἡ ἕνωση μέ τό Θεό γίνεται μόνο ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀντιληφθεῖ ὅτι μόνος του δέν μπορεῖ νά ἐπιβιώσει.
Ὅλα τά παραπάνω μᾶς τά ἐπιβεβαίωσε ὁ Χριστός σέ μία ἀπό τίς παραβολές Του. Εἶναι ἡ γνωστή σέ ὅλους μας “παραβολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ”. Ὁ υἱός, ὅσο ἦταν ἑνωμένος μέ τόν πατέρα, δηλαδή τό Θεό, ἦταν εὐτυχισμένος. Ἡἀπομάκρυνση καί ἡ αὐτονόμησή του ἀπό τό σπίτι τοῦ πατέρα του τόν ὁδήγησε στή δυστυχία καί στό θάνατο. Πῶς τελικά σώθηκε ὁ ἄσωτος υἱός καί ξαναβρῆκε τή σωτηρία του; Ὁ Χριστός μᾶς ἀναφέρει ὅτι πρῶτα ἀντιλήφθηκε τό λάθος του. Αὐτό ἀποτυπώνεται στήν παραβολή μέ τήν ἑξῆς φράση: “…ἐλθών εἰς ἑαυτόν εἶπεν…”.
Ἄρα ὁ ἄνθρωπος, γιά νά βρεῖ λύση στά προβλήματά του, πρέπει προηγουμένως νά ἀντιληφθεῖ τό λάθος του, νά ἔλθει πρῶτα “εἰς ἑαυτόν” καί νά κατανοήσει ὅτι ἡ ἀπομάκρυνσή του καί ἡ αὐτονόμησή του ἀπό τό Θεό εἶναι αὐτή πού τόν ὁδήγησε στό θάνατο καί στή δυστυχία. Φτάνει ὅμως νά ἀντιληφθεῖ ὁ ἄνθρωπος τό λάθος του καί νά τό κατανοήσει; Φυσικά καί ὄχι! Γι᾿ αὐτό, συνεχίζοντας ὁ Χριστός τήν παραβολή, μᾶς δείχνει καί τό πῶς θά ἀπεμπλακεῖ ἀπό τό ἀδιέξοδο πού ὁδηγήθηκε καί πῶς μπορεῖ νά βρεῖ τή λύση στά αἰώνια προβλήματα πού τοῦ ἔχει δημιουργήσει ἡ μακροχρόνια ἀπομάκρυνσή του ἀπό τό Θεό.
Τά προβλήματα αὐτά εἶναι σέ ὅλους μας γνωστά: Τό ὑπαρξιακό κενό, ὁ θάνατος, ἡ εὐτυχία, ἡ δικαιοσύνη, ἡ χαρά, ἡ πεῖνα, οἱ πόλεμοι καί ἄλλα πολλά, τά ὁποῖα τέλος δέν ἔχουν… Μετά ἀπό τή συναίσθηση τοῦ λάθους, τί ἔκανε ὁ ἄσωτος;
Ἐπέστρεψε στό σπίτι τοῦ πατέρα του. Ἑνώθηκε ξανά μέ τήν οἰκογένειά του καί αὐτομάτως λύθηκαν ὅλα τά προβλήματά του. Ἡ λύση εἶναι νά ἑνωθεῖ τό καλώδιο τοῦ ἀνεμιστήρα μέ τήν μπρίζα, γιά νά πάρει ξανά ρεῦμα-ζωή. Οἱ ρίζες τοῦ δέντρου νά βρεθοῦν ξανά μέσα στό νερό. Αὐτή εἶναι ἡ λύση πού ἔδειξε καί σέ ὅλους ἐμᾶς ὁ Χριστός μέ τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου. Ἡἐπιστροφή καί ἡ ἕνωσή μας μέ τό Θεό, τήν πηγή ὅλων τῶν ἀγαθῶν, θα μᾶς χαρίσει ξανά τήν ἀθανασία, τήν αἰωνιότητα, τό φῶς, τή χαρά, τήν εἰρήνη, τή δικαιοσύνη καί ὅλα τά ἀγαθά πού πηγάζουν ἀπό Αὐτόν.
Βλέποντας ὅμως ὁ Θεός ὅτι ὁ ἄνθρωπος μόνος του δέ θά μπορέσει ποτέ νά βρεῖ τή λύση σέ ὅλα τά προβλήματα πού δημιούργησε, ἀποφάσισε νά γίνει ἄνθρωπος, νά λάβει σάρκα καί ὀστᾶ καί νά ἐμφανιστεῖ πάνω στή γῆ ὡς συνάνθρωπός του, πιάνοντάς τον μάλιστα ἀπό τό χέρι καί δείχνοντάς του τό δρόμο τῆς σωτηρίας του. Τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπᾶ! Τόσο, πού μέ τή θέλησή Του, γιά νά μᾶς σώσει, δέχθηκε καί ὑπέστη τίς ὕβρεις μας, τίς συκοφαντίες μας, τό φτύσιμό μας, τό ράπισμά μας, τό φραγγέλωμα, τό ἀκάνθινο στεφάνι μας, τό σταυρό, τήν ὁλοκληρωτική Του ταπείνωση! Τόσο μᾶς ἀγάπησε καί συνεχίζει νά μᾶς ἀγαπᾶ! Γιατί εἶναι ὁ Πατέρας μας, ὁ Ἀδελφός μας, ὁ Φίλος μας, ὁ Ἐραστής τῆς ψυχῆς μας!
Συνεχίζεται…